ถามโค้ช: “ฉันจะหยุดตัดสินตัวเองได้อย่างไร”

สวัสดีค่ะโค้ช

ฉันเพิ่งเริ่มเล่นฟุตบอลของเด็กปีหนึ่งให้กับมหาวิทยาลัย ทั้งที่ชอบเล่นฟุตบอลมากๆ แต่ช่วงหลังมานี้กลับไม่ค่อยมีแรงใจเท่าไหร่ ฉันเป็นถึงรองกัปตันของทีมตอนมัธยมปลาย แต่ตั้งแต่เริ่มเข้ามหาวิทยาลัย ก็มีเรื่องอื่นเข้ามาแทรก จนเมื่อไม่นานมานี้ฉันโดดซ้อมตอนเช้าไปแล้ว 2 ครั้ง ครั้งแรกยังเมคเซนส์อยู่ (อ่านหนังสือโต้รุ่ง) แต่ครั้งที่สอง คือ…เป็นเพราะออกไปเที่ยวกับเพื่อนทั้งคืน แล้วนอกจากซ้อมตอนเช้า ฉันยังโดดเซสชันยกน้ำหนักด้วย ตอนนั้นบอกโค้ชว่าตัวเองป่วย ทั้งที่จริงๆ ตัวเองทะเลาะกับแฟนมา ตอนนี้ฉันยังชอบเล่นฟุตบอลอยู่ พอได้ลงสนามก็ยังไม่ได้รู้สึกเบื่อ แต่เหมือนกับถึงจุดที่ในใจรู้สึกผิดจนไม่อยากไปซ้อมแล้ว ฉันยังกลับมาอยู่ในลู่ในทางได้ไหม หรือควรเลิกเล่นไปเลยดี

Alibi Was Obviously Lame (เห็นได้ชัดว่าคำแก้ตัวนั้นฟังไม่ขึ้น)
นักฟุตบอลอายุ 19 ปี

นี่ AWOL (Alibi Was Obviously Lame) รู้อะไรมั้ย ตอนปีหนึ่งฉันเองก็เป็นแบบนี้

ฉันมาจากครอบครัวใหญ่ที่มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้น และกลายเป็นคนแรกของบ้านที่จะมีวุฒิฯ ปริญญาตรี เพราะด้วยกฎหมายการแบ่งแยกสีผิว (Segregation Laws) คุณยายเลยไม่มีโอกาสได้ขึ้นไปเรียนต่อชั้นม. 3 ส่วนคุณแม่ต้องรับจ๊อบหลายที่เพื่อส่งตัวเองเรียนมหาวิทยาลัย แต่พอตั้งท้องเธอก็เลยต้องดรอปเรียน พอเป็นแบบนี้ ทุกคนในครอบครัวเลยจับตามองฉัน กดดันจริงจังเลย

แต่ครอบครัวก็ให้ความรัก การสนับสนุน และคำสอนดีๆ เพราะฉะนั้น ถึงแม้จะถูกกดดันอยู่ตลอด แต่ฉันก็รู้ว่าเวลามีปัญหาจะพึ่งใครได้

เธอก็มีอะไรที่พึ่งพาได้เหมือนกัน เธอเคยเป็นรองกัปตันในช่วงมัธยมปลาย ดังนั้นก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่างานหนักคืออะไร ความกล้าคืออะไร เธอน่าจะรู้ด้วยว่าเวลาจะเข้าทีมสักทีม แปลว่าเธอยอมรับระเบียบของทีมนั้นๆ และเป็นความรับผิดชอบของตัวเธอเองที่จะเคร่งครัดในระเบียบนั้น เพราะฉะนั้น ได้เวลาถามคำถามยากๆ กับตัวเองบ้างแล้ว เช่น “ฉันเป็นใครในฐานะคนคนหนึ่ง” และ “เรื่องอะไรที่ต้องทำโดยไม่มีข้อแม้”

ฟังนะ ฉันเข้าใจ หลายครั้งฉันก็อยากออกไปโต้รุ่งเหมือนกัน แต่ฉันเรียนรู้ได้ค่อนข้างเร็วว่านั่นคือทางลาดชันที่มีแต่จะพาเราไถลลงไป ซึ่งไม่ใช่ทางที่อยากไป เพราะฉันเข้าใจว่าตัวเองโชคดีมากขนาดไหนที่มีโอกาสได้เล่นบาสเก็ตบอลในระดับมหาวิทยาลัย

แรงใจที่ฉันค้นพบ แรงใจที่กระตุ้นให้ออกไปซ้อมและพยายามเต็มที่ทุกวัน มาด้วยเหตุผลที่ใหญ่กว่าตัวฉัน ซึ่งก็คือครอบครัวที่เป็นกำลังใจและเชื่อมั่นในตัวฉัน และทุกๆ คนที่ต่อสู้และยอมพลีกายเพื่อให้ฉันได้สิทธิ์เข้าเรียนและแข่งขันในระดับมหาวิทยาลัย ความสำเร็จนี้เกิดขึ้นได้เพราะพวกเขา และฉันยังคงตั้งมั่นที่จะใช้ชีวิตในแบบที่ยกย่องพวกเขา ผู้เป็นเหตุผลให้ฉันไม่คิดจะได้อะไรมาโดยง่าย

คำโกหกของเธอบอกให้ฉันรู้ว่าเธออาจคิดว่าสถานการณ์ที่กำลังเจออยู่เป็นเรื่องที่จัดการได้ไม่ยาก เธออาจคิดว่าคำโกหกนั้นไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร แต่จริงๆ แล้วนี่เป็นส่วนหนึ่งของปัญหาที่ใหญ่กว่านั้น ดังนั้นอีกคำถามที่เธอต้องถามตัวเองคือ “เรื่องไหนที่สำคัญและจะเป็นแนวทางชีวิตให้ฉัน” พูดอีกอย่างก็คือ ลองขีดเส้นที่ตัวเองจะไม่ข้ามขึ้นมา เช่น ห้ามโกหก ห้ามโดดซ้อม และจะไม่เลิกเล่นด้วย เพราะนั่นไม่ใช่ทางแก้ปัญหา ถ้าแก้ทางนี้สุดท้ายก็จะยิ่งรู้สึกผิดหนักกว่าเดิม

ฉันรู้เรื่องพวกนี้จากที่บ้าน แล้วโค้ชของฉันที่เทนเนสซี Pat Summitt ก็ย้ำเรื่องพวกนี้ให้ โค้ชจะไม่ทนคำโกหก และไม่มีเรื่องไหนหลุดรอดจากสายตาเธอไปได้ เธอดูให้แน่ใจว่าทุกคนอยู่ในกรอบ เพราะความรับผิดชอบต่อหน้าที่เป็นเรื่องพื้นฐานของทุกคน

ซึ่งเป็นสาเหตุที่ฉันไม่ออกไปเที่ยวเล่นทั้งคืน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีอุปสรรคอื่นอยู่ อาการโฮมซิกของฉันค่อนข้างหนัก ฉันคิดถึงครอบครัว คิดถึงงานรวมญาติวันอาทิตย์ที่บ้านคุณยาย วันนั้นเราจะกินอาหารอร่อยๆ มื้อใหญ่ ล้อมวงเล่นไพ่ และหัวเราะสนุกสนานกัน และความเหงาทั้งหมดนี้ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องคุณพ่อที่ยังค้างคาใจอยู่

คุณพ่อไม่เคยมีบทบาทในชีวิตฉันเลย และตอนที่ฉันอยู่คนเดียวช่วงมหาวิทยาลัย ความรู้สึกมากมายจากตอนยังเด็ก ความรู้สึกถูกปฏิเสธและถูกทอดทิ้งได้กลับมาหลอกหลอนอีกครั้ง ฉันเริ่มฝึกซ้อมอย่างไม่ลืมหูลืมตาเพื่อหนีจากความรู้สึกพวกนั้น จนไม่นาน ก็ทำให้กระดูกเท้าร้าว อยากซ้อมแค่ไหนก็ทำไม่ได้ จากนั้นกระดูกก็แตก แล้วก็มีปัญหาโรคหัวใจตามมา

ตอนนั้นชีวิตมีแต่ความมืดมน

โชคดีที่โค้ชพอมีคนรู้จัก เธอช่วยให้ฉันได้ปรึกษานักจิตวิทยาด้านการกีฬาที่สอนวิธีเรียบเรียงสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งทำให้ฉันได้รู้ว่าเราทุกคนล้วนมีแรงดลใจที่ดึงเราไปในทิศทางต่างๆ บ้างก็เป็นแรงเชิงบวก บ้างก็เป็นแรงเชิงลบ และถ้าหมั่นฝึกฝน เราสามารถเลือกได้ว่าทำตามอย่างไหน เราสามารถเลือกได้ว่าเราจะมีทัศนคติที่ดีและจะไม่ลดละความพยายาม

ฉันคิดว่านักจิตวิทยาด้านการกีฬาก็น่าจะช่วยเธอได้เหมือนกัน เพราะฉันกังวลว่าสิ่งที่ดึงตะกอนปัญหาต่างๆ ซึ่งเธออาจจะพยายามปิดซ่อนเอาไว้ขึ้นมาก็คือการอยู่คนเดียวโดยไม่มีคนคอยช่วยเหลือดูแล

เธอกำลังโดนบางสิ่งบางอย่างกีดกันไม่ให้เล่นกีฬาที่ตัวเองรัก และก็เป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องคิดให้ออกว่าสิ่งนั้นคืออะไร เมื่อไหร่ที่คิดออกได้ เธอจะเริ่มรักตัวเองเป็นและจะพยายามทำทุกอย่างที่ตั้งใจไว้ให้ดีที่สุด

ฉันว่าลึกๆ แล้วเธอมีความสุขนะ สุขที่ได้เรียน สุขที่ได้อยู่ในทีม ลองฟังเสียงและให้แรงดลใจนั้นนำพาเธอไปข้างหน้าดูสิ

โค้ช Fargas