คาดหวังในสิ่งที่เกินคาดกับบรรณาธิการคนนี้และชุดสีสดสวยของเธอ

Michelle Li ชอบเล่นกับสี ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือหน้าผม ความชอบนี้ไม่ได้เกิดเพียงเพราะความสนใจ แต่ยังเป็นเรื่องที่เธอได้ศึกษาจนเข้าใจถ่องแท้เป็นครั้งแรกในหลักสูตรทฤษฎีสี ซึ่ง Michelle ได้ลงเรียนที่โรงเรียนการออกแบบ “ความรู้นี้ช่วยให้เข้าใจได้จริงๆ ว่าสีแต่ละแบบทำงานด้วยกันอย่างไร” เธออธิบาย “ตอนนี้ฉันกำลังสนใจเฟสของสีในช่วงต่างๆ คือจะนั่งใช้เวลา [กับสี] และจับเฉดสีต่างชนิดมาทดลองทั้งหมดแล้วดูว่าแต่ละสีทำงานด้วยกันอย่างไร”

จากชีวิตที่เติบโตในรัฐอินเดียนา Michelle ต้องการแตกต่างจากสังคมรอบตัวในมิดเวสต์ ซึ่งล้วนมีนิสัยอ่อนน้อมถ่อมตน และโลกแห่งแฟชั่นกลายเป็นทางออกสำหรับเธอ “ตอนนั้นฉันกระหายอย่างมาก อยากได้แรงกระตุ้น อยากได้แรงบันดาลใจทางแฟชั่น” เธอย้อนนึก “พอเข้าถึงอะไรไม่ค่อยได้ เราเลยต้องใช้ไหวพริบแก้ปัญหากันมากขึ้น”

ปัจจุบัน บรรณาธิการด้านแฟชั่นแห่งนิวยอร์กซิตี้คนนี้เล่าว่าตนยังคงมีแรงบันดาลใจเป็นสไตล์และแฟชั่นของคนในละแวกตัวเมืองอยู่เสมอ สไตล์แฟชั่นของ Michelle จะมีความแหวกแนว เธอชอบนำลวดลายและลายพิมพ์ต่างๆ มาชนกับเท็กซ์เจอร์และวอลลุ่มของแต่ละเลเยอร์ แล้วสร้างเป็นลุคที่มีลักษณะการดีไซน์คล้ายสนีกเกอร์ ซึ่งเจ้าตัวก็ยอมรับว่าเพิ่งนำเทรนด์นี้มาปรับใช้

แต่รองเท้าก็ไม่ได้มีแค่แสงสีอย่างเดียว เพราะ Michelle กล่าวว่าเมื่อเป็นเรื่องของแฟชั่น สิ่งที่เธอให้ความสำคัญเหนือสิ่งอื่นใดคือประโยชน์ด้านการใช้งาน และนอกจากนี้ เธอยังเป็นนักกีฬาที่ทำกิจกรรมอย่างต่อเนื่อง โดยมีเทนนิส วิ่ง และปั่นจักรยานที่เธอทำสับเปลี่ยนหมุนเวียนไปตามที่ตารางงานจะเอื้ออำนวย ซึ่งในครั้งนี้ Michelle จะมาเล่าถึงเส้นทางแห่งสไตล์ของเธอและทำไมความสบายกับสีสันจึงกลายมาเป็นคุณสมบัติสำคัญ

ฉันเคยอยู่กรีนวู้ด รัฐอินเดียนาตอนยังเล็ก คนส่วนใหญ่ที่นั่นคือคนขาว พ่อแม่ของฉันอพยพจากจีนมาถึงที่นี่และดูเหมือนเราจะเป็นครอบครัวคนเอเชียเพียงครอบครัวเดียว ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอกตลอดเวลา จากนั้นเราได้ย้ายไปคาร์เมลและพบกับคนเอเชียจำนวนมาก ซึ่งก็ดีอยู่แต่ฉันกลับคิดว่า “อยากให้ตัวเองโดดเด่นบ้าง” ฉันเริ่มจริงจังกับเรื่องแฟชั่นและใช้เรื่องนี้เป็นวิธีบอกตัวเองว่าเราพิเศษและแตกต่างจากคนอื่น การแต่งตัวเป็นสิ่งที่ฉันกับเพื่อนๆ ชอบกันมาก เราจะลองใส่สปอร์ตบราทับเสื้อยืด และมองว่าไอเดียนี้ทั้งน่าตื่นเต้นและแปลกสุดๆ แต่ก็ทำให้ฉันประทับใจกับการสร้างสไตล์และสนุกกับการหยิบจับทุกอย่างมารวมๆ กัน

ฉันชอบภาพยนตร์ที่เล่าชีวิตช่วงมัธยมปลาย เวลาดูก็จะชอบมองงานออกแบบคอสตูม พยายามวิเคราะห์ว่าชุดแต่ละแบบถ่ายทอดบุคลิกของตัวละครแต่ละตัวอย่างไร ฉันชอบหยิบภาพยนตร์เรื่องเดิมมาเปิดซ้ำไปซ้ำมาเพื่อจับรายละเอียดต่างๆ เช่นในภาพยนตร์เรื่อง 13 Going on 30 แฟชั่นในเรื่องดูดีมาก และน่าจะเป็นชุดต่างๆ ในเรื่องนี้แหละที่เป็นแรงบันดาลใจให้ฉันในการแต่งตัวสมัยอยู่มัธยมปลาย

ชีวิต [ที่เติบโตขึ้นใน] ชานเมือง ก็ไม่ต่างอะไรจากสินค้าเดิมๆ ที่อยู่บนชั้นวางในห้างสรรพสินค้า แล้วพอคุณได้พบของอย่างอื่นนอกเหนือจากนั้น คุณจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนพิเศษมากๆ ดังนั้นฉันเลยรู้ว่าการจับทุกอย่างมารวมเข้าด้วยกันก็เป็นเรื่องน่าสนใจดี ไม่ได้สำคัญว่าเราจะไปไหน หรือกำลังใส่อะไร แต่อยู่ที่ลักษณะและรูปแบบการใส่ของเรา ซึ่งฉันว่าเจ๋งดีนะ

สไตล์ของแต่ละคนมีอะไรให้เราได้เรียนรู้เสมอ ฉันเห็นผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่งเป็นประจำเลย เธอจะขี่จักรยานบนถนน Spring Street อายุน่าจะประมาณ 60 ปี สไตล์การแต่งตัวของเธอทำให้รู้สึกทึ่งมาก เห็นแล้วรู้สึกตื่นเต้น มีแรงบันดาลใจขึ้นมาทันทีเลย ฉันรู้จักตัวเองดีพออยู่แล้ว รู้อยู่แล้วว่าต้องใส่อะไรถึงดูดี เวลาได้เห็นชุดที่คนอื่นๆ ใส่เลยรู้สึกประทับใจมาก แล้วฉันก็จะเอากลับมาดูว่าตัวเองชอบมุมไหน มีแบบไหนน่าเอามาทำตามบ้าง

สำหรับฉันน่าจะเป็นเรื่องทัศนคติมากกว่าความสวยงามนะ ฉันภูมิใจในผลงานของตัวเองมากๆ ทั้งชุดที่ฉันประกอบขึ้นเอง รวมถึงสไตล์ที่เป็นของตัวเองและฉันรู้สึกเป็นเจ้าของจริงๆ เวลาได้ตั้งคำถามกับตัวเองว่า ทำไมถึงสนใจลายดอกไม้ที่ลายเส้นสวยๆ และมีสีสันสดใสมากขนาดนี้ คำตอบจะทำให้ฉันนึกถึงชุดที่คุณแม่ชอบใส่ตอนท่านมาถึงอเมริกา เป็นการนำรูปแบบการแต่งตัวของอเมริกามาตีความใหม่ แต่ยังคงความเป็นตัวของตัวเองด้วยการใส่ลายพิมพ์ต่างๆ สไตล์จีน

เรื่องที่ฉันสนุกทุกครั้งคือเวลาได้ลองเพิ่มลดปริมาณสีที่ต้องใช้กับชุด แล้วดูว่าสีอื่นๆ จะเกิดปฏิกิริยาอย่างไร ความสัมพันธ์ระหว่างกันของแต่ละสีเป็นอย่างไร แต่ก็มีบางสีที่ไม่ไหวเหมือนกันนะ สีหนึ่งที่ฉันไม่มีทางใส่เด็ดขาดคือสีเหลือง เวลาใส่จะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกล้วย เรื่องสีเนี่ยอันตรายใช้ได้เลยเพราะแต่ละสีจะให้อารมณ์ออกมาไม่เหมือนกัน มีหลายครั้งเลยล่ะที่ฉันตัดสินใจพลาดกับชุดของตัวเอง แล้วได้มาคิดทีหลังว่า “ตายแล้ว แต่งแบบนี้อย่างกับไปเดินแฟนซีในงานฮาโลวีน”

แต่ก่อนมีหลายชุดมากที่ฉันใส่แล้วไม่สบายตัว ตอนนี้ความสบายเลยเป็นองค์ประกอบที่ฉันให้ความสำคัญมากที่สุด ส่วนใหญ่ก็จะใส่แต่สนีกเกอร์นี่แหละ ฉันชอบมากเวลาได้เอาความอเนกประสงค์กับความเพรียวสวยของสปอร์ตแวร์มามิกซ์รวมกับเสื้อผ้าชิ้นอื่นๆ ที่ค่อนข้างเป็นแนวผู้หญิง ซึ่งสิ่งที่ท้าทายและสนุกทุกครั้งก็คือการเลือกสีนี่แหละ

ฉันเคยไปร้านหนังสือที่ประเทศญี่ปุ่นและได้รู้ในตอนนั้นว่าวัฒนธรรมสนีกเกอร์เกิดขึ้นและมีมาอย่างยาวนานแล้ว ได้เจอพวกหนังสือแคตตาล็อกของ Nike ด้วย หนังสือเล่าถึงประวัติความเป็นมาเป็นไปและวิวัฒนาการของรองเท้าตระกูล Air Max, Air Force 1 และ Nike Shox ซึ่งในตอนนั้นเองมีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวว่า อยากศึกษามากกว่านี้ อยากรู้ว่าสนีกเกอร์ซิกเนเจอร์ของตัวเองจะหน้าตาเป็นยังไง ตอนนี้ฉันกำลังมีความสุขกับคู่ Nike VaporMax Plus จริงๆ อยากได้ Nike Shox มาตลอดเลยนะตอนเรียนมัธยมต้น แต่ที่บ้านไม่ได้มีฐานะพอ ฉันเลยถือโอกาสนี้ให้ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ แก่ Michelle ในตอนนั้น

ฉันโตมากับการเล่นเทนนิส แล้วก็ชอบเล่นมากๆ ด้วย แต่พอย้ายไปอยู่นิวยอร์กถึงได้รู้ว่าคอร์ทเทนนิสหายากมาก ปกติฉันเล่นเทนนิสวันละ 3 ชั่วโมงด้วยซ้ำ ปีแรกๆ ที่มาอยู่ที่นี่เลยปรับตัวเรื่องออกกำลังกายค่อนข้างลำบากทีเดียว เคยเข้าคลาสออกกำลังกายนั่นนี่บ้างแต่ก็ไม่เคยทำได้ต่อเนื่องเลย ตอนนี้ฉันเลยเปลี่ยนมาวิ่งให้บ่อยขึ้น เอาจริงๆ ฉันเป็นคนไม่ชอบวิ่งมาก่อนนะ เหมือนการวิ่งเป็นเรื่องที่พยายามทำมาตลอดทั้งชีวิต แต่ฉันได้ลองเปลี่ยนมุมมองดู จาก “ต้องวิ่งให้ได้ 8 กิโลเมตรทุกวัน” เปลี่ยนเป็น “อยากวิ่งเพื่อรักษาสุขภาพจิต เพื่อทำให้จิตใจปลอดโปร่ง” ซึ่งวิธีนี้ช่วยได้ดีเลย คุณจะรู้สึกดีแม้จะวิ่งได้ไม่ค่อยไกล และวันไหนที่เหนื่อยๆ ถึงจะเหนื่อยแบบหมดแรงก็ตาม ฉันจะบอกตัวเองให้ออกไปวิ่ง เพราะในหนึ่งวันเรามีเวลา 30 นาทีให้วิ่งเสมอ ไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันเคยหมดเวลา 30 นาทีทุกเช้าไปกับ Instagram ด้วยซ้ำ