Το γήπεδο έγινε η δεύτερη πατρίδα τους

Στο γήπεδο μπάσκετ στο South Beach του Περθ, στο προάστιο Φρίμαντλ (ή Φρίο), διεξάγεται ένας αυτοσχέδιος αγώνας μπάσκετ με τρεις παίκτες σε κάθε ομάδα. Μπορεί να δείχνει ότι είναι φιλικός, αλλά από τη συζήτηση προκύπτει ότι το διακύβευμα είναι μεγάλο: το δείπνο το κερνάει η χαμένη ομάδα.

"Αυτό το γεύμα θα είναι το κάτι άλλο!", λέει ο Chris Lako, ο αστείος της παρέας (και ο πιο κοντός παίκτης, κάτι για το οποίο δέχεται συνεχώς καλοπροαίρετα πειράγματα).

Ο Sebit Reath, ο άτυπος αρχηγός της ομάδας, χαμογελάει καθώς χειρίζεται την μπάλα. "Φίλε, θέλω ένα μιλκσέικ", λέει ο 22χρονος παίκτης, που έπαιζε με υποτροφία για μπάσκετ σε κολέγιο. "Καλά θα κάνεις να βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη, γιατί θα φάω στο Nobu!". Έχει αδυναμία στην ακριβή ιαπωνική κουζίνα.

"Δεν πρόκειται να σε κεράσω φαγητό, μην χαίρεσαι!", απαντάει ο Chudier Lap, ο οποίος, στα 21 του, είναι ένας από τους νεότερους παίκτες.

"Μπορούμε να πάμε για μπάρμπεκιου, σωστά;" προσθέτει ο Ngor Manyang, 25 ετών, ένας από τους συμπαίκτες του Sebit. Η προφορά τους είναι ξεκάθαρα αυστραλιανή, αλλά η εκφορά του λόγου παραπέμπει ξεκάθαρα στις ρίζες τους. Όλοι οι άνδρες στο γήπεδο είναι πρόσφυγες από το Νότιο Σουδάν, που έφτασαν όταν ήταν ακόμα παιδιά στη δυτική πόλη του Περθ.

Εδώ, στην άλλη άκρη της γης, κυριολεκτικά ξεχωρίζουν. Ο Sebit είναι 2,08 μέτρα. Αλλά ο πραγματικός λόγος που προσελκύουν τόσους πολλούς θεατές, είναι επειδή σπάνια βλέπει κανείς τόσο υψηλό επίπεδο δεξιοτήτων. Οι παίκτες είναι είτε επαγγελματίες είτε ανερχόμενοι αστέρες. Αλλά σήμερα, ο αγώνας έχει να κάνει με την αγάπη για το άθλημα (και για το φαγητό).

Ο Sebit τούς προσπερνάει από τα αριστερά και κατευθύνεται στο καλάθι. Το βάζει. Όλοι πανηγυρίζουν. Διάλειμμα για νερό.

Μπαίνουμε στο γήπεδο για να κουβεντιάσουμε με τον Sebit, τον μικρότερο αδερφό του, Chuatwech, 19 ετών, που έπαιζε στην τοπική ομάδα για το Πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης Αυστραλίας, και τον Ngor και να μάθουμε πώς αυτό το σπορ τούς έδωσε την ευκαιρία να συνδεθούν με τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή τους.

Μιλάμε για την αγάπη για το μπάσκετ, που είναι ένα διαβατήριο για την ελευθερία και τη νίκη.

Chuatwech: Γεννήθηκα στο Waat, στο Νότιο Σουδάν. Λόγω του εμφυλίου πολέμου, η οικογένειά μου μετανάστευσε στην Αυστραλία όταν ήμουν τριών ετών.

Chuatwech: Η Αυστραλία έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και εκτιμώ κάθε ευκαιρία που μου έδωσε. Αλλά πάντα θα υπάρχει ένας δεσμός με το Νότιο Σουδάν, πάντα θα είναι το σπίτι μου και έχω ισχυρούς δεσμούς με την κληρονομιά μου από εκεί.

Chuatwech: Μου δίδαξε ότι δεν μπορείς να παίρνεις τίποτα ως δεδομένο και ότι η μόνη επιλογή για να ξεφύγεις από μια δύσκολη κατάσταση, είναι η σκληρή δουλειά. Πασχίζω για ένα καλύτερο μέλλον και θέλω να δώσω αξία στη μετανάστευσή μας από το Νότιο Σουδάν στην Αυστραλία. Ελπίζω μια μέρα να επιστρέψω στο Νότιο Σουδάν και να αφήσω το στίγμα μου, για όλους τους πολίτες.

Sebit: Νιώθω ότι όταν είσαι πολύ καλός στα σπορ, έχεις καλύτερες πιθανότητες ενσωμάτωσης. Πραγματικά πιστεύω ότι γίνεσαι πιο αγαπητός στους άλλους.

Ngor: Ανήκουμε σε μία από τις πιο ψηλές φυλές στον κόσμο, στη φυλή Dinka του Νότιου Σουδάν. Προφανώς έχουμε μια κλίση προς το μπάσκετ, επειδή έχουμε τις βάσεις για αυτό, δηλαδή το ύψος και το αθλητικό πνεύμα.

Sebit: Κυρίως λόγω του μεγάλου μου αδερφού. Ήθελα να παίζω μαζί του. Κάνουμε τα πάντα μαζί. Το μπάσκετ είναι ένας από τους τρεις βασικούς πυλώνες της ζωής μου: σχολείο, οικογένεια και μπάσκετ.

Chuatwech: Τα αδέρφια μου έπαιζαν μπάσκετ. Πήγαιναν σε αγώνες τα Σαββατοκύριακα και εγώ ήθελα να παίζω μαζί τους. Έτσι, σταμάτησα το ποδόσφαιρο και ξεκίνησα το μπάσκετ, κάνοντας πιο εντατικές προπονήσεις από την τετάρτη δημοτικού και μετά. Τώρα, προσπαθώ να γίνω επαγγελματίας, γι' αυτό όλη μου η μέρα περιστρέφεται γύρω από το μπάσκετ. Βασικά, είναι το μόνο πράγμα που έχω διαρκώς στο μυαλό μου.

Chuatwech: Ξέρουμε ο ένας τον άλλο εδώ και χρόνια. Οι οικογένειές μας γνωρίζονται μεταξύ τους. Ξεκινήσαμε να παίζουμε μαζί όταν ήμασταν παιδιά. Μετά, κάποιος δημιούργησε μια ομάδα για την Εθνική Ένωση Καλαθοσφαίρισης Νότιου Σουδάν-Αυστραλίας, τους Perth Rhinos. Η ομάδα διαλύθηκε το 2018, αλλά θεωρούμε αυτήν την ομάδα ως συνέχεια της προηγούμενης.

Ngor: Ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλο και αυτό βοήθησε τη σχέση μας να αντέξει. Όταν παίζουμε μαζί, βλέπουμε ότι η επιτυχία ενός παίκτη είναι ταυτόχρονα και επιτυχία για όλη την ομάδα. Αυτό ακριβώς λατρεύω στα ομαδικά σπορ.

Sebit: Η φιλία μας επιβεβαιώνεται κάθε φορά που παίζουμε μαζί. Μπορεί να διαφωνούμε, αλλά το ξεπερνάμε. Έτσι, η φιλία μας γίνεται πιο δυνατή.

Ngor: Το δυνατό μου σημείο είναι τα σουτ. Είμαι ένας από τους πιο ταλαντούχους σουτέρ.

Sebit: Η ευελιξία και το ύψος μου, γιατί μπορώ να σουτάρω από πολύ ψηλά.

Chuatwech: Η ταχύτητα και το αθλητικό πνεύμα. Δεν φοβάμαι να δώσω πάσες. Θέλω να κερδίσω, επομένως κάνω ό,τι μπορώ για να κερδίσω.

Sebit: (πολύ σοβαρά) Θα έλεγα εγώ.

Chuatwech: (πολύ σοβαρά) Ο αδερφός μου.

Οι παίκτες επιστρέφουν στο γήπεδο και τα αίματα ανάβουν. Οι φωνές τους αντηχούν σε όλο το γήπεδο και ανταλλάσσουν γρήγορες πάσες.

"Δεν θέλει να σουτάρει!"

"Επίθεση για καλάθι, φίλε!"

"Πώς είναι να είσαι τόσο κοντός;"

"Έτσι μπράβο, δείξε μας πώς γίνεται!"

Οι παίκτες από τα γύρω γήπεδα σταματάνε το δικό τους παιχνίδι και συγκεντρώνονται για να παρακολουθήσουν από κοντά αυτόν τον επαγγελματικού επιπέδου αγώνα. Ο θαυμασμός των θεατών για τις δεξιότητές τους μαρτυρά ότι, μέσα από το μπάσκετ, αυτοί οι άνδρες αναδείχθηκαν σε τοπικούς ήρωες.

Η σειρά παιχνιδιών έντεκα πόντων λήγει με σκορ 4-3 και νικήτρια την ομάδα του Sebit. Ως MVP του αγώνα, ο Sebit αφιερώνει λίγα λεπτά για να δώσει μερικές συμβουλές σε κάποια πιτσιρίκια που παρακολουθούσαν τον αγώνα.

Στη συνέχεια, η ομάδα κατευθύνεται στην παραλία, για να χαλαρώσει απολαμβάνοντας το διάσημο αεράκι του Φρίμαντλ, που είναι γνωστό στην περιοχή και ως Freo Doctor, επειδή η θαλασσινή αύρα προσφέρει μια ανάσα δροσιάς από τον αυστραλιανό καύσωνα. Στην παραλία, με την αύρα να τους χαϊδεύει το πρόσωπο, παίζουν με τα κύματα, κυνηγιούνται και πειράζονται, πέφτοντας κάτω γελώντας.

Η χαμένη ομάδα υπόσχεται στους νικητές ότι θα τους κεράσει σύντομα μπέργκερ και παϊδάκια. Αν και εκείνη τη στιγμή η νίκη σημαίνει τα πάντα για αυτούς, ταυτόχρονα, δεν αποτελεί και τον απώτερο σκοπό. Για αυτά τα παιδιά, το μπάσκετ είναι μια κοινή γλώσσα, ένα πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουν τον κόσμο, ένας τρόπος να ανήκουν κάπου. Τα παϊδάκια είναι απλώς μια μίνι, λαχταριστή επιβράβευση.