Όταν η Giulia τραυματίστηκε στο γόνατο στη διάρκεια ενός σημαντικού αγώνα, ένιωσε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της. Θα έπρεπε να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για σχεδόν έναν χρόνο. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, η Giulia ένιωσε να την πλημμυρίζει ένα κύμα δυστυχίας. Η επιστροφή στα γήπεδα φάνταζε κάτι πολύ μακρινό.

Στη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων φυσικοθεραπείας, το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα επέστρεφε στην έξαψη των γηπέδων ποδοσφαίρου. Ωστόσο, υπήρχε και μια θετική πλευρά σε όλο αυτό.

"Συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να παλέψω και τώρα έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση".

Δεν ήταν, όμως, μόνη σε όλο αυτό, καθώς είχε μαζί της και μια φίλη. Μια συμπαίκτριά της που είχε τραυματιστεί την ίδια εποχή. Σιγά-σιγά, οι δύο νεαρές γυναίκες ήρθαν πιο κοντά στο πλαίσιο της αποθεραπείας και άρχισαν να μοιράζονται τις μικρές νίκες τους, όπως όταν άρχισαν να περπατούν κανονικά, μετά να τρέχουν και μετά να κάνουν άλματα.

Μαζί, πήγαιναν στους αγώνες της ομάδας τους, τόσο εντός όσο και εκτός έδρας, και ζητωκραύγαζαν από τον πάγκο. Κάθε φορά που έβαζε γκολ η Γερμανία, οι παίκτριες στο γήπεδο έτρεχαν στην Giulia για μια ομαδική αγκαλιά, ώστε η ομάδα να μπορέσει να πανηγυρίσει μαζί.

Στη διάρκεια των τελευταίων λίγων μηνών της αποθεραπείας, η Giulia και η προπονήτριά της κρέμασαν μια μεζούρα και έκοβαν από ένα κομμάτι στο τέλος κάθε συνεδρίας. Λίγο-λίγο, οι εβδομάδες άρχισαν να περνούν γρήγορα. Στο τέλος, η Giulia έλαβε το πράσινο φως για να παίξει στον πρώτο της αγώνα μετά από τον τραυματισμό. Ήταν ενθουσιασμένη. Φυσικά, το πρώτο άτομο στο οποίο είπε τα ευχάριστα νέα ήταν η συμπαίκτρια και φίλη της από την αποθεραπεία.

Ολόκληρη η μέρα είχε κάτι το μαγικό. Η Giulia απολάμβανε τα μικρά πράγματα που θεωρούσε δεδομένα πριν από τον τραυματισμό της, όπως το να βλέπει τη φανέλα της να την περιμένει στα αποδυτήρια.

"Το σκέφτηκα εκατοντάδες φορές", είπε. "Και ήταν εκατό φορές πιο όμορφο".

Τώρα, η Giulia και η κολλητή της έχουν επιστρέψει μαζί στο γήπεδο, πιο δυνατές από ποτέ.