Ο Marcus Rosten βοηθά τους άλλους να επανασυνδεθούν με τη φύση
Κουλτούρα
Γνώρισε τον καθηγητή περιβαλλοντικής αγωγής που προσπαθεί να φέρει την αλλαγή, μιλώντας για την ομορφιά που κρύβει ο κήπος του σπιτιού μας.
Η σειρά "Η αυλή μου" είναι αφιερωμένη σε ερασιτέχνες αθλητές που βρίσκουν την ισορροπία τους και την επαφή τους με τον φυσικό κόσμο.
Δεν είναι εύκολο να εκτιμήσει κανείς τους οργανισμούς που αναστατώνουν το φυσικό οικοσύστημα, αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει. "Έχω τρέλα με τα χωροκατακτητικά είδη", λέει ο Marcus Rosten, ο οποίος διδάσκει υδάτινη οικολογία ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης στη Νέα Υόρκη.
Είναι νωρίς το απόγευμα στο Ellicott Creek, έναν παραπόταμο του Νιαγάρα βόρεια του Μπάφαλο στη Νέα Υόρκη. Ο Marcus κάνει κουπί χαλαρά σε ένα θαλάσσιο καγιάκ 5 μέτρων, ακολουθώντας μια ήσυχη κυκλική διαδρομή 18 χλμ., στην οποία συναντά ερασιτέχνες κωπηλάτες.
Ο Marcus "χτενίζει" την όχθη και καταγράφει την άγρια ζωή, όπως κάνει πάντα όταν ακολουθεί τη συγκεκριμένη διαδρομή. Γνωρίζει ήδη τα περισσότερα ζώα, αλλά η σημερινή ημέρα τού επιφύλασσε μια έκπληξη. Εντοπίζει ένα είδος χελώνας που δεν μπορεί να αναγνωρίσει. Όταν επιστρέφει στο σπίτι και ανεβάζει μια φωτογραφία στο iNaturalist, ένα κοινωνικό δίκτυο επιστημονικού ενδιαφέροντος, ανακαλύπτει ότι πρόκειται για μια μη ενδημική κιτρινομάγουλη χελώνα, ένα δημοφιλές είδος που πωλείται στα pet shop και μάλλον εγκαταλείφθηκε από τους ιδιοκτήτες της. Είναι ο πρώτος στην εφαρμογή που αναφέρει την ύπαρξη της συγκεκριμένης χελώνας στα νερά της δυτικής Νέας Υόρκης, πετυχαίνοντας κάτι ξεχωριστό και σπάνιο σε αυτήν την τεράστια και δημοφιλή πλατφόρμα.
Η αναζήτηση ασυνήθιστων ζώων είναι μόνο ένα κομμάτι του παζλ για τον 27χρονο απόφοιτο του SUNY College of Environmental Science and Forestry. Όπως λέει ο Marcus, το γενικότερο πλαίσιο είναι ότι ο κόσμος έχει απομακρυνθεί περισσότερο από ποτέ από τους ζωογόνους υδάτινους πόρους. Προσπαθεί να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. "Σίγουρα νιώθω μεγαλύτερη συμπάθεια για όσους έχουν απομακρυνθεί περισσότερο και για όσους έχουν πληγεί από περιβαλλοντικές αδικίες".
"Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τα περισσότερα περιβαλλοντικά προβλήματα", λέει ο Marcus, ο οποίος θεωρεί ότι η αλλαγή μπορεί να γίνει με την κατάλληλη εκπαίδευση του κόσμου για το περιβάλλον. "Η εκπαίδευση ανοίγει το μυαλό. Μας περιβάλλει όλη αυτή η ομορφιά και το θαύμα της φύσης, αλλά δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε".
Τα μαθήματα που διδάσκει ο Marcus στους άλλους είναι εκείνα που έμαθε και ο ίδιος σε μικρή ηλικία, όταν ζούσε με τα αδέρφια και τη μητέρα του σε ένα διαμέρισμα, όπου ο χώρος ήταν περιορισμένος. "Βγαίνοντας έξω… μπορούσα να αποδράσω, να εξερευνήσω", θυμάται ο Marcus. "Περνούσα κάθε στιγμή της ημέρας έξω στη γειτονιά μου. Ήμουν αυτό το παιδί που έμενε έξω μέχρι να ακούσει τη μητέρα του να του ουρλιάζει να γυρίσει στο σπίτι για φαγητό".
Η μητέρα του ήταν εκείνη που ενέπνευσε την αγάπη του για τη φύση, πηγαίνοντας κάθε καλοκαίρι τον Marcus και τα αδέρφια του σε έναν εθνικό δρυμό της περιοχής. "Εξακολουθώ να λατρεύω όλους τους εθνικούς δρυμούς", λέει. Σε μία από εκείνες τις εκδρομές των παιδικών του χρόνων, συμμετείχε σε μια ξενάγηση στη φύση που τελικά τον ώθησε να ασχοληθεί με τις βιολογικές επιστήμες στις σπουδές και στην καριέρα του. "Ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα από το μονοπάτι και πήγαινα στην καρδιά του δάσους", αναφέρει. "[Η ξεναγός] με εντυπωσίασε, επειδή ξαφνικά μου αποκάλυψε το όνομα και την ιστορία όλων των φυτών και των ζώων γύρω μου".
"Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τα περισσότερα περιβαλλοντικά προβλήματα", λέει ο Marcus, ο οποίος θεωρεί ότι η αλλαγή μπορεί να γίνει με την κατάλληλη εκπαίδευση του κόσμου για το περιβάλλον. "Η εκπαίδευση ανοίγει το μυαλό. Μας περιβάλλει όλη αυτή η ομορφιά και το θαύμα της φύσης, αλλά δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε".
Τα μαθήματα που διδάσκει ο Marcus στους άλλους είναι εκείνα που έμαθε και ο ίδιος σε μικρή ηλικία, όταν ζούσε με τα αδέρφια και τη μητέρα του σε ένα διαμέρισμα, όπου ο χώρος ήταν περιορισμένος. "Βγαίνοντας έξω… μπορούσα να αποδράσω, να εξερευνήσω", θυμάται ο Marcus. "Περνούσα κάθε στιγμή της ημέρας έξω στη γειτονιά μου. Ήμουν αυτό το παιδί που έμενε έξω μέχρι να ακούσει τη μητέρα του να του ουρλιάζει να γυρίσει στο σπίτι για φαγητό".
Η μητέρα του ήταν εκείνη που ενέπνευσε την αγάπη του για τη φύση, πηγαίνοντας κάθε καλοκαίρι τον Marcus και τα αδέρφια του σε έναν εθνικό δρυμό της περιοχής. "Εξακολουθώ να λατρεύω όλους τους εθνικούς δρυμούς", λέει. Σε μία από εκείνες τις εκδρομές των παιδικών του χρόνων, συμμετείχε σε μια ξενάγηση στη φύση που τελικά τον ώθησε να ασχοληθεί με τις βιολογικές επιστήμες στις σπουδές και στην καριέρα του. "Ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα από το μονοπάτι και πήγαινα στην καρδιά του δάσους", αναφέρει. "[Η ξεναγός] με εντυπωσίασε, επειδή ξαφνικά μου αποκάλυψε το όνομα και την ιστορία όλων των φυτών και των ζώων γύρω μου".
Τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική ζωή του, ο Marcus παραμένει σε επαφή με τη φύση όλες τις εποχές του χρόνου. Μόλις αλλάζει ο καιρός, βάζει το καγιάκ του στην αποθήκη και περνά τις φθινοπωρινές ημέρες μαζεύοντας μανιτάρια. Τα θαυμάζει και τα συλλέγει για να τα ταυτοποιήσει, αλλά δεν τα τρώει ποτέ. "Δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου να φάει μανιτάρια, αν και πολύ θα ήθελα να μου αρέσουν", αναφέρει.
Όταν έρχονται τα χιόνια, κάνει σκι στα τοπικά δάση αναζητώντας ίχνη αλεπούδων, λαγών και ρακούν. Κατά μήκος της παγωμένης όχθης του ποταμού Νιαγάρα, φωτογραφίζει πουλιά που ξεχειμωνιάζουν στην περιοχή, όπως ο θαλασσοπρίστης, μια πάπια με κατακόκκινα μάτια και ένα ατίθασο πράσινο τσουλούφι που θυμίζει μοϊκάνα. Την άνοιξη, αρχίζει να καταγράφει όσο τον δυνατόν περισσότερα πουλιά που ταξιδεύουν στη μεταναστευτική διαδρομή Atlantic Flyway. Μόνο το 2020, κατέγραψε περισσότερα από 185 είδη.
Για τον Marcus, η κίνηση δεν είναι αυτοσκοπός. Παρ' όλα αυτά, θεωρεί ότι η άσκηση μπορεί να είναι ένα σημαντικό παράπλευρο όφελος. "Αυτός είναι ο λόγος που δεν πηγαίνω ποτέ για πεζοπορία. Πάντα καταλήγω να χαζεύω τα πουλιά ή να αναζητώ ζώα".
Ωστόσο, το καγιάκ συνδυάζει τέλεια την κίνηση με το πάθος του, καθώς του επιτρέπει να νιώσει τη δύναμη του σώματός του και της φύσης. "Είναι υπέροχο να ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος χάρη στο σώμα σου και, φυσικά, χάρη στον άνεμο και στα κύματα", λέει ο Marcus. "Νιώθω αυτοδύναμος και αυτάρκης. Δεν εξαρτώμαι από μηχανές. Δεν εξαρτώμαι από ορυκτά καύσιμα. Βασίζομαι μόνο στον εαυτό μου και στους μύες μου. Μπορώ να βγω έξω και να πάω όπου θέλω, χρησιμοποιώντας μόνο ανανεώσιμη ενέργεια και αφήνοντας μικρότερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα".
"Αρκεί να περπατήσεις μέχρι το κοντινότερο πάρκο, για να ανακαλύψεις το θαύμα της φύσης".
Όταν ο Marcus παροτρύνει τους άλλους να βγουν έξω, όποιος και αν είναι ο σκοπός ή το όφελος του καθενός, επισημαίνει ότι φύση δεν είναι μόνο η εντυπωσιακή θέα από έναν εθνικό δρυμό ή τα καταγάλανα νερά που βλέπουμε συχνά σε φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Του αρέσει να τονίζει ότι η φυσική ιστορία και η βιοποικιλότητα είναι παρούσα ακόμα και στην αυλή του σπιτιού μας. "Αρκεί να περπατήσεις μέχρι το κοντινότερο πάρκο, για να ανακαλύψεις το θαύμα της φύσης", λέει ο Marcus, ο οποίος ελπίζει ότι αυτές οι γνώσεις θα ενθαρρύνουν τον κόσμο να προστατεύσει αυτούς τους χώρους.
Το Gratwick Waterfront Park, το οποίο βρίσκεται στον ίδιο δρόμο με το σπίτι του Marcus, ήταν κάποτε χωματερή. Από τότε που μετατράπηκε σε πάρκο, έχει γίνει ένα δημοφιλές μέρος για να απολαύσει κανείς τις όχθες του ποταμού Νιαγάρα. Τέτοιες αλλαγές επιδιώκει. "Όταν δημιουργούμε τέτοιους χώρους, όταν δίνουμε στον κόσμο πρόσβαση στη φύση, ξαφνικά η κοινότητα ακμάζει", λέει. "Στόχος μου είναι να κάνω ό,τι μπορώ για να γίνει καλύτερο αυτό το μέρος".
Κείμενο: Colleen Stinchombe
Φωτογραφίες: Jasmine Rose
Αναφορά: Σεπτέμβριος 2020