Garima Thakur protestuje w obronie Ziemi

Jeszcze zanim zaangażowała się w aktywizm, 15-letnia Garima Thakur z Bhopalu w Indiach wiedziała o tym, że klimat się zmienia i że te zmiany mają destrukcyjny wpływ na planetę. W wieku 13 lat zobaczyła ponure obrazy z dokumentu „Czy czeka nas koniec?”, którego narratorem był Leonardo DiCaprio. Film wywołał w niej poczucie smutku i „niepokoju klimatycznego”. Zdała sobie sprawę, że katastrofa klimatyczna to nie problem jakichś nieznanych osób na drugim końcu świata. Nagle zaczęła dostrzegać jej wszechobecne efekty w swoim własnym mieście i kraju.

„Zaczęłam zauważać przesłanie filmu w małych rzeczach: oponie palącej się po drugiej strony ulicy, ściętym drzewie, ludziach stojących w kolejce po wodę dla swoich rodzin” – opowiada Garima. „To sygnały alarmowe. W Indiach widzisz je na każdym kroku. Nie da się ich odzobaczyć”.

Garima pamięta strumień z czystą wodą w pobliżu domu jej babci w dystrykcie Bilaspur, w górzystym stanie Himachal Pradesh. „Chodziłam tam z kuzynami. W okolicy nie było dużo osób, więc mogliśmy spokojnie się bawić. Można było dostrzec ryby w wodzie” – wspomina.

Dzisiaj ukochane miejsce z dzieciństwa zostało zalane asfaltem, a zamiast tętniącego życiem strumienia przy drodze znajduje się nieruchomy zbiornik wodny. „Miałam 11 lat, gdy zbudowano drogę. Chodziłam nad tą rzekę tylko przez kilka lat, ale gdy widzę, co się z nią stało, nie mogę powstrzymać nerwów”.

Jeśli nie zostaną podjęte żadne działania, każdy z nas będzie miał takie doświadczenia jak Garima. Spacerowanie, bieganie czy uprawiania sportu na zewnątrz będzie niemożliwe bez czystego powietrza i zdrowej planety.

Garima miała też jednak okazję na życie w bardziej przyjaznym środowisku. Przez dużą część dzieciństwa często przeprowadzała się w związku z tym, że jej tata pracuje dla wojska. Dzięki temu mieszkała w miastach, które nie znajdują się na mapie zanieczyszczeń Indii. „Miałam szczęście, że dorastałam w miejscach, takich jak Dehradun czy Dharamkot. Wieczorami mogłam chodzić w nich na długie spacery i oddychać czystym powietrzem. Czułam się dzięki temu świeżo i miałam dużo energii”. Gdy przenieśli się do większego miasta, zaczęła tęsknić za takimi przestrzeniami. Garima planuje teraz powrót do Dehradun i kontynuowanie nauki właśnie w tym mieście.

Motywowana nowo odkrytym poczuciem odpowiedzialności oraz wspomnieniami z dzieciństwa spędzonego na łonie natury Garima dołączyła do rosnącej w siłę grupy młodych kobiet z całego świata, które poszły w ślady Grety Thunberg i nagłaśniają sprawę katastrofy klimatycznej. Nauki ścisłe nie są najmocniejszą stroną Garimy, dlatego skupia się ona na innym aspekcie walki z kryzysem – na legislacji.

„Temat, który interesuje mnie najbardziej to zarządzanie środowiskiem. Właśnie w ten sposób chciałabym pomóc planecie i sprawić, że zajęcie się katastrofą klimatyczną stanie się priorytetową kwestią” – mówi z powagą, która nie jest czymś powszechnym wśród osób w jej wieku. Garima doskonale wie jednak, z jak wielkim wyzwaniem się mierzy.

Garima przygotowuje się już do egzaminu, który może pozwolić jej się dostać do jednej z prestiżowych indyjskich szkół prawniczych wchodzących w skład National Law Universities. Jednym z powodów, dla których wybrała właśnie ten kierunek, jest historia Bhopalu, którego sama nazywa „miastem, w którym narodziła się jako aktywistka”.

W nocy z 2 na 3 grudnia 1984 roku w Bhopalu w stanie Madhya Pradesh (środkowe Indie) wydarzyła się jedna z największych przemysłowych katastrof w historii. Z położonej w centrum miasta fabryki produkującej pestycydy wyciekło około 40 ton toksycznego gazu, który doprowadził do natychmiastowej śmierci tysięcy osób. Kolejne tysiące zmarły w następnych latach w wyniku powikłań medycznych i chronicznych problemów zdrowotnych spowodowanych bezpośrednim lub pośrednim kontaktem z trującą substancją. Szacuje się, że w wyniku katastrofy śmierć poniosło co najmniej 25 tysięcy osób.

Garima, mimo że urodziła się kilkadziesiąt lat później, doskonale zna historię tragicznej nocy z 1984 roku oraz reformy związane z ochroną środowiska, które zostały w związku po niej wprowadzone. „Chciałabym dokładniej je zrozumieć, aby zobaczyć, czy można za ich sprawą osiągnąć więcej niż dotychczas” – opowiada.