ระหว่างโซลและนิวยอร์ก ครีเอทีฟคนนี้กำลังคัดสรรเส้นทางของตัวเอง

Suea Cho เคยฝันอยากเป็นเชฟมาก่อน พอเรียนชั้นมัธยมปลายเธอก็ได้ทำงานในร้านอาหารจริงๆ

“ฉันรักการทำอาหารมาโดยตลอดจริงๆ ค่ะ” เธอกล่าว “แต่งานมันหนักมาก ฉันก็เลยแบบว่า ไม่ทำแล้วก็ได้”

Suea จึงหันมาจับด้านแฟชั่นและสไตล์ ซึ่งก็เป็นอีกสิ่งที่เธอรักเช่นกัน เธอเกิดในเกาหลีใต้ โตในกรุงโซล เคยใช้ชีวิตในวัยเด็กมาแล้วหลายที่ทั้งในเยอรมนี มอนแทนา นิวเจอร์ซีย์ และแคลิฟอร์เนีย ทั้งเรื่องแฟชั่นและสไตล์ล้วนเป็นสิ่งที่เธอทำออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ Suea ภูมิใจใน “ชุดใส่ไปโรงเรียนวันแรก” ของตัวเอง และในเรื่องการตามหาเสื้อผ้าที่แตกต่างจากคนอื่นอยู่ตลอด

“ฉันรู้ตัวว่าอยากทำงานในวงการแฟชั่นตั้งแต่ยังเป็นเด็ก” เธอเล่าย้อนความหลัง “อย่างตอน 7 หรือ 8 ขวบ ก็ชอบแต่งตัวให้กับเพื่อนบ้าน”

หลังจบมหาวิทยาลัยจากแถบชายฝั่งตะวันตกของสหรัฐฯ Suea ก็มุ่งหน้าสู่ฝั่งตะวันออก สำหรับเธอแล้วการอยู่ในใจกลางของโลกแห่งสไตล์แปลว่าต้องไปอยู่ในนิวยอร์ก เธอเริ่มงานแรกกับ Opening Ceremony ร้านแฟชั่นชื่อดังที่ทรงอิทธิพลในย่านดาวน์ทาวน์ ทำอยู่ 4 ปี จนในที่สุดก็ได้ตำแหน่งรองผู้อำนวยการด้านภาพลักษณ์แบรนด์ ดูแลเนื้อหาด้านครีเอทีฟและโปรเจกต์พิเศษต่างๆ “จำได้เลยว่าตอนได้งานที่นั่นฉันตื่นเต้น มีความสุขกว่าตอนได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเสียอีก”

ทว่าความหลงใหลในการทำอาหารของเธอนั้นก็ไม่ได้หายไปไหน หลังจากประสบความสำเร็จในการทำงานกับคนดังมากหน้าหลายตาในวงการแฟชั่นมาแล้ว การเริ่มทำร้านดินเนอร์ของเธอเองก็ดูไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป อันที่จริง Suea บอกว่าเธอพร้อมที่จะลองสิ่งใหม่ๆ และการได้ออกไปกินอาหารในร้านชั้นนำต่างๆ ในเมืองก็เป็นแรงบันดาลใจให้เธอกลับเข้าครัว จึงเป็นที่มาของ Suea’s Dinner Service ร้านอาหารป๊อปอัพแนวทดลองที่เธอเปิดเมื่อช่วงซัมเมอร์ที่ผ่านมา เป็นร้านที่เชื่อมสัมพันธ์กับเพื่อนๆ และครอบครัวผ่านความรักในการทำอาหารของเธอ

สไตล์ของ Suea นั้นเป็นการผสมผสานแรงบันดาลใจจากเมืองต่างๆ กับวิถีชีวิตอันหลากหลายที่เธอได้สัมผัสมาแม้เธอจะอายุเพียง 26 ปี ครีเอทีฟคนนี้จะมาเล่าให้ฟังถึงความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนแปลงไปไม่หยุดนิ่งที่เธอมีกับแฟชั่นและอาหาร รวมถึงการฉีกตำราจากทั้ง 2 วงการเพื่อปูเส้นทางในแบบของเธอเอง

ฉันเพิ่งจะมาใส่อะไรที่มันเรียกได้ชัดๆ เมื่อไม่นานมานี้ อาจเป็นเพราะอยู่ในเมืองที่แข่งขันกันสูงอย่างนิวยอร์ก ซึ่งพูดไปก็อาจจะฟังดูเกร่อ แต่ฉันไม่ชอบใส่อะไรเหมือนคนอื่นจริงๆ นะ

ในปีที่ผ่านมา ฉันเปลี่ยนสไตล์จากที่ดูเป็นผู้หญิงไปเป็นแนวสปอร์ตจ๋าเลย พอเริ่มอายุมากขึ้นก็เริ่มไม่อินกับแนวคิดที่ว่าต้องแต่งตัวจัดๆ ให้มันดูเป๊ะปังอะไรทุกวันแล้ว ก็เลยหันมาให้ความสำคัญกับอะไรที่ใส่สบาย เคลื่อนไหวอะไรได้คล่องตัว แต่ที่แน่ๆ ก็คือยังอยากแต่งให้มันดูน่ารักอยู่นะ ถ้าวันไหนใส่กางเกงบาสเก็ตบอลขาสั้น ฉันก็จะใส่เสื้อยืดลายน่ารักๆ อะไรแบบนี้

ถ้าจะให้นิยามสไตล์ที่ฉันแต่ง ก็คงเรียกได้ว่าเป็นอะไรที่เปลี่ยนไปไม่หยุดนิ่ง แม้ว่าตัวตนจริงๆ ของฉันเองจะยังคงเดิม แต่สไตล์ก็เปลี่ยนไปมาก และจะยังคงเปลี่ยนไปอยู่เสมอ

ฉันอยากทำอะไรสักอย่างของตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็รู้สึกว่าแนวคิด [ในการเปิดร้านอาหาร] มันฟังดูน่ากลัว กิจกรรมพบปะที่ฉันชอบทำก็คือการออกไปกินอาหารเย็นกับเพื่อนๆ แต่เมื่อสักช่วงปีที่แล้ว ฉันก็เลิกออกเที่ยวตอนกลางคืนแล้ว เพราะเบื่อไลฟ์สไตล์แบบนั้น ก็เลยมาเปิดร้าน Suea’s Dinner Service เพื่อให้ยังคงออกมาเที่ยวพบปะสังสรรค์กันได้ แต่ไม่ใช่การออกมาเที่ยวผับหรือเข้าบาร์

ฉันอยากโฟกัสไปที่ประสบการณ์โดยรวม ทำให้ดินเนอร์เป็นแนวทดลองที่คนกินมีส่วนร่วมด้วย อาหารเป็นเพียงส่วนหนึ่ง สิ่งสำคัญคือประสบการณ์โดยรวมในการสร้างความผูกพัน อาหารค่ำมื้อแรกที่ฉันทำคือเป็นเทียนเนยกระเทียม พอเทียนละลายเราก็ใช้เป็นน้ำจิ้มได้ เพื่อนๆ ฉันฮือฮากันสุดๆ ความตื่นเต้นที่เกิดขึ้นนั้นทำให้ฉันกลับมาคิดว่า “ฉันจะทำอะไรต่อไปได้อีกบ้างนะ”

ตัวฉันเองชอบเวลาที่ได้อยู่ร่วมกับเพื่อนๆ และทำอาหารให้พวกเขากิน และชอบเวลาที่เพื่อนๆ บอกว่าอาหารอร่อยมาก

ทุกวันนี้ร้านตั้งอยู่ในนิวยอร์ก บนชั้นดาดฟ้าของอพาร์ทเมนต์ฉันเองในย่านไชน่าทาวน์ ต้องบอกเลยว่าโคโรนาไวรัสเป็นใจกับร้านมาก เพราะฉันตั้งใจจะให้ร้านเป็นแบบส่วนตัวและมีคนไม่เยอะอยู่แล้ว

ต้องบอกเลยว่าพอมองกลับไปแล้วมันก็ตลกดีเหมือนกัน คือฉันเริ่มทำอาหารตอนเรียนมัธยมปลายก็เพราะว่าแม่ไม่เคยทำอาหารอเมริกันให้กินเลย แบบว่าแม่เป็นคนเกาหลีน่ะค่ะ แต่พอน่าจะตั้งแต่เริ่มเปิดร้าน Suea’s Dining Service ฉันก็เริ่มสนใจเรียนรู้เรื่อง [อาหาร] เกาหลีมากขึ้นกว่าเก่าเยอะเลย ฉันทำเป็นแต่อะไรง่ายๆ แล้วก็เป็นเรื่องปกติมากที่คนเกาหลีทำอาหารเป็น ซัมเมอร์นี้ฉันก็เลยไปอ้อนป้าๆ น้าๆ “สอนหนูหน่อยนะคะ” อะไรแบบนี้ ฉันรู้สึกชื่นชมในวัฒนธรรมของตัวฉันเองมากขึ้นเยอะทีเดียว