Iedereen heeft er soms behoefte aan de stad te ontvluchten. Dit gold afgelopen najaar in elk geval voor Keith Charles en zijn vrienden Kari, Amanda, Cam en Michel'le. Ze verlieten New York City en gingen naar Adirondacks en legden hun reis vast. Onderweg maakten ze prachtige beelden en video's, deden enkele wijze levenslessen op en hadden diepgaande gesprekken. Onder het mom van geven delen we wat zij vonden. De buitenwereld is er voor iedereen.

Altijd een jongen van de stad,
zat ik het liefst op de vloer
van ons te kleine appartement,
lette ik op mijn manieren
en mengde ik me niet in discussies.
Er waren weinig trips naar de natuur
waardoor ik ver verwijderd bleef
van Moeder Natuur.

Maar ben ik zelf geen Natuur?
Hoe kan iemand zeggen dat dit niet mijn naam is?
Wat als het ook jouw naam zou zijn?
Want als we water krijgen, bloeien we op.
De kleur komt tot leven in onze huid alsof we hier geboren waren,
niet in een ziekenhuis waar we gelukkig genoeg waren om uit de baarmoeder
te komen,
Hier op de paden, met of zonder grafieken,
en verbonden met de ritmes en dromen die we nog hadden,
die van ons en onze moeders gestolen zijn, en ook van hun moeders en ga zo maar door.

Ik ben gekomen voor wat van mij is,
Nederig.
Maar wetend dat mijn naam Natuur is,
Dat ik niet eerder op dit land gelopen heb.
En ik hoop dat dit land geduld heeft met mij.
Geduldig terwijl ik mijn angsten in de ogen kijk.
Geduldig naarmate we elkaar beter leren kennen.
Geduldig met een nieuwsgierige aard.

Hier ben ik, klaar om te ademen zoals ik nog nooit heb gedaan
met longen die als nieuw aanvoelen.