Giulia, büyük bir maçta dizini sakatladıktan sonra harap olmuştu. İyileşip takım arkadaşlarıyla oynamaya devam edebilmesi neredeyse bir yıl sürecekti. Hastane yatağında yatarken, büyük bir hüzne kapıldı. Sahalara geri dönmesi imkansız gibi görünüyordu.

Fizyoterapinin ilk haftalarında tek düşünebildiği, futbol sahalarına dönmenin heyecanıydı. Bir umut ışığı doğmuştu.

"Mücadelemde başarılı olduğumu ve öz güvenimin arttığını fark ettim."

Giulia, iyileşme sürecinde kendine bir dost edindi. Bir takım arkadaşı da onunla aynı anda sakatlanmıştı. Bu iki genç kadın yavaşça birbirlerine alıştı. Normal şekilde yürüdüklerinde, koştuklarında ve sonunda zıpladıklarında bu küçük zaferleri birbirleriyle paylaştı.

İkili takımlarının iç saha ve deplasman maçlarına birlikte giderek arkadaşlarına tezahürat yaptı. Almanya her gol attığında sahadaki oyuncular, grup kucaklaşması için Giulia'ya koşardı. Böylece tüm takım, bu başarıyı birlikte kutlayabiliyordu.

Rehabilitasyonun son birkaç ayında Giulia ve trainer'ı, duvara bir mezura astı ve her seansın sonunda bu mezuradan bir parça kesti. Haftalar hızla geçmeye başladı. Giulia, sakatlanma sonrası sonunda ilk maçına çıkabilecekti. Çok heyecanlıydı. Bu mutlu haberi ilk olarak birlikte iyileştiği dostu ve takım arkadaşıyla paylaştı.

O gün ona büyülü gibi geldi. Giulia, sakatlanmadan önce değerini bilmediği ufak şeylerden zevk almaya başladı. Soyunma odasında asılı duran formasını gördüğü an gibi.

"Bunu kafamda bin kez düşünmüşümdür." diyor. "Ama hayal ettiğimden çok daha güzeldi."

Giulia ve en yakın arkadaşı, şimdi hiç olmadıkları kadar güçlü bir şekilde birlikte sahaya döndü.