Giulia was er kapot van toen ze haar knie blesseerde tijdens een belangrijke wedstrijd. Het zou bijna een jaar duren voordat ze weer met haar team kon spelen. Terwijl ze in haar ziekenhuisbed lag, werd Giulia overspoeld door verdriet. Een comeback leek zo ver weg.

Tijdens haar eerste weken fysiotherapie kon ze alleen maar denken aan haar terugkeer op het voetbalveld. Maar er was een lichtpuntje.

"Ik realiseerde me dat ik terug kon vechten, en ik heb nu meer zelfvertrouwen."

Ze had een herstelmaatje. Een teamgenoot die in dezelfde periode geblesseerd was geraakt. Langzaam groeiden de twee jonge vrouwen naar elkaar toe en deelden ze kleine overwinningen, zoals normaal lopen, daarna rennen en uiteindelijk springen.

Samen gingen ze naar de wedstrijden van hun team, zowel thuis als uit, en steunden ze hun teamgenoten vanaf de zijlijn. Telkens wanneer Duitsland scoorde, renden de spelers op het veld naar Giulia voor een groepsknuffel, zodat ze het met het hele team konden vieren.

In de laatste maanden van de revalidatie hingen Giulia en haar trainer een meetlint op en ze knipten er aan het eind van elke sessie een stuk af. Knip, knip, knip. De weken vlogen voorbij. Eindelijk kreeg Giulia toestemming om haar eerste wedstrijd te spelen sinds haar blessure. Ze was dolblij. Natuurlijk vertelde ze het goede nieuws als eerste aan haar herstelmaatje en teamgenoot.

De hele dag voelde magisch. Giulia genoot van de kleine dingen die ze voor haar blessure als vanzelfsprekend had beschouwd, zoals haar voetbalshirt dat in de kleedkamer op haar lag te wachten.

"Ik had het in mijn hoofd al 1000 keer beleefd", zei ze. "En het was nog 100 keer mooier."

Nu staan Giulia en haar beste vriendin weer samen op het veld, sterker dan ooit.