Rywalki w ringu, przyjaciółki poza nim

W skromnym klubie bokserskim w Szanghaju grupa kobiet – nauczycielki, menedżerki, pełnoetatowe matki i nie tylko – sznurują buty i zakładają rękawice. W recepcji znajdują się błyszczące rękawice i różowe ciężarki. Odgłosy rękawic uderzających o tarcze bokserskie synchronizują się z energicznymi elektronicznymi bitami. Od ścian klubu bokserskiego dla kobiet Princess odbija się śmiech jego członkiń opowiadających sobie żarty przed wejściem na ring.

Ten klub bokserski to przystań dla społeczności wojowniczek – przyszły do niego tylko na trening, ale więzi, które w nim zbudowały, sprawiły, że zostały na dłużej. Mimo że boks nie wydaje się sportem zespołowym, to miejsce i te kobiety udowadniają, że może nim być. Trenując, zwiększają swoja pewność siebie oraz budują fizyczną i mentalną siłę, a dla osób wątpiących w nie mają lewy prosty i prawy sierpowy.

Klub powstał w wynajętym studio tańca w 2010 roku. Założyła go Gong Jin, która początkowo szukała tylko miejsca, w którym mogłaby trenować boks z przyjaciółkami. Obecnie klub bokserski dla kobiet Princess to pełnoprawny klub mający dwa oddziały w Szanghaju, kilkanaście trenerek i setki członkiń.

Kobiety spotykające się kilka razy w tygodniu w 10–15-osobowych grupach zbudowały więź, która wykracza poza boks. „Jesteśmy jak rodzina” – mówi Gong Jin, która po raz pierwszy założyła rękawice bokserskie w wieku 12 lat. Namówił ją do tego jej ojciec, który trenował boks w młodości. Po sześciu latach zaczęła walczyć w ringu profesjonalnie, a teraz, mając 32 lata, nadal się rozwija.

Jednymi z jej podopiecznych są Han Beiying, była kursantka, która niedawno została trenerką, i Zhong Zheng, która trenuje w klubie dwa razy w tygodniu od ponad czterech lat. Razem z innymi weterankami klubu Princess, Ge Fangxin i Du Jingjing, opowiadają o tym, w jaki sposób młode Chinki wyłamują się z utartych schematów i podążają własną ścieżką.

Rozmawiamy o więziach pomiędzy zawodniczkami, nokautach i nowej energii.

Gong Jin: Mężczyźni podczas walki bardziej skupiają się na sile i wytrzymałości. Kobietom bardziej zależy na technice, dokładności oraz odpowiedniej strategii. W grupie składającej się z mężczyzn czułam, że muszę udowadniać swoja wartość. Chciałam trenować z kobietami, ale nie było wtedy jeszcze takiego miejsca. Od tego wszystko się zaczęło.

Han Beiying: Na zajęciach boksu w Chinach nie ma zbyt wielu kobiet. Wydaje mi się, że gdy zaczynałyśmy, byłyśmy jedyne. Klub to dla nas bezpieczne miejsce, w którym nie musimy obawiać się tego, że jakiś cios będzie za mocny.

Zhong Zheng: Podoba mi się to, że trenujemy w małych grupach wśród samych znajomych twarzy. Poziom trenerek jest wysoki. To kobiety, które rozumieją, skąd pochodzisz.

Gong Jin: [śmiech] Zdaję sobie sprawę, że nie każda dziewczyna lubi kolor różowy. To po prostu mój osobisty faworyt. Nie chodzi o to, że siłownia dla kobiet musi być różowa.

Gong Jin: Naprawdę mocno się wspieramy. Gdy jedna z nas walczy, wykrzykujemy jej imię oraz słowa „Pǔ lín jiāyóu” [„Pǔ lín” to pierwsze dwa znaki chińskiej nazwy siłowni, a „Jiāyóu” można przetłumaczyć jako „dolej paliwa”, co w tym kontekście stanowi doping w stylu „dalej, do przodu”]. W całej siłowni słychać nasze dopingujące okrzyki.

Han Beiying: Nauczyłam się pracy zespołowej i tolerancji. Mimo że w ringu walczysz na swój rachunek, masz trenerkę oraz inne zawodniczki, które z tobą trenują. Tak naprawdę to sport zespołowy. Widok rękawicy zmierzającej w kierunku twojej twarzy potrafi być naprawdę przerażający, ale dzięki treningom i pracy zespołowej ty też uczysz się, jak wyprowadzać perfekcyjne ciosy.

Gong Jin: Jestem odważniejsza i bardziej pewna siebie. W boksie nie chodzi o prowokowanie walki, ale o umiejętność bronienia się.

Zhong Zheng: Podczas pierwszych walk byłam bardzo nerwowa i myślałam tylko o zwycięstwie. Wraz z upływem czasu nauczyłam się, że boks polega na okazywaniu szacunku rywalce poprzez wykorzystywanie tego, czego nauczyłam się podczas treningów, i dawania z siebie wszystkiego.

Gong Jin: Stałyśmy się bliskimi przyjaciółkami. Rozmawiamy podczas przygotowań, często wychodzimy też coś zjeść po treningu. Wiele z nas zna się od długiego czasu, więc te więzi są naprawdę mocne.

Han Beiying: W ringu walczymy jak wrogowie, ale poza nim jesteśmy partnerkami treningowymi. Narzekamy na swoje szefowe i współpracowników na grupach WeChat. Łączy nas to, że boks jest dla nas sposobem na odreagowanie. Gdy masz jakiś problem, związany z pracą lub życiem osobistym, masz wokół siebie osoby, na których wsparcie możesz liczyć.

Ge Fangxin: Gdy zaczynałam sześć lat temu, mało kobiet próbowało swoich sił w boksie. Wraz z upływem czasu przychodziło ich coraz więcej. I zostawały. Widok kobiet, które odkrywają w sobie siłę dzięki boksowi, to fantastyczna sprawa.

Du Jingjing: Coraz więcej osób akceptuje, że boks to sport także dla kobiet. To nie tylko przemoc. Nasza siła czyni nas pięknymi.


Po treningu Gong Jin zdejmuje z rąk rękawice i bandaże. Przychodzi do niej jej corgi, Wukong. Najpierw bierze go na kolana, a potem zaczyna drapać po brzuchu. Inne dziewczyny podchodzą i zanoszą się śmiechem. To te same kobiety, które weszły tu kilka godzin wcześniej. Po ich zachowaniu widać jednak, że coś się zmieniło. Kilka rund w ringu pozwoliło im wyzwolić w sobie siłę, o której opowiadała Du Jingjing. Teraz są gotowe na każde wyzwanie: mecz, spotkanie rady nadzorczej czy opiekę nad dzieckiem. Unik, garda, cios – nokaut.