Courtney Banghart - Πώς μπορώ να ανακάμψω μετά από μια μεγάλη ήττα;

Γεια σου προπονήτρια,

Το ποδόσφαιρο είναι όλη μου η ζωή. Το λατρεύω, είμαι πολύ καλή σε αυτό και όλες οι στενές μου φίλες είναι στην ομάδα. Αφού κερδίσαμε το πολιτειακό πρωτάθλημα λυκείων για δύο συνεχόμενα χρόνια, την περασμένη σεζόν χάσαμε στα πλέι-οφ. Δεν αντέχω να χάνω και δεν κατάφερα να το ξεπεράσω, για να είμαι ειλικρινής. Τώρα, ανησυχώ για την επόμενη σεζόν, όποτε και αν ξεκινήσουμε πάλι. Οι τρεις καλύτερες παίκτριες της ομάδας έχουν αποφοιτήσει και οι νεότερες που άρχισαν να παίζουν δεν είναι πολύ δυνατές. Επίσης, είμαι στην τελευταία τάξη και άρα είναι η τελευταία μου ευκαιρία να τα καταφέρω. Δεν ξέρω αν είμαι αρκετά καλή για να μπω σε μια κολεγιακή ομάδα και έτσι θέλω να κάνω πανηγυρική έξοδο. Πώς μπορώ να ξεπεράσω την απογοήτευση της περασμένης σεζόν;

Φορτωμένη με την ήττα
Παίκτρια ποδοσφαίρου, 17 ετών

Αγαπητή Φορτωμένη με την ήττα, είναι αλήθεια πως η ήττα πονάει. Αλλά προτιμώ να χάνω παρά να μην παίζω.

Έχω υποστεί πολλές μεγάλες ήττες ως παίκτρια και ως προπονήτρια. Το 2015, στο Princeton, περάσαμε στα πλέι-οφ ως η ομάδα με τις κορυφαίες παίκτριες στην Ivy League στην ιστορία του πρωταθλήματος NCAA και η μόνη αήττητη ομάδα, γυναικών ή ανδρών, στο μπάσκετ της Κατηγορίας I.

Χάσαμε στον δεύτερο γύρο. Μπροστά σε 18.000 θεατές. Αυτό πόνεσε.

Στα αποδυτήρια μετά τον αγώνα, είπα στις παίκτριες: "Το καταλαβαίνω ότι έχετε πληγωθεί. Το ίδιο νιώθω και εγώ. Αλλά αυτός ο πόνος δεν σημαίνει ότι αποτύχαμε. Σημαίνει ότι τα δώσαμε όλα".

Ναι, έχασες. Ναι, μπορεί να δώσεις το 1000% του εαυτού σου, αλλά να χάσεις. Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: δεν έχεις αποτύχει. Μόνο μία ομάδα τα κερδίζει όλα, αλλά περισσότερες από μία ομάδες τα δίνουν όλα. Και αν τα δώσεις όλα, τότε είσαι νικητής.

Θα σε συμβούλευα να μετατρέψεις τον φόβο της ήττας σε φόβο για την απώλεια μιας ευκαιρίας. Πρόκειται για μια μετατόπιση της εστίασης που έμαθα στο λύκειο. Ήμουν πολιτειακή πρωταθλήτρια τένις, αλλά όταν έφτασε η ώρα να υπερασπιστώ τον τίτλο μου, ήρθα αντιμέτωπη με μια πολύ δυνατή αντίπαλο. Ήξερα ότι οι πιθανότητές μου να την κερδίσω ήταν μικρές. Αλλά ήξερα επίσης πως αν φοβόμουν τόσο πολύ ότι θα χάσω, μπορεί να τα παρατούσα τελείως και δεν είχα σκοπό να κάνω κάτι τέτοιο.

Έτσι το τόλμησα, ελπίζοντας ότι θα ήταν μια κακή μέρα για την αντίπαλό μου και μια καλή για μένα. Τελικά, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν. Δεν κέρδισα. Αλλά το να παίξω για εκείνο το πλήθος απέναντι σε μια αντίπαλο τόσο υψηλού επιπέδου και να χάσω ήταν πολύ καλύτερη απόφαση από το να ζω μετανιώνοντας που δεν το τόλμησα. Και μάντεψε! Επέστρεψα δυναμικά και κέρδισα ξανά το πρωτάθλημα την επόμενη χρονιά (η αντίπαλος-φαινόμενο είχε αποφοιτήσει).

Κάτι άλλο που με βοήθησε να μετατρέψω εκείνη την ήττα σε νίκη ήταν απλώς να τιμήσω τη στιγμή, να νιώσω τον πόνο και να το αφήσω να περάσει. Κοιτάζεις πίσω όταν αποσυρθείς από τη δράση, όχι όταν προσπαθείς ακόμα. Εγώ, οι παίκτριές μου και οι αθλητές γενικά, προσπαθούμε διαρκώς. Είμαστε κυνηγοί και ακολουθούμε αδιάκοπα τους στόχους μας.

Στο Twitter, χρησιμοποιώ πολύ το hashtag #inpursuit. Είναι το μότο μου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κυνηγώ την επόμενη νίκη. Σημαίνει ότι κυνηγώ την επόμενη ευκαιρία. Ανακάλυψα ότι όσο πιο σκληρά δουλεύεις τόσο μεγαλύτερες είναι οι ευκαιρίες που βρίσκεις στον δρόμο σου.

Βλέπω μια μεγάλη ευκαιρία μπροστά σου: μια χρονιά ανασυγκρότησης. Η επιβίωση και η εξέλιξη έχουν να κάνουν με την προσαρμογή. Είναι μια φράση του Δαρβίνου που λατρεύω και ακολουθώ στη ζωή μου. Δεν ξεκινάω μια χρονιά ανασυγκρότησης με τη σκέψη ότι θα είναι απαίσια, αλλά αρχίζοντας να σκέφτομαι πώς μπορώ να προσαρμοστώ.

Και τι έγινε που υπάρχουν λιγότερα ταλέντα στην ομάδα σου αυτήν τη σεζόν; Αυτό συμβαίνει. Το θέμα είναι πώς θα προσαρμοστείτε. Αν λάβουμε υπόψη ότι είσαι σε μια ομάδα που περιλαμβάνει κυρίως νεότερες παίκτριες, θα μπορούσες να γίνεις αρχηγός. Δώσε τους έμπνευση για να πετύχουν το μεγαλείο. Πάντα με γοήτευε η πνευματική πτυχή του αθλητισμού. Μάλιστα, επέλεξα τις νευροεπιστήμες ως κύρια κατεύθυνση στο κολέγιο. Πιθανώς να γνωρίζεις ενστικτωδώς ότι όταν νιώθεις αυτοπεποίθηση, παίζεις καλύτερα και μαθαίνεις πιο γρήγορα. Έτσι, η ενίσχυση της αυτοπεποίθησης είναι ένα εξαιρετικό ξεκίνημα.

Όταν ήμουν παίκτρια, ενίσχυα την αυτοπεποίθηση των συμπαικτριών μου με πολλούς μικρούς τρόπους. Τις επιδοκίμαζα με χειρονομίες, τις ενθάρρυνα λέγοντάς τους ότι έπαιξαν τέλεια, προσφερόμουν να τις γυρίσω σπίτι με το αυτοκίνητο και στον δρόμο συζητούσαμε τι πήγε καλά. Αυτά τα μικρά πράγματα δίνουν στους άλλους τεράστια αυτοπεποίθηση για να ξεπεράσουν τα όρια του παρελθόντος που μπορεί να έβαζαν στον εαυτό τους. Επιπλέον, με αυτόν τον τρόπο χτίζεις τις σχέσεις σου. Γιατί αυτές σου μένουν, όχι οι νίκες και οι ήττες.

Όσο για το γεγονός ότι πιστεύεις πως αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία, εσύ και μόνο εσύ βάζεις αυτά τα όρια. Το 2000, όταν μου προσφέρθηκε η πρώτη μου θέση ως προπονήτρια τένις και μπάσκετ, σκέφτηκα ότι η προπόνηση δεν είναι πραγματική δουλειά. Είμαι σε αυτόν τον τομέα 20 χρόνια τώρα και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένη. Στη δική σου περίπτωση, αυτή μπορεί να είναι η τελευταία χρονιά που φοράς τη σχολική φανέλα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι και το τέλος της καριέρας σου στον αθλητισμό, εκτός αν το θέλεις. Εσύ μόνο έχεις τη δύναμη να αποφασίσεις πότε και πώς τελειώνει κάτι για σένα.

Προπονήτρια Banghart