ถามโค้ช: “จะทำอย่างไรให้เชื่อได้ว่าตัวเองก็มีดี”

สวัสดีค่ะโค้ช

ตอนที่ยังเด็กกว่านี้ ฉันเป็นตัวสำรองที่นั่งเฉยๆ เพื่อรอลงเล่นมากกว่าได้ลงสนามอีกค่ะ แต่ในตอนนี้ฉันได้เป็นผู้เล่นของทีมประจำโรงเรียนมัธยมปลายแล้ว และหลังจากที่ผู้เล่นตำแหน่งฟอร์เวิร์ดของเราบาดเจ็บจากการแข่งขันแมตช์แรก ฉันก็กลายมาเป็นผู้เล่นตัวจริง แถมยังเป็นคนที่ทำแต้มได้มากที่สุดของทีมในช่วงครึ่งฤดูกาลด้วย และถึงแม้ว่าโค้ชกับเพื่อนร่วมทีมจะมั่นใจในฝีมือการเล่นของฉัน แต่ฉันกลับไม่มั่นใจเลย ฉันกลัวว่าตัวเองจะไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้ และไม่ว่าทีมเราจะนำคู่แข่งอยู่มากแค่ไหน ฉันกลับยิ่งรู้สึกกดดันในทุกๆ ครั้งที่ชู้ตลูกลงห่วง เวลาที่ทีมแพ้ฉันก็จะโทษตัวเอง จนบางครั้งก็จมดิ่งกับความรู้สึกผิดอยู่หลายวัน ฉันอยากจะมีความสุขกับผลงานที่ดีแบบต่อเนื่อง แต่ในหัวของฉันกลับเอาแต่คิดว่าถ้าฉันทำพลาดล่ะก็ คงหนีไม่พ้นได้กลับไปเป็นตัวสำรองที่นั่งรอลงสนามจนก้นแฉะแน่นอน ถ้าจะสร้างความเชื่อมั่นว่าตัวเองเก่งจริงไม่ใช่เพราะโชคช่วย ฉันควรทำอย่างไรดีคะ

ผู้แปะป้ายตัวเองว่าเก่งแต่ไม่ขนาดนั้น
นักบาสเก็ตบอลอายุ 16 ปี

“เธอคิดว่าฝีมือตัวเองเป็นยังไงตอนชู้ตจากในสนาม” ฉันถาม

“ไม่รู้เลยค่ะ” เธอตอบ

“ถ้างั้น” ฉันบอก “เธอก็ไม่จำเป็นต้องหัวเสียที่ชู้ตพลาดเลย และถ้าเธอจะทุ่มเทเพื่อทำสถิติล่ะก็ เธอต้องรู้สถิติตัวเองนะ”

ความจริงก็คือ ผู้เล่นคนนี้มีเปอร์เซ็นต์การทำแต้มที่สูงที่สุดในทีม แต่เธอกลับไม่ได้สนใจแต้มที่ชู้ตลงมากเท่าที่ควร นี่แหละคือรูปแบบหนึ่งของการเลือกฟัง

สถิติโกหกไม่ได้ ดังนั้นถ้าลองเปิดใจกับตัวเอง คุณก็จะเริ่มเข้าใจว่าตัวเองเป็นผู้เล่นที่มีฝีมือระดับไหน ซึ่งโค้ชของคุณนี่แหละคือคนที่รู้ระดับฝีมือของคุณโดยใช้สถิติตัดสิน นั่นคือสิ่งที่พวกเขาต้องรู้ตามหน้าที่ และเพราะรู้ดีว่าคุณมีความสามารถมากแค่ไหน พวกเขาก็อาจจะบอกให้คุณพัฒนาฝีมือต่อไปให้ได้ตามมาตรฐานที่สูงขึ้น

คุณคงจะคิดว่า “นั่นแหละที่ฉันอยากรู้ ฉันต้องทำอย่างไรถึงจะทำได้ตามที่พวกเขาคาดหวัง” คืออย่างนี้ค่ะ ฉันไม่แน่ใจว่าคุณรับรู้ถึงสิ่งที่พวกเขาคาดหวังหรือเปล่า แต่โค้ชไม่ได้คาดหวังให้คุณชนะทุกแมตช์ ไม่ได้คาดหวังให้คุณโชว์ฝีมือที่ดีที่สุด เราคาดหวังให้คุณเล่นให้เต็มที่ที่สุดต่างหาก

โค้ชที่มีประสบการณ์ต่างก็รู้ดีว่าความพ่ายแพ้คือสิ่งหนึ่งที่ต้องเจอในงานของตัวเอง และเหตุผลที่ทำให้คุณกลัวความพ่ายแพ้มากก็น่าจะเป็นเพราะว่าคุณยังมี “ประสบการณ์การทำงาน” ไม่มากพอ

ครั้งหนึ่งฉันเคยโค้ชให้กับผู้เล่นที่เข้าไปถึงรอบสุดท้ายในการชิงทุน Rhodes Scholarship เธอคนนี้ออกแนวขยันและไปได้ไกลกว่าคนอื่น และความกลัวที่ว่าตัวเองจะทำผิดพลาดก็ถาโถมใส่เธอ ด้วยความที่เธอประสบความสำเร็จในแทบทุกอย่างที่ทำ เธอจึงไม่เคยได้ลิ้มรสความพ่ายแพ้เลยสักครั้ง เธอเหมือนกับนักดำน้ำที่เอาแต่มองลงไปในผืนน้ำอันมืดมิด แต่ไม่รู้ว่าผืนน้ำนั้นลึกแค่ไหน หนาวเย็นแค่ไหน และมีปลาปิรันยาอยู่ในนั้นหรือเปล่า

แต่ในกรณีของคุณจะต่างออกไปเล็กน้อย เพราะความสำเร็จยังเป็นเรื่องใหม่สำหรับคุณ คุณยังไม่ชินกับการได้อยู่ในจุดที่สูงขึ้นแบบนี้ และคุณก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะตกลงมาจากจุดนี้ได้มากแค่ไหน ทั้ง 2 กรณีนี้มีสิ่งที่เหมือนกัน คือ ความกลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิด เพราะฉะนั้นฉันจะบอกคุณแบบเดียวกับที่บอกนักเรียนทุน Rhodes Scholarship คนนั้นว่า ความผิดพลาดไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรเลย ลองดูตัวอย่างจากคนที่ผิดพลาดมานับครั้งไม่ถ้วนอย่างฉันดูก็ได้ นี่ไง ฉันยังลุกขึ้นมาใหม่ได้อีกครั้ง แถมความผิดพลาดทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้นด้วยซ้ำไป

และนี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ฉันคิดว่านักกีฬาแต่ละคนกล้าหาญมากๆ เพราะการทำผิดพลาดต่อหน้าผู้ชมจำนวนมากคือสิ่งหนึ่งที่พวกคุณต้องเจออยู่ตลอด คุณต้องทุ่มเทเวลาเกือบทั้งหมดไปกับการทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่อาจจะออกมาไม่ดี คุณต้องแสดงฝีมือของตัวเองทุกวัน ทั้งๆ ที่รู้ว่าในหลายๆ ครั้ง วันเหล่านั้นจะผ่านไปอย่างยากลำบาก นี่แหละค่ะคือความกล้าหาญ



เพื่อนๆ ในทีมและเหล่าโค้ชของคุณก็ต้องเผชิญกับหนทางแบบนี้เช่นเดียวกัน ซึ่งเป็นไปได้ว่าพวกเขาก็มีความกลัวในจิตใจตลอดเวลาเช่นเดียวกันกับคุณ เพราะฉะนั้นแล้ว คุณไม่ได้เผชิญปัญหานี้อยู่คนเดียว และไม่มีวันเป็นแบบนั้นแน่นอน ต่อไปนี้ถ้าคุณจมกับความรู้สึกแย่ๆ ก็ขอให้นึกถึงสิ่งเหล่านี้เอาไว้นะคะ แล้วคุณจะพบว่าความรู้สึกกังวลใจจะค่อยๆ หายไปเอง

โค้ช Banghart