Vraag het de coach: "Hoe kan ik mijn verdriet negeren tijdens het spelen?"

Hoi Coach,

Het voelt gek om dit aan een onbekende te schrijven, maar mijn moeder is ongeveer een jaar geleden overleden. Het was een moeilijke tijd, maar mijn vrienden, familie en een fijne therapeut hebben me geweldig gesteund. De reden dat ik je schrijf, is omdat mijn moeder niet alleen een geweldige ouder was, maar ook mijn eerste tenniscoach en mijn grootste fan. Ze kwam naar al mijn wedstrijden kijken en de meeste van mijn trainingen. Nu ze er niet meer is, besef ik hoe erg ze me motiveerde. Een jaar geleden was ik er absoluut zeker van dat tennis een belangrijk onderdeel van mijn leven zou blijven. Nu voel ik me leeg tijdens het spelen. Ik train nog steeds bijna elke dag, maar ik moet mezelf pushen om te gaan. Ik hoor dat topspelers een innerlijk vuur hebben, en ik ben bang dat ik het mijne kwijt ben. Hoe motiveer ik mezelf weer? Of moet ik iets nieuws gaan zoeken?

Achterblijvend zonder mijn geweldige tenniscoach en steun en toeverlaat
17-jarige tennisspeler

Het spijt me dat te horen. Dat is een enorm verlies.

Je bent wie je bent door je moeder. En een tennisspeler zijn, is daar een onderdeel van.

Ik hoop dat je weet dat het niet erg is om te rouwen omdat ze er niet meer is. En het is niet erg dat je nu niet wilt tennissen omdat er zoveel veranderd is. Verandering is bijna altijd ongemakkelijk.

Twee jaar geleden heb ik een ander soort verlies meegemaakt. Ik had een miskraam en het was ontzettend moeilijk. Ik had zoveel hoop op die zwangerschap gevestigd. Ik weet dat het niet hetzelfde is, maar ik kan me voorstellen dat wanneer je jong bent en een ouder verliest, je ook hoop verliest. Je hebt allemaal plannen samen, maar nu is die persoon er niet meer.

Maar ze is niet helemaal verdwenen, toch? Ze zit nog steeds in je hart, en op die manier zal ze er altijd voor je zijn.

Ik ben ook moeder — ik heb een zoontje van 5 en een pasgeboren meisje — en ik weet dat als mij ooit iets zou overkomen, ik zou willen dat ze door zouden gaan. Als je aan je moeder denkt, denk dan aan wat zij voor jou zou willen. Het klinkt alsof ze het leuk vond om deel uit te maken van je sport, om je te zien spelen. Als dat waar is, gebruik dat dan als motivatie om door te gaan. Gebruik je liefde voor haar als motivatie. Je kunt haar eren door iemand volledig van de baan te vegen. Ik denk dat ze dat leuk zou vinden. Ik geloof in dat soort dingen! Doe het met hart en ziel.

Dit klinkt misschien vreemd, maar soms denk ik aan wat mijn moeder zou willen dat ik doe na haar dood.

Ik weet dat ze me een schop onder mijn kont zou geven als ik daar zou zitten huilen om haar. Ik zeg niet dat je niet moet huilen! Dat moet je wel. Dat zou ik zeker doen. Maar als ik alleen maar zou huilen, zou de geest van mijn moeder waarschijnlijk het brandalarm in mijn huis laten afgaan, en ik zou me bedenken dat ze tegen me zou zeggen: "Adia, kom van je luie kont af en ga wat doen! Hup!"

Maar wat kun je nu doen als je niet meteen weer wilt gaan spelen? Jij hebt er veel baat bij gehad dat je begeleiding kreeg, dus ik denk dat je er veel aan kunt hebben om dat voor iemand anders te doen. Misschien kun je beginnen met het coachen van jongere speler. Of doe mee aan een inzamelingsactie uit naam van je moeder.

Ik kan me niet voorstellen dat ik dit soort werk niet zou doen. Ik ben een tijdje geleden een non-profit begonnen. Ik zamelde sportkleren en -schoenen in van spelers die ze maar één keer gedragen hadden en gaf ze aan jongens en meisjes die zich die dingen niet konden veroorloven. Het was zo makkelijk om te doen, en de blik op de gezichten van die kids was geweldig.

Of praat met mensen die je ervaring begrijpen. Het deed me echt goed om over mijn miskraam te praten met andere vrouwen die hetzelfde hadden meegemaakt, en dat zij hun verhalen met mij deelden. Een jaar nadat ik er in een openbaar forum over had gesproken, kwamen er op de campus nog steeds vrouwen naar me toe om te vertellen hoe dat hen had geholpen. Ik denk dat het jou ook zou kunnen helpen om een rouwgroep te vinden voor mensen van jouw leeftijd en daar verhalen te delen.

Als je andere interesses buiten tennis wilt verkennen, moet je dat doen. Maar ik zou niet meteen grote beslissingen nemen, zoals besluiten om je sport op te geven. Tennis lijkt nu misschien moeilijk, en het kan even duren voor je weer enthousiast bent, dus wees niet te streng voor jezelf. Vergeet niet: een sport beoefenen leert je zo veel. Kids die sporten, gaan beter met dingen om dan kids die dat niet doen. Mijn zus is daar een goed voorbeeld van. Ze sportte niet, en ze kan niet omgaan met tegenslag zoals ik dat kan. Zij zegt dan "hoe kun je verder gaan na zoiets ingrijpends?" en ik reageer dan met "hoe kan ik dat niet?" Tennis kan je misschien juist door deze pijnlijke tijd heen helpen.

Het lijkt erop dat je moeder wilde dat je die veerkracht zou hebben, en dat komt met tijd, oefening, en door te steunen op je sport als je dat nodig hebt. Geloof me. Ik denk dat je liefde voor de sport terug zal komen. Dat je je veerkracht terugvindt, de herinnering aan je moeder kunt gebruiken, en nog beter zult worden dan eerst.

Coach Barnes

Stuur een mail naar askthecoach@nike.com met een vraag over hoe je je mindset op het gebied van sport of fitness kunt verbeteren.