Fran nie chciała iść na pierwszy trening piłki nożnej. Pewien trener zauważył dziewczynę grającą w szkole i zaprosił ją na zajęcia ze swoją drużyną. Jednak siedmioletnia Fran była młodsza od pozostałych dzieci w drużynie, dlatego bardzo się stresowała.

Mama Fran była cierpliwa. Wiedziała, że dziewczynka potrzebuje tylko odrobiny zachęty. Przekonała ją, żeby spróbowała i już po pierwszym treningu Fran była zachwycona.

„Za każdym razem, gdy zdobywam bramkę, celebruję jak dziecko, z którym grałam w parku”.

W krótkim czasie Fran udoskonaliła swoje umiejętności podawania, przyjmowania i strzelania na bramkę z wielkim uśmiechem na twarzy. Mama Fran uwielbiała patrzeć, jak Fran gra w piłkę, a dziewczyna uwielbiała widok mamy uśmiechającej się do niej z trybun. Gdy Fran dorastała, razem świętowały każde zwycięstwo. Pewnego razu mama dała jej kartkę urodzinową, na której napisała, że jest pewna, że Fran pewnego dnia będzie grać w wielkich turniejach na całym świecie.

„Myślę, że naprawdę wierzyła w to, że zostanę profesjonalistką” – mówi Fran. „Wiedziała, że to kocham”.

Kiedy jednak Fran miała zaledwie 14 lat, niespodziewanie straciła mamę. Tęskniła za nią tak bardzo, że rzuciła grę w piłkę. Z kim miałaby dzielić swoje zwycięstwa? Kto pomógłby jej podnosić się po porażkach? Fran odłożyła swoje korki, ochraniacze i piłkę. To doświadczenie było zbyt bolesne.

Pewnego dnia koleżanka Fran zaprosiła ją do gry w amatorskiej lidze. Fran wciąż odczuwała smutek po stracie, ale po kilku meczach towarzyskich wiedziała, że jest gotowa, by dalej realizować swoje marzenia o zawodowym graniu.

Choć jej mamy nie ma już wśród nas, Fran wie, że byłaby ona dumna z córki. W końcu Fran zagrała już w dwóch ważnych mundialach – tak jak mama to przewidziała.