Er was eens een meisje met een groot hart vol gevoelens. Lucia groeide op in Kreuzberg, een levendige wijk in West-Berlijn die bekendstaat om straatkunst en punkrockmuziek. Omgeven door felle graffiti, bruisende markten en luide festivals liep ze elke dag over van vreugde en enthousiasme.

Toen Lucia vijf was, scheidden haar ouders. Ze begon allerlei zware en heftige emoties te ervaren, zoals woede, verdriet en verwarring. Soms voelde ze ze alledrie tegelijk.

Gelukkig kwam Lucia op haar elfde in aanraking met dans. Dollend in de studio met haar vrienden ontdekte ze dat ze haar emoties — positieve, negatieve en alles daartussenin — eruit kon gooien door middel van jumps, twists en voetenwerk. Vooral hiphop vond ze leuk, want dat gaf haar veel ruimte om bewegingen te improviseren. Op de dansvloer waren haar heftige gevoelens een sterkte, geen zwakte.

"Door dans heb ik mijn eigen weg gevonden. Ik hoop dat ik meisjes kan helpen in zichzelf te geloven en sterker en zelfverzekerder te worden."

Het duurde niet lang voordat Lucia krumping ontdekte, een intense en expressieve vorm van streetdance, gekenmerkt door stompen, trappen, armzwaaien en veel kloppen op de borst. Mensen zijn geneigd om veel emoties in hun borst op te kroppen, en krumping bood Lucia een manier om die te bevrijden. "Voor mij was dans een manier om mijn gevoelens te uiten en mijn emoties de baas te worden", zegt ze.

Na haar afstuderen wilde Lucia andere meisjes helpen hun kracht te ontdekken door middel van dans. Ze begon als invalkracht in lokale dansstudio's en algauw organiseerde ze haar eigen danslessen. Tegenwoordig werkt ze fulltime als krumping-instructeur voor jonge meisjes. Ze leert hen vanuit het hart te dansen. "Beweging komt vanbinnen", zegt Lucia tegen haar leerlingen. "Als je je ware gevoelens laat zien, maakt dat je bewegingen authentieker en mooier."