Η Garima Thakur διαμαρτύρεται για το μέλλον της Γης

Πριν σκεφτεί να ασχοληθεί με τον ακτιβισμό, η 15χρονη Garima Thakur, από την πόλη Μποπάλ της Ινδίας, γνώριζε ήδη για την κλιματική αλλαγή και τις ολέθριες επιπτώσεις της σε ολόκληρο τον κόσμο. Όταν ήταν 13 ετών, ένιωσε κατάθλιψη και άγχος για το περιβάλλον όταν είδε τις φρικτές εικόνες στο ντοκιμαντέρ "Before the Flood" με αφηγητή τον Leonardo DiCaprio. Συνειδητοποίησε ότι αυτή η παγκόσμια κλιματική έκτακτη ανάγκη δεν συνέβαινε κάπου αλλού σε άλλους ανθρώπους. Ξαφνικά παρατήρησε ότι σημάδια περιβαλλοντικής υποβάθμισης υπήρχαν παντού στη δική της πόλη και χώρα.

"Άρχισα να βλέπω το μήνυμα της ταινίας ακόμα και στα πιο μικρά πράγματα: ένα ελαστικό που καιγόταν στο πλάι του δρόμου, ένα δέντρο που κοβόταν κάπου, άνθρωποι που στέκονταν στη σειρά για να συλλέξουν νερό για τις οικογένειές τους", λέει η Garima. "Αυτά είναι σημάδια έκτακτης ανάγκης και, στην Ινδία, τα σημάδια είναι παντού. Δεν μπορείς να ξεχάσεις ότι τα είδες".

Η Garima θυμάται ένα ρυάκι γλυκού νερού κοντά στο σπίτι της γιαγιάς της στην περιοχή Bilaspur, στην ορεινή, δασική πολιτεία Himachal Pradesh. "Πήγαινα εκεί για περίπατο με τα ξαδέρφια μου. Η παρουσία των ανθρώπων ήταν ελάχιστη και μπορούσαμε να παίζουμε ελεύθερα. Μπορούσες να δεις ψάρια στο νερό", αναπολεί με τρυφερότητα.

Σήμερα, αυτό το αγαπημένο σημείο από την παιδική της ηλικία είναι ασφαλτοστρωμένο και αντί για το ρυάκι που μπορεί να υποστηρίξει ζωή, "υπάρχουν μόνο λιμνάζοντα νερά στο πλάι ενός δρόμου", αναφέρει η Garima. "Ήμουν περίπου 11 ετών όταν κατασκευάστηκε ο δρόμος. Πήγαινα στο ρυάκι μόνο μερικά χρόνια, αλλά όταν είδα τι συνέβη, επηρεάστηκα βαθιά".

Η εμπειρία της Garima δεν θα είναι κάτι ασυνήθιστο αν δεν ληφθούν μέτρα. Χωρίς καθαρό αέρα και έναν υγιή πλανήτη θα είναι αδύνατο να περπατάμε, να τρέχουμε ή να ασχολούμαστε με τον αθλητισμό ελεύθερα σε εξωτερικούς χώρους.

Η Garima έχει δει επίσης την εναλλακτική λύση και τα οφέλη ενός περιβάλλοντος που ευδοκιμεί. Σε ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικής της ηλικίας, η Garima μετακόμιζε συχνά, επειδή ο πατέρας της εργαζόταν στον στρατό, και ζούσε σε πόλεις που συνήθως δεν αναφέρονται στον χάρτη ρύπανσης της Ινδίας. "Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε πόλεις με πολύ πράσινο, όπως οι Dehradun και Dharamkot, όπου πήγαινα μεγάλες βόλτες κάθε απόγευμα, απολαμβάνοντας τον καθαρό αέρα. Αυτό με έκανε να νιώθω ανανεωμένη και γεμάτη ενέργεια". Όταν μετακόμισαν σε μια μεγαλύτερη πόλη, της έλειπε η ύπαιθρος. Η Garima τώρα σκοπεύει να μετακομίσει πίσω στην Dehradun καθώς συνεχίζει τις σπουδές της.

Έχοντας ως κίνητρο μια νέα αίσθηση ευθύνης και τις αναμνήσεις της από τα χρόνια που μεγάλωνε στη φύση, η Garima είναι μία από τις ολοένα και περισσότερες νεαρές γυναίκες σε ολόκληρο τον πλανήτη, που ακολουθούν τα χνάρια της Σουηδέζας ακτιβίστριας Greta Thunberg και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την κλιματική αλλαγή. Και εφόσον οι επιστήμες δεν είναι το ισχυρό της σημείο, οι στόχοι της Garima επικεντρώνονται σε μια διαφορετική πτυχή της περιβαλλοντικής κρίσης: τη νομοθεσία.

Μιλώντας με απόλυτη σοβαρότητα που δεν συμβαδίζει με την ηλικία της, αναφέρει ότι, "η περιβαλλοντική διακυβέρνηση είναι το βασικό ενδιαφέρον μου. Αυτός είναι ο τρόπος που βλέπω τον εαυτό μου να κάνει τη διαφορά στον κόσμο και να ενισχύει το μήνυμά μου για την παγκόσμια κλιματική έκτακτη ανάγκη". Η Garima φαίνεται ότι γνωρίζει καλά το μέγεθος αυτής της πρόκλησης.

Μάλιστα, η Garima προετοιμάζει ήδη να δώσει εξετάσεις που μπορεί να της εξασφαλίσουν μια θέση σε μία από τις δημοφιλείς νομικές σχολές της Ινδίας, το National Law Universities. Ένας από τους λόγους που διάλεξε τον τομέα της διοίκησης είναι η ιστορία της πόλης Μποπάλ, η οποία, σύμφωνα με την ίδια, είναι η πόλη όπου ανακάλυψε τον ακτιβισμό.

Τη νύχτα της 2ης-3ης Δεκεμβρίου 1984, στην πόλη Μποπάλ, στην κεντρική πολιτεία της Ινδίας Madhya Pradesh, συνέβη κάτι που πλέον θεωρείται μία από τις χειρότερες βιομηχανικές καταστροφές της ιστορίας. Περίπου 40 τόνοι τοξικού αερίου διέρρευσαν από ένα εργοστάσιο παρασιτοκτόνων στην καρδιά της παλιάς πόλης, σκοτώνοντας αμέσως χιλιάδες ανθρώπους. Ακόμα περισσότερες χιλιάδες άτομα πέθαναν τα επόμενα χρόνια και δεκαετίες από ιατρικές επιπλοκές και χρόνια προβλήματα υγείας που σχετίζονται με την άμεση και έμμεση έκθεση. Σύμφωνα με ορισμένες εμπεριστατωμένες εκτιμήσεις, αυτή η καταστροφή είχε τουλάχιστον 25.000 θύματα.

Παρόλο που γεννήθηκε μερικές δεκαετίες μετά από αυτό το γεγονός, η Garima εξακολουθεί να θυμάται έντονα αυτήν τη μοιραία νύχτα του 1984 και τις περιβαλλοντικές μεταρρυθμίσεις που ακολούθησαν. "Θέλω να κατανοήσω αυτούς τους νόμους σε μεγαλύτερο βάθος, να δω αν μπορούν να εφαρμοστούν με ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο από ό,τι έχει καταστεί δυνατό να επιτευχθεί", αναφέρει.