Μια ακαδημία μπάσκετ για παιδιά μετανάστες

Η διαδρομή από τη Νάπολη μέχρι την παραλιακή πόλη του Castel Volturno διαρκεί περίπου 40 λεπτά, 30 αν οδηγάει Ιταλός. Αν και η απόσταση είναι μικρή, αυτή η ξεχασμένη περιοχή δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι ατέλειωτα χιλιόμετρα μακριά από τη ρομαντική γοητεία της κοντινής ακτής του Αμάλφι.

Ανάμεσα στα εγκαταλειμμένα κτήρια, στα ερείπια μιας ουτοπίας, βρίσκεται ένα γήπεδο μπάσκετ. Η ηλιοκαμένη του επιφάνεια είναι ελαφρώς διαλυμένη, τα ταμπλό του καλυμμένα με πατίνα και ξεθωριασμένα. Στη διπλανή παραλία, η θέα είναι μαγευτική. Η ζωή παρέμεινε στάσιμη εδώ, εκτός από τα βαμβακερά δίχτυα που χορεύουν στον άνεμο.

Ξαφνικά, φασαρία. Από ένα φορτηγάκι που βρίσκεται δίπλα πετάγονται μερικά παιδιά και κατευθύνονται στο γήπεδο. Μέλη της "Tam Tam Basketball Academy" έχουν κάνει αυτό το γήπεδο την έδρα τους, βρέξει-χιονίσει. Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την αποχώρηση των πλούσιων κατοίκων του Castel Volturno, στην περιοχή συνέρρευσαν εκτοπισμένοι μετανάστες, πολλοί από τη Νιγηρία, που βρήκαν καταφύγιο όπου μπορούσαν, μερικές φορές ακόμα και στις ερειπωμένες υποδομές που βρίσκονται διάσπαρτες στην πόλη. Η εθελοντική, μη κερδοσκοπική ακαδημία, που δημιουργήθηκε από τον ντόπιο Massimo Antonelli (ο οποίος είναι και προπονητής της), σκοπεύει να προσφέρει στα παιδιά της κοινότητας των μεταναστών μια θετική δομή και έναν χώρο ανάπτυξης και εξέλιξης. Το γήπεδο αυτό είναι επίσης και ένα ωραίο μέρος για μπάσκετ. "Μου αρέσει να παίζω εδώ που ακούω και τον ήχο των κυμάτων", λέει ο δωδεκάχρονος Cinzia Orobor, "ο αέρας εδώ, δίπλα στη θάλασσα, είναι πιο δροσερός".

Για αυτά τα παιδιά, το γήπεδο λειτουργεί ως καταφύγιο, ένα μέρος για να εκφραστούν χωρίς λόγια, χωρίς τίτλους, χωρίς να κρίνονται. "Είναι πολύ σημαντικό να παίζουμε μαζί, να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες μαζί", αναφέρει ο 15χρονος Destiny Lawal, "είναι κάτι που μας φέρνει πιο κοντά".

Στο γήπεδο, τα παιδιά κάνουν διατάσεις σε έναν κύκλο πριν ξεκινήσουν τα λέι-απ. Πρόκειται για φασαριόζικη δουλειά. Οι φωνές και τα γέλια διακόπτονται μόνο από τη σφυρίχτρα του προπονητή. Μόλις ολοκληρωθούν μια σειρά από πάσες, ντρίμπλες και ασκήσεις για τα πόδια, είναι ώρα να ξεκινήσει το παιχνίδι σε όλο το γήπεδο. Αυτά τα παιδιά δουλεύουν σκληρά, σε κάθε παιχνίδι. Μουσκεμένα από τον ιδρώτα και το θαλασσινό νερό που φέρνει ο αέρας, παίζουν σε έντονους ρυθμούς και όταν πετύχουν μια τέλεια κίνηση, το παιχνίδι σταματά προσωρινά καθώς τρέχουν πάνω-κάτω στο γήπεδο πανηγυρίζοντας. Οι προπονητές, με τα χέρια στη μέση, χαμογελούν και κρυφογελάνε μεταξύ τους.

Υπάρχει μια αγνότητα στο μπάσκετ που παίζουν αυτά τα παιδιά: το άθλημα αυτό συνεχίζει να έχει τεράστια επίδραση στους νέους ανθρώπους, μακριά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μακριά από τις οικονομικές απολαβές. "Το μπάσκετ για μένα είναι σαν οικογένεια" λέει η 13χρονη Promise Kolawole, καθώς στέκεται στην πλάγια γραμμή. Σταματά, ίσως για να πάρει μια ανάσα, ίσως για να αναλογιστεί αυτό που μόλις είπε. Όπως και να ‘χει, η παύση διαρκεί μόνο μια στιγμή. Μέσα σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, έχει φύγει, ξανά πίσω στη μάχη, για να κυνηγήσει το γρήγορο κατέβασμα της μπάλας στο γήπεδο. Το παιχνίδι είναι σχεδόν ισοπαλία και θέλει να νικήσει, ειδικά εφόσον ο αντίπαλος είναι η οικογένεια.