Als kind wilde Laurea alle sporten doen. Tijdens volleybalwedstrijden stond ze altijd op haar tenen, klaar voor de volgende klap. Als basketballer sprong ze de hoogte in om de bal in het net te dumpen. En bij het schaatsen gleed Laurea sierlijk over het ijs.

Maar voetbal was haar favoriete sport.

Op het veld was Laurea een natuurtalent. Ze trapte de bal soepel van de ene kant van het veld naar de andere. Ze sprintte over het gras, spurtte zo snel als ze kon naar het doel. Laurea's opa was haar beste cheerleader. Hij vierde elke overwinning met Laurea en troostte haar bij verliezen.

Als tiener kreeg ze de kans om voor een prominente club in Barcelona te spelen. Maar toen Laurea's opa ziek werd, werd voetbal steeds minder belangrijk voor haar. Na zijn overlijden stopte ze helemaal met spelen.

Maar hoewel Laurea uit de voetbalwereld verdween, verdween de voetbalwereld niet uit haar.

Op haar 27e hoorde ze over een straatvoetbalcommunity in Barcelona. Laurea ging weer spelen. Het voelde zo goed weer te trappen, te rennen en te scoren. Laurea zag een kans haar passie met andere meisjes te delen. Ze wist steeds meer meisjes bij straatvoetbal te betrekken.

Laurea maakt voetbal leuk en inclusief voor meisjes en vrouwen. Ze weet dat wanneer meisjes er de kans voor krijgen, ze de kracht hebben het spel te veranderen.