Toen Alex Morgan acht jaar oud was, zei ze dat ze aan het grootste sportkampioenschap ter wereld wilde meedoen. Ze wist alleen niet met welke sport ze dat zou kunnen bereiken. Alex speelde alles. Op sommige dagen reden haar ouders haar van softbaltraining naar voetbaltraining en dan weer naar een basketbalwedstrijd. Maar op de middelbare school werd voetbal toch wel haar favoriet.

Alex overwon blessures en tegenslagen tijdens haar weg naar de top. Ze werd profvoetballer en verdiende uiteindelijk een plek in het Amerikaanse vrouwenelftal. Daar stond ze als 23-jarige, in het bruisende Londen tijdens haar allereerste deelname aan het grootste sportkampioenschap ter wereld.

De Verenigde Staten speelde in de halve finale tegen Canada. De stand was 3–3, in de verlenging van de wedstrijd. Het was nu of nooit. In de laatste minuut vloog de bal naar Alex, die vlak bij het doel stond. Overal stonden verdedigers. Alex sprong in de lucht en kopte de bal, die voorbij haar verdedigers vloog, rechtstreeks het net in. Het publiek brulde. Het Amerikaanse vrouwenelftal won met 4–3. En drie dagen later bracht Alex haar eigen gouden medaille mee naar huis.

"Werk altijd hard, geef nooit op en blijf vechten tot het eind. De strijd is pas gestreden bij het laatste fluitsignaal."

— Alex Morgan