W dobrym towarzystwie: Marchistas

Zasady są proste: chodzi o to, aby jak najszybciej przejść od linii startu do mety. Jedna stopa musi zawsze dotykać podłoża, a noga pozostająca z tyłu musi być wyprostowana w kolanie. W ten sposób zachowana jest synchronizacja pomiędzy ramionami i biodrami, co pomaga oprzeć się pokusie oderwania się od ziemi i przyspieszenia. Widzom poruszanie się w taki sposób może wydawać się niedorzeczne, ale dynamiczny ruch bioder to coś naturalnego dla Gwatemalczyków, którzy dorastając, tańczą merengue. Niektórzy mówią nawet, że chód przypomina tańczenie merengue przed 20, 30 lub 50 kilometrów.

Przed medalem Ericka marcha, czyli chód sportowy, była uprawiana w Gwatemali głównie przez żołnierzy. Aktywność ta kojarzyła się ludziom z wojną, rozruchami i strachem. Obecnie w kraju funkcjonuje kilka zespołów chodziarskich (niektórzy sportowcy mają dopiero sześć lat), a wielu z ich członków pochodzi z dzielnic robotniczych (50% Gwatemalczyków żyje w biedzie). Skojarzenia z tym sportem są teraz zupełnie inne: chód kojarzy się z nadzieją na lepszą przyszłość.

Spośród 24 sportowców z Gwatemali, którzy zakwalifikowali się na największą imprezę sportową świata, która w 2021 roku odbyła się w Tokio, dziewięciu startowało w chodzie. Powiedzieć, że sport ten jest oczkiem w głowie całego kraju, to nie powiedzieć nic. W trakcie 10-letniej kariery Ericka Barrondo gwatemalski rząd zainwestował prawie 10 milionów GTQ (około miliona USD) w jego treningi i umowy sponsorskie. Wielu młodych chodziarzy otrzymuje comiesięczne stypendia na edukacje i codzienne wydatki. Dla Gwatemalczyków chód sportowy jest szansą na lepszą przyszłość i wyrwanie się z kręgu biedy – krok po kroku.

Poza nadzieją i korzyściami fizycznymi, które daje chód, ważne jest również to, że jest on bardziej dostępny niż wiele innych sportów. Co więcej, chód łączy całe pokolenia rodzin, przyjaciół i okolicznych mieszkańców, tak jak mogą robić to tylko sporty zespołowe. Choć chód może wydawać się indywidualną aktywnością, treningi i zawody odbywają się w grupie, co ma kluczowe znaczenie dla nabierania doświadczenia, a więc i sukcesów. Podczas treningu pokonuje się nawet 30 kilometrów, a wszystko odbywa się w towarzystwie pozostałych członków zespołów, którzy w końcu stają się bliscy jak rodzina. Drużyna, której poświęcony jest nasz film, składa się ze sportowców z różnych środowisk, będących w różnym wieku (od sześciu do 25 lat) i prowadzących różne tryby życia. Niezależnie od tego, skąd pochodzą, łączy ich miłość do sportu i determinacja, które sprawiają, że jedną stopę zawsze mają na ziemi.

– Bryan Matías, 16 lat zdobywca Pucharu Panamerykańskiego 2021

– Yasuri Palacios, 21 lat rekordzistka Ameryki Północnej, Ameryki Środkowej oraz Karaibów

– Yaquelin Teletor, 16 lat brązowa medalistka Pucharu Panamerykańskiego 2021

– Zoe Ruiz, 6 lat najmłodsza chodziarka trenująca w zespole Cobán

– Abner Pop, 14 lat srebrny medalista mistrzostw Ameryki Środkowej

– Glendy Teletor, 19 lat od dziewięciu lat trenuje chód razem ze swoja siostrą Yaquelin

– Lisbeth López, 15 lat srebrna medalistka mistrzostw Ameryki Północnej, Ameryki Środkowej oraz Karaibów

– Pedro López, 20 lat złoty medalista mistrzostw Ameryki Północnej, Ameryki Środkowej oraz Karaibów

– Ronín Ortiz, 13 lat początkujący chodziarz i syn olimpijki Mirny Ortiz

– Gabby Sica, 11 lat początkująca chodziarka

– Juan Ortíz, 15 lat sportowiec, który zamienił piłkę nożną na chód