Never Done Breaking Barriers
Department of Nike Archives
Joan Benoit Samuelsons ongelooflijke marathonzege in 1984 maakte een einde aan de wereldwijde aannames over waartoe vrouwelijke atleten in staat waren. Duik in dat specifieke moment en ontdek hoe de weg werd vrijgemaakt door diverse vrouwen.
Jarenlang werd 1500 meter door sommigen beschouwd als de langste afstand die een vrouw veilig kon lopen. Een ongegronde aanname die 40 jaar geleden nog steeds bestond, totdat Joan Benoit en vele anderen het landschap van de sport voorgoed veranderden.
Ongelooflijk genoeg mochten vrouwen, hoewel zij al vele jaren marathons liepen, begin jaren tachtig niet verder lopen dan drie en driekwart rondes op de Spelen. Hun potentie werd beperkt door misogynie, omdat ze te zwak werden geacht voor langere races, en al helemaal voor een afstand van 42 kilometer.
Maar met de steun van Nike richtte een tweevoudig wereldrecordhoudster op de marathon, een comité op. Zo wilde ze lobbyen om vrouwen de kans te geven voor goud te gaan op de lange afstanden. Ze werd hierin bijgestaan door haar goede vriendin en trainingspartner Joan Benoit, die — gezien het stadium waarin ze zich beiden in hun carrière bevonden — waarschijnlijk geschiedenis zou gaan schrijven in de race als het moment daar was.
Door de financiële steun van Nike, reclame, connecties van tophardlopers en het opstellen en vertalen van de correspondentie, wierpen de inspanningen van Benoit en het comité hun vruchten af: de 3000 meter en de marathon werden in 1984 in LA ook toegankelijk voor vrouwen. Toch hielden veel mensen zich nog vast aan hun ouderwetse overtuigingen toen de 50 deelnemers op 5 augustus aan de start verschenen.
Aangepaste schoen, exclusief gemaakt voor en gedragen door Joan Benoit op de Spelen van 1984.
Twee uur, vierentwintig minuten en tweeënvijftig seconden later zorgde Joan Benoit ervoor dat niemand ooit nog zou twijfelen aan het vermogen van vrouwen om een race van welke afstand dan ook uit te lopen.
Haar prestatie was niet alleen indrukwekkend in het vrouwenklassement, maar voor alle hardlopers; haar tijd was beter dan die van 13 van de 20 vorige mannelijke winnaars. In de brandende hitte van Zuid-Californië zette Benoit vanaf de derde kilometer van de race de aanval in en finishte ongeveer anderhalve minuut sneller dan de rest, ondanks een arthroscopische knieoperatie drie maanden eerder.
De impact van haar race werkte tot ver na die zomer door. Samen met eerdere doorbraken in de marathontijden voor vrouwen, zorgde ze voor meer mogelijkheden voor vrouwelijke atleten over de hele wereld, een direct antwoord op iedereen die niet in hen hadden geloofd. Hoewel de moed van veel vrouwen sindsdien barrières heeft doorbroken, is Joans dappere, gedurfde marathon zeker een keerpunt geweest.
Nog steeds worden vrouwen op grond van belachelijke veronderstellingen uitgesloten van deelname aan bepaalde evenementen op het hoogste niveau. Ook worden zij geconfronteerd met oneerlijke vooroordelen en ongelijke maatstaven als het gaat om geschiktheid. Hoewel de overwinning van Joan in 1984 een nieuw scala aan mogelijkheden voor vrouwelijke hardlopers over de hele wereld betekende, is de strijd nog lang niet gestreden.