Een beginnersgids voor posities in American football

In de meeste gevallen krijgt de quarterback de bal van de center en beheerst hij het spel. De QB kan de bal afgeven aan een running back tijdens een zogeheten rushing play, of hij kan de bal doorgeven aan een running back, tight end of wide receiver in een passing play. Hij kan zelfs met de bal lopen. Maar een goede quarterback doet meer dan alleen goede passes uitvoeren, zegt Karahuta.

"De quarterback moet ieders positie op het veld kennen. De lijnman moet weten waar hij moet blokken, een receiver waar hij heen moet rennen. Maar de quarterback moet alles weten", zegt hij. "Het is een grote verantwoordelijkheid om het hele veld te zien en te kennen, en niet alleen je eigen positie te spelen."

De QB moet weten waar alle spelers zich bevinden om te weten waar de receivers zullen zijn, voordat hij een pass doet. En als de pass niet wordt opgevangen, of als de bal wordt onderschept door het verdedigende team, heeft de quarterback nog een belangrijke vaardigheid nodig: snel omschakelen.

"Hij moet meteen leren van de fouten die hij heeft gemaakt en zich herstellen", zegt Roman Oben, voormalig aanvallende tackle van de Amerikaanse National Football League (NFL) en vice-president voor football development van de NFL.

Quarterbacks moeten snel herstellen en positief reageren, zegt Oben, omdat ze het team verder moeten leiden tijdens de huddle, waarin het team het komende spel bespreekt.

"Een QB moet de toon zetten voor wat alle anderen moeten doen. Tot op zekere hoogte is hij dus een coach op het veld", voegt Oben eraan toe.

Bij sommige offensieve posities kan het aantal van elk type speler op het veld variëren. Er kunnen één, twee of zelfs vijf wide receivers op het veld staan, maar er moeten altijd vijf offensieve lijnmannen zijn. Vanuit het oogpunt van de quarterback zijn die vijf de left tackle, left guard, center, right guard en right tackle.

De center is het belangrijkste lid van de offensieve lijn, zegt Oben.

"Bij elk spel krijgt de center de bal in handen", vertelt hij. Daarin is hij de enige van alle spelers op het veld. Aan het begin van elk spelonderdeel grijpt de center de bal, overhandigt hem, of gooit hem tussen zijn benen door naar de quarterback of een andere speler. Hiermee begint het spel.

De center is vaak de aanvoerder van de offensieve lijn, zegt Andy Ryland, senior manager opleiding en training bij USA Football.

"[De center is] verantwoordelijk voor veel van de communicatie en het interne speloverleg", zegt hij. Dat betekent dat wanneer het team zich opmaakt voor een spel, de center naar de verdediging kan kijken en aanpassingen kan doen aan de manier waarop de lijn gaat blokkeren (met andere woorden, wie van de spelers van het andere team de quarterback of running back niet mag tackelen).

Nadat de center de bal heeft gepakt, mag de aanvallende lijn de bal meestal niet meer aanraken, tenzij een pass wordt onderschept of de bal wordt 'gefumbled' (een 'fumble' is wanneer een speler die de bal draagt de bal laat vallen). In plaats daarvan dienen de lijnverdedigers ofwel als bulldozers, die de verdediging uit de weg duwen bij een running play, ofwel als beschermers, die een cirkel of 'pocket' vormen rond de quarterback om de verdediging van hem weg te houden, aldus Ryland.

"Offensieve linemannen zijn de ultieme teamgenoten", zegt Ryland, omdat het hun taak is om hun teamgenoten te laten slagen. Door de verdediging te blokkeren maakt de offensieve lijn het voor de running back mogelijk om yards te winnen, of voor de quarterback om een touchdown pass te maken.

De voornaamste taak van de running back is om tijdens rushing plays de bal van de quarterback af te pakken en ermee te lopen. Running backs blokkeren ook voor de quarterback bij sommige passing plays, en kunnen het veld op rennen om een bal te vangen. Het zijn snelle spelers die krachtig genoeg zijn om linebackers af te schudden die hen proberen te tackelen, maar running backs hebben meer nodig dan snelheid alleen.

"Visie is heel belangrijk", zei Karahuta. Als running backs de bal krijgen, lopen ze niet zomaar ergens heen. Ze moeten de beste plek vinden om naartoe te gaan en behendig genoeg zijn om daar te komen. "Een spel zou richting één plaats horen te gaan, maar misschien is het vastgelopen. Ze moeten dan meteen stoppen en hun actie aanpassen om goed uit te komen."

Running backs staan meestal achteraan in het offensief, daarom worden ze soms de 'tailback' genoemd. Aanvallers hebben meestal maar één running back tegelijk op het veld. Staan er vijf receivers op het veld, dan zijn er nul running backs. En soms zijn er twee.

Een fullback is een ander soort running back, een soort mix van offensieve lijnmannen en een running back. Zij staan gewoonlijk achter de quarterback en voor de tailback en hebben vaak als taak om de running back te blokkeren, die normaal gesproken de voornaamste baldrager is. Om deze reden worden fullbacks ook wel 'blocking backs' genoemd. Ze mogen wel met de bal lopen, en doen dat soms ook.

Als ze niet helemaal achteraan staan, waarom worden ze dan een 'fullback' genoemd, vraag je jezelf misschien af. Volgens Ryland is die term bewaard gebleven vanuit de vroegere footballtijden. Sterker nog: het gaat terug tot voor het football. 'Fullback' is een naam voor een positie in rugby, de voorloper van het spel.

Veel aanvallers gebruiken niet vaak een fullback in het moderne, meer passes gerichte spel. In plaats daarvan wisselen ze met een andere receiver.

De tight end staat normaal gesproken direct naast de offensieve lijn, daar staat 'tight' voor. Deze spelers zijn gewoonlijk groter dan wide receivers, maar kleiner dan offensieve lijnmannen, en hun taak is een mix van die twee.

De tight end combineert "de kracht, de macht en het blokkeringsvermogen van een offensieve lijnspeler met de loopvaardigheid en het vermogen een pass aan te nemen van een wide receiver", vertelt Ryland. "Ze moeten als offensieve lijnmannen lopend kunnen blokken. Ze moeten ook de ruimte opzoeken en blokken als een wide receiver. Ze moeten passen als een offensieve lijnspeler. Maar ze moeten ook routes lopen, vangen, en met de bal lopen."

Tight ends, aldus Ryland, zijn als een manusje- van-alles of een soort vliegende keep. Ze zijn overal vrij goed in en hebben geen opvallende zwakheden. Ze kunnen blokken (maar niet zo goed als een offensieve lijnman) en ze kunnen rennen en vangen (maar niet zo goed als een wide receiver).

Wide receivers staan opgesteld op of dicht bij de scrimmage-lijn (de lijn waar de bal is voor het spel), buiten de offensieve lijn en de tight end. Dat ze rondom staan of vlak bij de lijn is waar het 'wide' van hun positienaam vandaan komt.

Hoewel ze ook net als een running back de bal kunnen meenemen en enige verantwoordelijkheid kunnen hebben om te blokkeren bij running plays, staan wide receivers bekend om het aannemen of ontvangen van passes. Zij kunnen goed de bal uit de lucht plukken, springen om hem te vangen, en hun klevende handschoenen gebruiken om de bal met één hand te grijpen. Dit zijn gewoonlijk de snelste spelers in de aanval, en zij lopen vaak vooraf bepaalde routes bij elk spel. Zo weet de quarterback waar hij de bal naartoe moet gooien.

Wide receivers hebben ook een andere speciale vaardigheid, merkt Ryland op: misleiding.

Goede receivers "kunnen de tegenstanders laten denken dat ze het ene doen terwijl ze het andere doen, niet hun intenties verraden, de ene kant op leunen en dan onverwachts weer teruggaan naar de andere", zegt hij. Door dit te doen kunnen zij de spelers die hen verdedigen misleiden, waardoor de receiver meer ruimte krijgt om de bal te vangen en er vervolgens mee aan de haal te gaan. Sommige receivers dragen zelfs gezichtsbeschermers over hun ogen, waardoor de verdediger niet kan zien waar ze naar de bal zoeken.

De verdedigende lijnmannen zijn meestal de grotere spelers die het spel beginnen op de scrimmage-lijn, de denkbeeldige lijn waar de bal wordt geplaatst voor het spel begint. Er zijn gewoonlijk drie of vier defensieve lijnmannen op het veld, en zij zetten vaak één of beide handen op de grond voor het spel.

In tegenstelling tot de offensieve lijn, waar de buitenste spelers de tackle zijn, worden de verdedigende lijnmannen in het midden defensive tackles (DT's) genoemd. Wanneer er slechts één defensive tackle is, wordt die speler soms een 'nose tackle' genoemd, omdat zij boven de neus van de bal beginnen.

De verdedigende lijnmannen aan de buitenkant worden defensive ends (DE's) genoemd. In het verleden hadden deze lijnmannen de taak om langs de offensieve lijn te komen om een running back te stoppen, de QB onder druk te zetten om eerder te gooien dan hij wilde, of om de quarterback te tackelen — ook wel een 'sack' genoemd.

Maar in het moderne spel, zegt Oben, moeten verdedigende lijnmannen nog meer doen. Ze moeten misschien terugvallen in dekking om een receiver te stoppen, hun handen omhoog doen om een pass te blokkeren, of zelfs receivers dekken die in de buurt van de scrimmage-lijn of zelfs tot aan de zijlijn staan. Met al deze verantwoordelijkheden moeten verdedigers tegenwoordig atletischer zijn dan ooit tevoren.

Linebackers spelen achter de verdedigende lijn. Als de verdediging drie defensieve lijnmannen heeft, zijn er gewoonlijk vier linebackers. Zijn er vier verdedigende lijnmannen, dan heb je normaal gesproken drie linebackers. Linebackers zijn meestal kleiner en sneller dan verdedigende lijnmannen.

In het verleden waren linebackers verantwoordelijk voor het stoppen van een running back die door een gat in de verdedigingslinie was gerend, het tackelen van ontvangers op een korte of middellange pass, en het rennen naar de quarterback om te proberen hem onder druk te zetten het spel om te gooien of om een 'sack' te realiseren.

Maar zoals bij vele andere posities, zegt Ryland, hebben linebackers nu meer rollen dan in het verleden, omdat het spel zich nu meer op de passes richt. Moderne linebackers moeten snelle tight ends en zelfs sommige wide receivers kunnen dekken.

Linebackers hebben ook belangrijke communicatierollen in veel verdedigingen, zegt Oben. Met name de middelste linebacker is vaak "de quarterback van de verdediging".

Dat betekent dat de middelste linebacker verantwoordelijk kan zijn voor het kijken naar de aanval voor het spel, voorspellen wat zij denken dat er gaat gebeuren, en de andere verdedigers vertellen wat zij het komende spel moeten doen.

Cornerbacks en safeties worden 'defensieve backfield' of 'defensieve backs' genoemd, omdat zij achter in de verdediging spelen. Cornerbacks staan opgesteld aan de buitenkant van de verdediging en moeten meestal de beste receivers van de andere partij dekken.

"Een corner krijgt meestal een man of een gebied toegewezen", vertelt Karahuta. Bij het dekken van een speler zal de cornerback de aanvallende ontvanger schaduwen en proberen te voorkomen dat hij de bal vangt door de bal neer te slaan of in de weg van de bal te gaan staan. Als hij een gebied bestrijkt, verdedigt de corner elke speler of pass die in dat gebied komt. Cornerbacks zijn meestal sneller dan safeties en zijn meestal beter in het dekken van receivers.

Soms noemen mensen een defensieve back ook wel een 'nickel back' of 'dime back'. Wanneer een verdediging vijf verdedigende backs gelijktijdig op het veld heeft staan door één linebacker of defensieve lijnman minder te hebben, wordt de vijfde verdedigende back een 'nickel back' genoemd. Dit kan een cornerback of een safety zijn, en deze inzet wordt vaak gedaan wanneer de tegenstander meer receivers op het veld heeft of wanneer de tegenstander meer meters moet maken en meer kans heeft om te passen. Als er zes defensieve backs op het veld staan, wordt de zesde een 'dime back' genoemd.

Safeties zijn de laatste verdedigingslinie. Zij spelen gewoonlijk helemaal achteraan in de verdediging en moeten ervoor zorgen dat er geen aanvallende speler alle andere spelers in de verdediging voorbij komt. Safeties zijn meestal niet zo snel als cornerbacks, zegt Karahuta, maar ze zijn vaak beter in het bestuderen van en rondlopen op grotere delen van het veld.

Er zijn meestal twee safeties. De ene wordt de 'strong safety' genoemd, de andere is de 'free safety'. De strong safety staat aan de sterke kant van de aanvallende formatie waar een tight end staat opgesteld.

De strong safety was van origine degene voor het ondersteunen van de verdedigers die dichter bij de scrimmage-lijn moesten komen, waarbij de free safety meer bekendstond voor het dekken van passes en als achterhoede van de verdediging. In het moderne American football is er volgens Ryland minder verschil tussen de twee. Beide safeties zijn meestal bekwaam in beide jobs.

Kickers schoppen de bal van de grond bij een kickoff, field goal en point after touchdown (PAT), ook wel 'extra punt'.

Op de vierde down zal een aanval soms niet proberen om de eerste down te krijgen, want als dat misgaat, krijgt het andere team de bal op de plek waar de aanval is gestopt. In plaats daarvan kan de coach een beroep doen op de punter. Deze speler kan de bal naar het andere team krijgen — de bal hoog in de lucht hangend om te proberen het andere team verder weg van de end zone te houden.

Sommige punters houden ook de bal vast voor de kicker bij velddoelpunten, en zij mogen aftrappen na een safety, mits de regels toestaan dat de aftrap een punt is.

Wanneer de kicker aftrapt, vangt de kick returner de bal en rent naar de eindzone van de tegenstander. Deze spelers zijn meestal snel en zijn vaak ook wide receivers of defensieve backs.

Wanneer de punter een punt geeft aan de tegenpartij, vangt de punt returner die op. Deze speler kan om een 'fair catch' vragen, wat inhoudt dat hij de bal niet terugspeelt omdat de speciale teams van het andere team hem onmiddellijk zullen tackelen.

De PR kan er ook voor kiezen de bal terug te geven. Net als een kick returner loopt de PR naar de end zone van het andere team. Net als kick returners zijn punt returners snel en vaak ook wide receivers of defensieve backs.

De long snapper is een speciaal soort middenvelder, die de bal bij punts en kicks probeert te grijpen. Hij gooit de bal tussen zijn benen door naar de punter (bij een punt) of naar de speler die de bal vasthoudt voor de kicker (bij velddoelpunten en PAT's).