Gdy Kameroon Jade dorastała, za każdym razem, kiedy pojawiała się na boisku, by zagrać w piłkę nożną, zawsze widziała tam tylko chłopców. Czasami byli dla niej mili, ale zawsze znalazł się ktoś, kto nie chciał, by dołączyła do gry. Kameroon wiedziała, że jest w stanie dotrzymać wszystkim kroku. Zdawała sobie sprawę, że mogłaby umieścić piłkę w siatce, jeśli tylko dostałaby od kogoś podanie. Odczuwała frustrację. Zniechęcało ją to, że cały czas musi coś komuś udowadniać.

Najsmutniejsze było to, że znała wiele dziewcząt, które bardzo chciałyby częściej grać w piłkę nożną, ale nie potrafiły poradzić sobie z presją ze strony chłopców. Stresowały się tym, że ktoś mógłby się z nich naśmiewać, jeśli coś poszłoby im nie tak.

W jaki sposób dziewczęta mogą poprawić swoje umiejętności, jeśli nie mogą nawet ćwiczyć? Kameroon zastanawiała się nad tą kwestią.

Postanowiła, że znajdzie sposób na to, by dziewczęta poczuły się pewniej, grając w piłkę nożną. Zaczęła brać lekcje przygotowujące do roli trenerki. Podjęła się zadania trenowania młodzieżowej drużyny w organizacji, która rezerwowała obiekty sportowe dla kobiet. Cieszyła się, że tworzy otoczenie, w którym każda osoba chętna do gry była mile widziana.

Gdy dziewczęta pojawiły się na pierwszym treningu, Kameroon zauważyła ich ekscytację na widok boiska, które było w całości do ich dyspozycji. Prawdziwa radość przyszła jednak później. Jedna z dziewcząt zamachnęła się nogą, aby kopnąć piłkę, ale ze świstem w nią nie trafiła. Zawstydziła się, ale nikt się nie śmiał ani nie przewracał oczami. Kameroon zachęciła ją, by spróbowała ponownie. Wszystkie dziewczęta uświadomiły sobie, że w tym miejscu popełnianie błędów jest w porządku. Mogły uczyć się grać w piłkę nożną na swoich zasadach.