ถามโค้ช: “ผมจะรับมืออย่างไรหากผมไม่ได้รับการยอมรับในทีม”

สวัสดีครับโค้ช

ผมอยู่ในทีมเบสบอล แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของทีมเลย ตลกไหม ผมเป็นผู้เล่นชาวเอเชียเพียงคนเดียวในทีม และดูเหมือนว่าเด็กผิวขาวจะชอบเมินผมยกเว้นแค่ตอนที่ต้องวิ่งเบสทำแต้ม ผมนั่งคนเดียวบนรถบัสระหว่างทางไปแข่ง เพื่อนคนอื่นคุยเรื่องตลกที่เข้าใจกันเองและมีกลุ่มแชทเอาไว้คุยกันแค่ในกลุ่มด้วย ทุกคนไปเที่ยวกันในช่วงสุดสัปดาห์โดยไม่มีผม ผมรู้เพราะว่าพวกเขาพูดเรื่องนี้ระหว่างซ้อม บางทีก็ชอบเล่นมุกที่ไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่น จริงๆ ก็ไม่ใช่มุกเกี่ยวกับผมโดยตรงหรอก แต่ก็ยังอดคิดมากไม่ได้ ความคิดมากกัดกินความมั่นใจและฟอร์มการเล่น ผมอยากเป็นส่วนหนึ่งของทีม (และคว้าแชมป์ไปด้วยกัน เพราะผมคิดว่าเราทำได้) แต่ผมจะหาที่ของผมเจอได้อย่างไรในเมื่อรู้สึกว่าไม่มีใครต้อนรับผมเลย

Only Unwelcome Teammate (เพื่อนร่วมทีมเพียงคนเดียวที่ไม่ได้รับการยอมรับ)
นักเบสบอลวัย 17 ปี

ในทางตรงกันข้าม หากเราเข้าใจถึงคุณค่าของความสัมพันธ์ เราจะเข้าใจว่าการเป็นส่วนหนึ่งของทีมคือหน้าที่อันศักดิ์สิทธิ์ และห้องล็อกเกอร์คือสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ ไม่ว่าข้างนอกนั่นจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเราอยู่ในห้องล็อกเกอร์กับเพื่อนร่วมทีม เราสามารถซื่อสัตย์และเปิดอกให้กันได้ ความไว้เนื้อเชื่อใจนี้ทำให้คนร้อยพ่อพันแม่สามารถทำงานร่วมกันเป็นทีมได้ นี่คือสิ่งที่ทรงพลังจริงๆ และเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของกีฬาที่เล่นเป็นทีม ฉันเสียใจที่ทีมของเธอยังไม่เข้าใจจุดนี้ แต่ฉันอยากบอกว่ายังพอเป็นไปได้ ฉันรู้เพราะฉันเคยผ่านมาแล้ว

เอาล่ะ ฉันเป็นคนขาวทั้งหน้าตาและเชื้อสาย และไม่ใช่แค่เป็นคนขาว แต่ยังมาจาก New Hampshire ด้วย และเพื่อนร่วมทีมเกือบทุกคนก็เป็นคนผิวดำ ฉันทำเป็นเข้าใจไม่ได้หรอกว่าการเป็นคนผิวดำหรือคนเอเชียในสังคมของเราจะรู้สึกอย่างไร

แต่สำหรับฉันแล้ว นั่นคือหนึ่งในเหตุผลหลักๆ ที่ทำให้เรื่องการเปิดกว้างเป็นเรื่องที่ฉันให้ความสำคัญมากที่สุดเสมอมา ตั้งแต่ที่ได้เป็นโค้ชให้กลุ่มผู้หญิงที่ต้องอยู่ภายใต้ความอยุติธรรมทางเชื้อชาติ เป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องพยายามพูดคุยในบทสนทนาที่บางครั้งก็ไม่ใช่เรื่องที่สบายใจนัก ฉันจะคุยกับทีมด้วยบทสนทนาพวกนี้ในช่วงเริ่มต้นของแต่ละฤดูกาล และจะชี้ให้เห็นว่ามีปัญหาใครถูกกีดกันอะไรเกิดขึ้นบางตลอดฤดูกาลโดยไม่มีข้อยกเว้น

จะเล่าให้ฟังสักหนึ่งตัวอย่างนะ ฉันเป็นโค้ชที่ Princeton ในตอนที่ Colin Kaepernick นั่งคุกเข่าระหว่างเพลงชาติก่อนที่ NFL จะเริ่มเกม เมื่อถึงเวลาตัดสินใจของทีมว่าเราจะแสดงออกอย่างไร ฉันรู้ว่าสิ่งที่สำคัญในตอนนั้นคือการมองเห็นและรับฟังทุกๆ คนอย่างทั่วถึง

“เมื่อคุณเป็นส่วนหนึ่งของทีม” ฉันบอกกับทีม “คุณต้องทำสองสิ่ง ต้องคิดก่อนพูด ต้องฟังแล้วคิดตาม” เราล้อมวงแลกเปลี่ยนว่าใครคิดอะไรและรู้สึกอย่างไร ให้ทุกคนเล่าเรื่องของตัวเองออกมา เช่น “ฉันรู้สึกอย่างนี้” หรือ “ฉันผ่านสิ่งนั้นมา” และไม่มีใครแค่ฟังเฉยๆ ทุกคนได้แลกเปลี่ยนเรื่องราวของตัวเองให้กันทีละคนๆ

ในเกมถัดไป คนเกือบครึ่งทีมก็คุกเข่าลง และสิ่งสำคัญคือ เราทุกคนรู้สึกเชื่อมถึงกันแม้จะมีมุมมองที่แตกต่าง เราทุกคนคือส่วนหนึ่งของการพูดคุยเปิดอกในครั้งนั้น เราเผยด้านเปราะบางให้กันและกันเห็น เรารู้ว่าทำไมแต่ละคนถึงมีความคิดแบบนั้นแบบนี้ และจะไม่ปล่อยให้ความแตกต่างมาแบ่งแยกเรา การสนทนาในเรื่องที่พูดลำบากสามารถทำให้ทีมกลมเกลียวกันมากขึ้น มากกว่าจะทำให้ทีมแตกแยก ฉันเจอเรื่องแบบนี้มาเยอะมาก แล้วก็หวังว่าจะมีโอกาสได้เล่าให้ฟังอีก แต่ก็อย่างที่บอกไป ห้องล็อกเกอร์ = สถานที่อันศักดิ์สิทธิ์

กลับไปที่สถานการณ์ของเธอ เห็นได้ชัดเลยว่าเราต้องหาโอกาสให้ทีมได้พูดคุยเปิดอกกัน แต่ฉันจะไม่บอกให้เธอเป็นคนพาเริ่มหรอกนะ การขอให้เด็กอายุ 17 ปีรับหน้าที่นี้ไม่ค่อยแฟร์เท่าไหร่ ยิ่งขอให้คนที่ถูกกีดกัดในประเด็นเชื้อชาติมาเป็นคนแก้ปัญหายิ่งไม่แฟร์เข้าไปใหญ่

ฉันอยากให้เธอดึงโค้ชมาช่วยแก้ปัญหา โค้ชมีหน้าที่สนับสนุนเธออยู่แล้ว โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่เธอกำลังเผชิญอยู่ เธอต้องใช้ความกล้าในก้าวแรกเพื่อบอกให้โค้ชรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นและเธอรู้สึกอย่างไร แต่หลังจากนั้น ถ้าโค้ชคนนั้นทำหน้าที่สมเป็นโค้ช เธอจะเห็นการลงมือแก้ปัญหาทันที เพราะถ้าเป็นฉันแล้วรู้ว่ามีใครในทีมถูกกีดกันโดยผู้เล่นคนอื่น ฉันจะพยายามแก้ปัญหาเดี๋ยวนั้นเลย

แน่นอนว่า มีโอกาสที่โค้ชของเธอจะไม่ทำอะไรในกรณีนี้ ถ้าเป็นแบบนั้นอย่างน้อยฉันก็จะบอกเธอว่า ยังมีอีกหลายทีมที่เคารพความแตกต่างของกันและกัน ยังมีอีกหลายทีมที่สมาชิกรักและเชื่อใจกัน และฉันเชื่อว่าไม่ช้าก็เร็ว เธอจะได้เป็นส่วนหนึ่งในทีมแบบนั้น เพราะเธอสมควรได้รับโอกาสนี้

โค้ช Banghart