Η Fran αρνιόταν να πάει στην πρώτη της προπόνηση ποδοσφαίρου. Ένας προπονητής την είχε δει να παίζει στο σχολείο και την προσκάλεσε σε μια προπόνηση με την ομάδα του. Όμως, όλα τα παιδιά της ομάδας ήταν μεγαλύτερα από την επτάχρονη Fran, πράγμα που την άγχωνε πολύ!

Ωστόσο, η μητέρα της ήταν υπομονετική. Ήξερε ότι η Fran απλώς χρειαζόταν λίγη ενθάρρυνση. Την έπεισε να κάνει μια προσπάθεια και μετά από εκείνη την πρώτη προπόνηση, η Fran απλώς κόλλησε.

"Κάθε φορά που σκοράρω, το γιορτάζω όπως όταν έπαιζα στο πάρκο ως παιδί".

Σε χρόνο μηδέν, η Fran τελειοποίησε τις πάσες, τις παγίδες και τα σουτ της με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό της. Η μαμά της λάτρευε να τη βλέπει να παίζει ποδόσφαιρο και η Fran λάτρευε να βλέπει τη μαμά της να της χαμογελά από τις κερκίδες. Γιόρταζαν μαζί κάθε νίκη καθώς η Fran μεγάλωνε. Κάποια στιγμή, η μαμά της τής έδωσε μια κάρτα γενεθλίων, όπου έγραφε ότι ήταν σίγουρη ότι μια μέρα η Fran θα έπαιρνε μέρος σε σημαντικές διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο.

"Νομίζω ότι πραγματικά πίστευε ότι θα γίνω επαγγελματίας", λέει η Fran. "Ήξερε ότι θα το λάτρευα".

Όταν όμως ήταν μόλις 14 ετών, η Fran έχασε τη μαμά της ξαφνικά. Της έλειπε τόσο πολύ που παράτησε το ποδόσφαιρο. Με ποιον θα μοιραζόταν τις νίκες της; Ποιος θα τη βοηθούσε στις αποτυχίες; Έκρυψε τα παπούτσια, τις επικαλαμίδες και την μπάλα της στην ντουλάπα. Ήταν μια πολύ επώδυνη διαδικασία.

Μια μέρα, μια φίλη της Fran τής ζήτησε να παίξει σε ένα ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Η Fran ήταν ακόμα θλιμμένη, αλλά μετά από μερικά φιλικά παιχνίδια, ήξερε ότι ήταν έτοιμη να συνεχίσει να κυνηγά το όνειρό της για μια επαγγελματική καριέρα.

Αν και η μητέρα της δεν είναι σήμερα στις κερκίδες, η Fran ξέρει ότι θα ήταν περήφανη. Εξάλλου, έχει ήδη παίξει σε δύο σημαντικά παγκόσμια πρωταθλήματα, ακριβώς όπως το είχε προβλέψει η μαμά της.