ถามโค้ช: “จะสงบจิตใจยามแพนิคก่อนออกจากเส้นสตาร์ทได้อย่างไร”

สวัสดีค่ะโค้ช

ผมวิ่งมานานมาก น่าจะตั้งแต่เริ่มเดินเป็นเลย การวิ่งเป็นกีฬาโปรดของผมมาตลอด ตอนนี้ผมเรียนอยู่ม.ปลายปีเกือบสุดท้าย เป็นนักวิ่งที่เร็วที่สุดในทีม และเป็นหนึ่งในนักวิ่งที่เก่งที่สุดในรัฐ ทุกคนจับตามองผม ตั้งแต่ครอบครัว เพื่อน เพื่อนร่วมทีม เหล่าโค้ช ไปจนถึงแมวมองจากมหาวิทยาลัย ตัวผมเองก็เริ่มจะแย่เพราะแรงกดดันพวกนี้เหมือนกัน ทุกคนดูอยากชวนคุยเรื่องการแข่งครั้งถัดไปอยู่ลูกเดียว ขนาดเวลาผมซ้อม เพื่อนร่วมทีมผมยังเอาแต่พูดถึงคู่แข่งที่ผมน่าจะเอาชนะได้ พอต้องแข่งด้วยเดิมพันสูงลิ่วแบบนี้ ผมจะรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกทุกครั้งที่เดินไปยังเส้นสตาร์ท ยิ่งพยายามผ่อนคลาย ก็ยิ่งแพนิคมากกว่าเดิม จะเรียกความมั่นใจกลับคืนมาได้ยังไง แล้วทำยังไงถึงจะรู้สึกกลับมาอยากวิ่งอีกครั้งได้ครับ

Fretting Every Anxious Race (กลุ้มกับทุกงานวิ่งที่น่าหวั่น)
นักวิ่งอายุ 17 ปี

มีอีกวิธีที่อาจช่วยให้คุณคลายความวิตกกังวลก่อนแข่งได้ นั่นคือ การไปของานเพิ่มกับโค้ช

ทุกครั้งที่ผมเห็นนักวิ่งคนไหนคิดเรื่องการแข่งมากเกินไป ก็จะมอบหมายงานผู้นำให้นักวิ่งคนนั้นมากขึ้น ให้เป็นคนกำหนดแนวทางการซ้อมบ้าง ให้เป็นคนนำเซสชันการซ้อมบ้าง จิตใจของคุณอยากหาอะไรทำ และพอทำออกมาได้ดี ความเชื่อมั่นในตัวเองก็จะเริ่มเกิด ความกังวลก็จะเริ่มเบาบางลง วิธีนี้ยังทำให้ผมสั่งนักวิ่งทุกคนที่ผมโค้ชให้ทำงานจิปาถะต่างๆ ที่แคมป์วิ่งด้วย แม้แต่ Eliud Kipchoge ก็ไม่รอด

หลังจากพูดถึงวิธีผ่อนคลายจิตใจแล้ว มีเรื่องหนึ่งที่ผมจะบอกและอาจทำให้คุณตกใจ จริงๆ แล้วความกังวลไม่ใช่เรื่องแย่เสมอไป ผมก็มีความกังวลในระดับหนึ่งเวลาต้องเตรียมตัวแข่ง แต่ก็เรียนรู้ที่จะใช้ความกังวลนี้เป็นเครื่องขัดเกลาสมาธิ เพื่อเตือนใจว่าปัญหาของเราคืออะไร

ผมเริ่มจากการวิ่งวิบาก ซึ่งต้องวิ่งข้ามสิ่งกีดขวางและลุยน้ำ ร่างกายและจิตใจจะต้องทำงานร่วมกันถ้าอยากผ่านพ้นอุปสรรคข้างหน้า นี่เป็นความเชื่อที่ผมยึดถือและเป็นแนวทางพัฒนาตัวเองในฐานะโค้ชนักวิ่ง ผมอยากให้นักวิ่งที่ผมโค้ชรู้สึกได้เวลาตัวเองแกว่งมือ เวลาขยับขา เวลาที่สายตาจดจ้องไปยังจุดใดจุดหนึ่ง แม้แต่ในการแข่งระยะไกล การมีสติและรับรู้การเคลื่อนไหวของตัวเองตลอดเวลาอาจจะทำให้รู้สึกอึดอัดไม่สบายก็จริง แต่ยังไงร่างกายและจิตใจของนักวิ่งก็ควรทำงานประสานกันได้เสมอ และเมื่อร่างกายจิตใจทำงานประสานกันได้แล้ว นักวิ่งจะวิ่งได้ฉลาดขึ้น ไม่ใช่หนักขึ้น

ในบางแง่ ความกังวลคือสิ่งเตือนกระตุ้นให้เราตื่นตัวและใส่ใจสิ่งรอบตัว ถ้าคุณฝึกรับรู้การเคลื่อนไหวของร่างกายเวลารู้สึกกังวลได้ ก็จะมีเครื่องมืออันทรงพลังที่จะช่วยให้แสดงความสามารถภายใต้แรงกดดันได้ ตอนนี้อาจจะดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ เพราะความกังวลของคุณเป็นเหมือนเสียงคอยตะโกนกรอกหูให้รู้สึกแพนิคตลอดเวลา แต่ถ้าลองเอาเทคนิคพวกนี้ที่เราคุยกันมาไปใช้ ไม่ว่าจะเป็นการถอยห่างจากบทสนทนาชวนเครียด การฟังเพลงหรืออ่านหนังสือกล่อมเกลาจิตใจ การรับบทบาทผู้นำในทีม เสียงความกังวลที่ว่าอาจจะเริ่มเบาลงจนกลายเป็นแค่เสียงกระซิบก็ได้ครับ

มองว่าเสียงกระซิบนี้เป็นเสียงเตือนใจที่คอยบอกว่า “มีสมาธิได้แล้ว สูดลมหายใจลึกๆ ตอนนี้คือเวลาที่สมาธิทั้งหมดต้องมาอยู่กับปัจจุบัน” ความกังวลของคุณอาจจะไม่ได้หายไปแบบหมดจด แต่ก็เปลี่ยนมันได้ และคุณอาจจะพบด้วยว่าความกังวลเวอร์ชันใหม่นี้ก็จำเป็นต้องมีเหมือนกัน

โค้ช Sang