Gdy Giulia odniosła kontuzję kolana podczas ważnego meczu, była załamana. Powrót do gry miał jej zająć prawie cały rok. Leżąc w szpitalnym łóżku, czuła, jak zalewa ją fala smutku. Powrót do gry wyglądał na tak odległy.

Podczas pierwszych tygodni fizjoterapii była w stanie myśleć tylko o powrocie na boisku i towarzyszącej mu ekscytacji. Pojawiło się światełko w tunelu.

„Zdałam sobie sprawę, że jestem w stanie walczyć i wrócić do gry z większą pewnością siebie”.

Podczas rekonwalescencji nie była sama. Towarzyszyła jej koleżanka z drużyny, która odniosła kontuzję w podobnym czasie. Wraz z upływem czasu zawodniczki zaprzyjaźniały się – towarzyszyły sobie podczas pierwszych małym sukcesów, takich jak powroty do chodzenia, biegania, a potem skakania.

Razem chodziły na mecze swojej drużyny, zarówno w domu, jak i na wyjeździe, i dopingowały ją z trybun. Za każdym razem, gdy reprezentacja Niemiec strzeliła gola, zawodniczki podbiegały do Giulii i przytulały ją, świętując całym zespołem.

Podczas kilku ostatnich miesięcy rehabilitacji Giulia i jej trenerka zawiesiły taśmę i po każdej sesji odcinały kawałek, zbliżając się do powrotu na boisko. Tygodnie mijały coraz szybciej. W końcu Giulia była w stanie zagrać pierwszy mecz od kontuzji. Nie mogła opanować emocji. Oczywiście pierwszą osobą, której o tym opowiedziała, była jej koleżanka z drużyny i przyjaciółka z rehabilitacji.

Ten dzień był magiczny. Giulia cieszyła się wszystkimi małymi rzeczami, które przed kontuzją brała za pewnik, jak na przykład widok swojej koszulki wiszącej w szatni.

„W swojej głowie przeżywałam ten moment 1000 razy” – opowiada. „W rzeczywistości był jednak 1000 razy piękniejszy”.

Teraz zarówno Giulia, jak i jej najlepsza przyjaciółka, znowu biegają po boisku – są silniejsze niż kiedykolwiek wcześniej.