Ώρα για μπάσκετ: γνώρισε τον νεότερο κινηματογραφιστή street μπάσκετ του Παρισιού

Το μπάσκετ είναι ένα παγκόσμιο άθλημα, αλλά στα δημόσια υπαίθρια γήπεδα των πόλεων, ο κώδικας του street μπάσκετ έχει πολύ τοπικό χαρακτήρα. Το Παρίσι έχει το δικό του πληθωρικό στιλ παιχνιδιού και αυτό ακριβώς θέλησε να παρουσιάσει ο 23χρονος κινηματογραφιστής Lamine Conté, γνωστός και ως Mister Pvris, καταγράφοντας τη σκηνή του street μπάσκετ της πόλης του. Κινηματογραφώντας από τις πλάγιες γραμμές ή ενώ παίζει ο ίδιος μπάσκετ, ο Lamine μοιράζει τον χρόνο του σε παιχνίδια σε όλο το Παρίσι, κινηματογραφώντας προσωπικές και αυθεντικές στιγμές που αποτυπώνουν τους ήχους, την ενέργεια και το μπασκετικό στιλ του Παρισιού, παρουσιάζοντας ένα ακατέργαστο πορτραίτο αυτού του ομαδικού σπορ στους δρόμους της πόλης.

Κάνοντας ένα διάλειμμα μεταξύ των αγώνων στο γήπεδο Stalingrad στο 19ο διαμέρισμα, ο Lamine κάθεται με τα πόδια πάνω σε ένα παγκάκι του πάρκου. Η συζήτησή μας διακόπτεται τακτικά από παίκτες και περαστικούς που σταματούν για να τον χαιρετήσουν. Μετά, φεύγει ξανά. Ένας νέος αγώνας ξεκινάει.

Παλαιότερα, έπαιζα αποκλειστικά ποδόσφαιρο. Παρόλο που στο γυμνάσιο, οι περισσότεροι φίλοι μου έπαιζαν μπάσκετ, εγώ πάντα προτιμούσα το ποδόσφαιρο, επειδή θεωρούσα ότι το μπάσκετ απευθυνόταν μόνο σε ψηλότερους ανθρώπους και εγώ ήμουν ακόμα αρκετά κοντός τότε. Έπαιξα μπάσκετ πρώτη φορά στα 14 μου και από τότε δεν μπορούσα να σταματήσω. Ξεκίνησα αργά και εξελίχθηκα αργά. Μπήκα σε ομάδα μετά από όλους και μου πήρε αιώνες μέχρι να εξοικειωθώ με το σπορ. Μέχρι τα 16 μου, δεν μπορούσα να βρω προπονητή που να πίστευε σε μένα. Ένας πρώην παίκτης του μπάσκετ και τοπικός μέντορας, ο Mohammed, με πήρε υπό την προστασία του. Κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, σε αυτήν την ηλικία και με τέτοια έλλειψη δεξιοτήτων. Αλλά μάλλον κάτι είδε σε μένα, στα κίνητρα και στο πάθος μου. Εκείνο το καλοκαίρι τα πάντα άλλαξαν για μένα. Έγινα αρκετά καλός για να δοκιμάσω την τύχη μου και να ταξιδέψω στις ΗΠΑ για τις θερινές κατασκηνώσεις και το ερασιτεχνικό μπάσκετ.

Είμαι περισσότερο επιθετικός παίκτης. Σουτ από μεσαία απόσταση, τρίποντα, μπασίματα, τα κάνω όλα. Δεν είμαι ιδιαίτερα αμυντικός παίκτης. Στο γήπεδο, πρέπει να παίρνεις τα πάντα πολύ στα σοβαρά.

Ήθελα να καταγράψω την ανταγωνιστική φύση του μπάσκετ στους δρόμους του Παρισιού. Όλα ξεκίνησαν με ένα βίντεο που ανέβασα, όπου κάρφωνα στην μπασκέτα ενός αντιπάλου και εκτόξευα βρισιές ενώ έτρεχα στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Το βίντεο έγινε viral στο Twitter και το πρότζεκτ μου υλοποιήθηκε μέσα σε μια βραδιά. Δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά έπρεπε να δημιουργήσω τα πάντα μέσα σε μερικές μέρες, από το λογότυπο έως το όνομα και το editorial. Αποφάσισα ότι, όποτε ήταν δυνατό, οι παίκτες θα φορούσαν μικρόφωνο, ώστε το παιχνίδι να γίνεται πιο συναρπαστικό. Τώρα, αποστολή μου είναι να παίζω όσο πιο δυνατά μπορώ, αλλά το κυριότερο, να βοηθήσω στην καταγραφή του παιχνιδιού με τον ίδιο ενθουσιασμό που δείχνω και όταν παίζω. Αυτήν την ενέργεια βγάζω όταν παίζω και βρίζω πολύ όταν στέκομαι στις πλαϊνές γραμμές. Αν υπάρχει κάτι που έμαθα όταν έπαιζα μπάσκετ στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι να φροντίζω πάντα να προσφέρω θέαμα στον κόσμο.

Ας συγχαρούμε τον Hamadoune Sidibé που δημιούργησε το μεγαλύτερο τουρνουά street μπάσκετ στον κόσμο. Το Quai 54 είναι μια πηγή υπερηφάνειας για κάθε μπασκετμπολίστα της πόλης. Το επίπεδο είναι απίστευτο, η ατμόσφαιρα είναι εξωπραγματική και το γνωρίζουν όλοι. Γνωρίζω τους διοργανωτές και ο Hamadoune είναι ωραίος τύπος, παρόλο που πιστεύει ότι δεν είμαι καλός στα σουτ. Είναι μεγάλος φαφλατάς. Μια μέρα, θα παίξω και εγώ σε αυτό το τουρνουά. Περικλείει το πνεύμα του παιχνιδιού, όπως αρέσει σε εμάς, εδώ στο Παρίσι. Είναι πάντα γεμάτο ένταση. Είναι διασκεδαστικό και ο κόσμος είναι υπέροχος.