Fran, futbol antrenmanına gideceği ilk gün bunu yapmayı reddetti. Fran'i okulunda futbol oynarken gören bir koç, onu takımıyla antrenman yapmaya davet etti. Ama takımdaki çocukların hepsi, henüz yedi yaşında olan Fran'den büyüktü ve bu durum, Fran'in gözünü korkuttu.

Fran'in annesi sabırlıydı. Fran'in biraz cesaretlendirmeye ihtiyacı olduğunu biliyordu. Onu antrenmanı denemeye ikna etti ve Fran, ilk antrenmandan sonra takıma bağlandı.

"Attığım her golü, çocukken parkta yaptığım gibi kutluyorum."

Çok geçmeden Fran paslarını, numaralarını ve gol vuruşlarını mükemmelleştirdi. Fran'in annesi, onu futbol oynarken izlemeyi çok seviyordu. Fran de tribünde annesinin gülümseyen yüzünü görmeyi seviyordu. Fran büyürken kazandığı her zaferi birlikte kutladılar. Bir defasında annesi, Fran'e bir doğum günü kartı verdi. O kartta, Fran'in bir gün dünyanın en büyük turnuvalarında oynayacağına emin olduğu yazıyordu.

Fran şöyle diyor: "Bence profesyonel olacağıma emindi. Futbolu sevdiğimi biliyordu."

Ancak Fran 14 yaşındayken annesi aniden kaybetti. Ona duyduğu özlem yüzünden futbol oynamayı bıraktı. Zaferlerini kiminle paylaşacaktı? Yenilgilerinde kimden destek alacaktı? Fran kramponlarını, pedlerini ve topunu dolaba kaldırdı. Yaşadıkları ona acı veriyordu.

Bir gün bir arkadaşı, Fran'den amatör ligde oynamasını istedi. Fran'in üzüntüsü hala geçmemişti. Ama birkaç hazırlık maçından sonra, profesyonel futbol oynama rüyasının peşinden koşmaya hazır olduğunu anladı.

Annesi yanında olmasa da, Fran onun gurur duyacağını biliyor. Ne de olsa, annesinin öngördüğü gibi şimdiden iki büyük dünya şampiyonasında oynadı.