Hoi Coach,

Voetbal is praktisch mijn leven. Ik hou van de sport en ben er best goed in, en al mijn beste vrienden zitten bij mij in het team. Nadat we twee jaar op rij het staatskampioenschap voor middelbare scholen hadden gewonnen, werden we vorig seizoen uitgeschakeld in de play-offs. Ik kan niet goed tegen mijn verlies en baal er eerlijk gezegd nog steeds van. Ik maak me nu al zorgen voor komend seizoen, als we dan eindelijk weer mogen spelen. Onze drie beste spelers hebben ondertussen eindexamen gedaan en de nieuwe, jongere spelers zijn nog niet zo goed. Ik zit nu ook in mijn laatste jaar, dus het is mijn laatste kans op het kampioenschap. Ik weet niet zeker of ik goed genoeg ben om een collegeteam te halen en daarom wil ik heel graag met een succes van school gaan. Hoe kan ik de tegenslag van vorig seizoen eindelijk achter me laten?

Getting Overworked About Losing
17-jarige voetballer

Verliezen doet inderdaad pijn. Maar het is nog altijd beter dan helemaal niet spelen.

Ik heb vaak verloren, als speler en als coach. In 2015, toen ik coach was op Princeton, gingen we het naseizoen in als het hoogstgeplaatste Ivy League-team in de geschiedenis van de NCAA en het enige ongeslagen team, bij zowel de vrouwen als de mannen, in divisie 1 van het collegebasketbal.

We gingen al in de tweede ronde ten onder. Voor ruim 18.000 toeschouwers. Oef.

Na de wedstrijd sprak ik mijn team toe in de kleedkamer: "Ik weet dat dit pijn doet. Mij doet het ook pijn. Maar die pijn betekent niet dat we gefaald hebben. Die pijn betekent dat we echt alles hebben gegeven."

Ja, je hebt verloren. En ja, je kunt 1000% geven en alsnog verliezen. Maar je bent geen verliezer. Er kan maar één team winnen, maar elk team gaat vol voor de overwinning. En als je dat doet, ben je een winnaar.

Probeer eens om je angst om te verliezen om te zetten in angst om een kans te missen. Dat heb ik op de middelbare school geleerd. Ik was tenniskampioen van mijn staat, maar moest mijn titel het jaar daarna verdedigen tegen een fenomenale tegenstander. Ik wist dat de kans dat ik haar zou verslaan klein was, maar ik wist ook dat als ik bang zou zijn om te verliezen, ik net zo goed de handdoek in de ring zou kunnen gooien. En dat ging ik mooi niet doen.

Ik stapte de baan op en hoopte maar dat zij een slechte dag zou hebben en ik juist een goede. Helaas was dat niet het geval. Ik heb niet gewonnen. Maar spelen voor zo'n groot publiek en tegen zo'n goede tegenstander was veel beter dan altijd spijt hebben dat ik er niet voor ben gegaan. En wat denk je? Het daaropvolgende jaar werd ik weer kampioen (het fenomeen was geslaagd voor haar examen).

Wat me daarnaast ook hielp om die nederlaag als een overwinning te zien, was door simpelweg te genieten van het moment zelf, de pijn van het verlies te voelen en die vervolgens los te laten. Terugkijken kun je wel op je oude dag, niet wanneer je nog op jacht bent naar succes. En ik, mijn spelers en atleten in het algemeen, zijn altijd op jacht. We zijn jagers die hun prooi constant achternazitten.

Op Twitter gebruik ik vaak #inpursuit. Maar die hashtag betekent niet dat ik op jacht ben naar de volgende overwinning, maar op jacht naar de volgende kans. Ik ben erachter gekomen dat hoe harder je werkt, hoe groter de kansen zijn die op je afkomen.

Er ligt een grote kans voor je in het verschiet: een vernieuwingsjaar. Volgens Darwin draait het bij overleving en evolutie om aanpassingsvermogen. Volgens dat motto ben ik gaan leven. Als ik aan het begin van een vernieuwingsjaar sta, is mijn instelling niet 'Dit wordt een rotjaar', maar denk ik 'Hoe ga ik me aanpassen?'.

Er zit dit seizoen dus minder talent in het elftal? Tja, dat gebeurt nu eenmaal. Hoe ga je je aanpassen? Aangezien de meerderheid van je team wat jonger is, kun je een leiderschapsrol op je nemen. Inspireer ze om mooie dingen te doen. Het mentale aspect van sport heb ik altijd fascinerend gevonden. Ik had in mijn studietijd zelfs neurowetenschappen als hoofdvak. Je weet waarschijnlijk wel dat je beter speelt en sneller leert als je zelfvertrouwen hebt. Dat zelfvertrouwen opkrikken lijkt me daarom een prima beginpunt.

Toen ik zelf nog speelde, deed ik veel kleine dingetjes om het zelfvertrouwen van mijn medespelers te vergroten. High fives geven, teamgenoten laten weten dat ze goed hadden gespeeld, een lift naar huis aanbieden en onderweg bespreken wat goed ging. Zulke kleine dingen geven mensen het zelfvertrouwen om zelfopgelegde grenzen te doorbreken. Bovendien betekenen de vriendschappen die je zo sluit uiteindelijk veel meer dan jullie overwinningen en nederlagen.

En over dat dit je laatste kans is: dat is ook zo'n zelfopgelegde grens. In 2000, toen ik mijn eerste baan als tennis- en basketbalcoach aangeboden kreeg, vond ik coachen geen echte baan. Nu, twintig jaar later, kan ik niets bedenken waar ik gelukkiger van zou worden. Dus in jouw situatie: ja, misschien draag je straks niet meer het tenue van je school, maar dat hoeft niet het einde van je sportcarrière te betekenen, tenzij je dat zelf wilt. Jij bent de enige die bepaalt wanneer iets voor jou ophoudt. En op welke manier.

Coach Banghart