Στα ορεινά μονοπάτια της Ιαπωνίας, ένας βουδιστής μοναχός βρίσκει τη διαύγεια στο τρέξιμο

Οι άνθρωποι που βλέπουν τον Yukai Shimizu στους δρόμους του Ναγκάνο τον γνωρίζουν με δύο ιδιότητες: εκείνη του φιλικού δρομέα που τους χαιρετά κάθε πρωί και εκείνη του μοναχού στον τοπικό ναό Zenkoji. Παρ' όλο που πολλοί εκπλήσσονται ακούγοντας ότι είναι τόσο ευσεβής μοναχός όσο και αφοσιωμένος δρομέας, ο Yukai θεωρεί ότι αυτές οι δύο πτυχές της ζωής του αλληλοσυμπληρώνονται.

Οι λόγοι για τους οποίους τρέχει ο Yukai είναι σημαντικοί. Ως μοναχός, συχνά καλείται να συμβουλεύσει μέλη της κοινότητας που βιώνουν δυσκολίες. Αυτή είναι μια βαριά ευθύνη που επωμίζεται. Παρ' όλο που μερικές φορές αμφιβάλλει για το αν είναι αντάξιος αυτής της θέσης, το τρέξιμο του δίνει τον χώρο που χρειάζεται για να εστιάσει και να εμπλουτίσει την αίσθηση του εαυτού του. "Μερικοί κουβαλούν προβλήματα που δεν λύνονται εύκολα", λέει ο Yukai. "Αν η καρδιά μου είναι πλήρης, μπορώ να τους δώσω την ευκαιρία να αποδεχτούν τη δική τους θλίψη ή να αντιμετωπίσουν τις δικές τους δυσκολίες". Καθώς ο Yukai χρησιμοποιεί το τρέξιμο για να παλέψει με τη δική του αυτοαμφισβήτηση, αξιοποιεί αυτήν την εμπειρία για να βοηθήσει και άλλους να κάνουν το ίδιο.

Για τον Yukai, το τρέξιμο είναι επίσης ένας τρόπος να παραμένει βαθιά συνδεδεμένος με τη φύση. Οι διαδρομές του σε γραφικά μονοπάτια για τρέξιμο στα βουνά του Ναγκάνο είναι πανέμορφες. Κάθε φορά που φτάνει στην κορυφή, αφήνει τη μεγαλοπρέπεια της φύσης να τον γεμίσει με δέος. "Τρέχοντας, έχω την τύχη να βλέπω τα πιο όμορφα τοπία του κόσμου", αναφέρει.

Ο 46χρονος πλέον Yukai συνεχίζει να τρέχει καθημερινά, ώστε να μπορεί να απολαμβάνει και να εκτιμά τα πράγματα που του αρέσει να κάνει περισσότερο. Να περνά χρόνο στο τραπέζι με την οικογένειά του. Να πίνει μπύρα παρακολουθώντας έναν αγώνα. Να είναι εντελώς παρών. "Ως μοναχός, αντιμετωπίζω το τρέξιμο ως έναν τρόπο να ζω τη στιγμή. Αυτό είναι μία από τις διδαχές του Βουδισμού και με επηρεάζει θετικά".

Στο παραπάνω βίντεο, ο Yukai μοιράζεται την ιστορία του και δείχνει ότι το τρέξιμο και η επιδίωξη της πνευματικής διαύγειας δεν έχουν και μεγάλη διαφορά.