Een-op-een: Sloane Stephens x Madison Keys

Madison Keys en Sloane Stephens ontmoetten elkaar voor het eerst in het juniorencircuit, en in plaats van elkaar als concurrenten te zien, werden ze al gauw vriendinnen. De ontwikkeling van hun professionele tenniscarrières was vergelijkbaar: ze werden prof in hun tienerjaren en werden de 'next big thing' genoemd. Toch hebben Madison en Sloane zich uiteindelijk op hun eigen manier ontpopt tot vooraanstaande atleten. Zo won Madison vijf titels en was ze zevende op de ranglijst van de Women's Tennis Association. Sloane schopte het tot de nummer drie op de ranglijst en haalde zes titels, waaronder een groot kampioenschap in 2017.

Hoewel competitie een vast onderdeel van hun leven is, geven Sloane en Madison toe dat ze eerder vriendinnen dan rivalen zijn. Dankzij de stormachtige opeenvolging van belangrijke overwinningen, teleurstellende verliezen, een wereldwijde pandemie en de tijd die ze hebben doorgebracht op het internationale toernooicircuit, is hun band alleen maar sterker geworden. Beide atleten kregen te maken met zowel blessures als succes, en dit, samen met hun respectieve ontwikkeling, heeft hen experts gemaakt in het scheiden van hun privéleven en hun professionele leven. In een gesprek met schrijfster en redactrice Deidre Dyer bespreken ze hoe hun vriendschap is ontstaan, de wijsheid die ze hebben vergaard, hun interesse in activisme, en de moeilijkheden die ze hebben doorstaan.

Madison: Wanneer hebben we elkaar ontmoet?

Sloane: Ik kan me het niet eens herinneren. Het zal dan niet erg gedenkwaardig zijn geweest, denk ik, maar het is fijn dat er niets dramatisch of traumatisch is gebeurd.

Madison: We deden volgens mij vaak mee aan dezelfde toernooien.

Sloane: Als je tennist, ga je de hele tijd met dezelfde mensen om. Ik denk dat we zoiets hadden van, "Oh, hé, laten we vriendinnen zijn. We zijn bijna even oud."

Madison: Ik denk niet dat we daar erg goed in zijn, eerlijk gezegd. [lacht]

Sloane: Ik ga de baan op en zeg gewoon: "Oké, doe je best."

Madison: Dit komt denk ik omdat we al onze hele vriendschap met elkaar concurreren. Het voelt normaal voor ons om te weten dat de ander graag wil winnen. En dit doet niets af aan onze vriendschap of de andere persoon; het is gewoon sport.

Sloane: Als je al zo lang wedstrijden speelt, weet je dat er iemand moet winnen. Als het om vriendschappen gaat, vooral bij sport en tennis, moet je weten dat je niet met iedereen bevriend bent. Je moet dus eigenlijk denken: "Oké, dit is mijn vriendin. Zo ga ik ermee om." Madi en ik kunnen daarin heel snel schakelen. Dan spelen we een wedstrijd en vijf minuten later vragen we: "Oké, waar ga je vanavond eten? Wat ga je straks doen?"

Sloane: We zijn eigenlijk samen opgegroeid, dus we hebben elkaar zien groeien als persoon — verhuizen naar nieuwe huizen, meubels kopen, nieuwe vriendjes... we hebben veel dezelfde dingen meegemaakt. Madi is geobsedeerd door planten, wat ik nogal vreemd vind en ik heb er zelf niets mee, maar ze stuurt me af en toe wat foto's.

Madison: Sloane is de snelste persoon die ik ooit heb zien tennissen, altijd al geweest. Het is waanzinnig. Iemand kan een dropshot slaan, je knippert en ze is al bij het net. Ook nu rent ze nog steeds om een bal te halen. In het juniorencircuit kon ze met gemak heen en weer rennen en een miljoen ballen terugslaan. Nu ze wat ouder is en langer wedstrijden speelt, is er een goede balans tussen een stapje terug doen en rennen om ballen te bereiken, wanneer ze agressief moet zijn om voor de winst te gaan of proberen tijd te winnen. Ze is echt goed geworden in het vinden van die balans in haar speelstijl.

Sloane: Jeetje, wat een mooie observatie. Zo lief. Ik vind dat Madison heel goed is geworden in het serveren. Madi slaat erg hard, en nu we ouder zijn gebruikt ze veel meer combinaties in plaats van alleen maar keihard te slaan. Dat heeft haar echt geholpen, want haar forehand is geweldig. Door de jaren heen heeft ze haar eigen patronen ontwikkeld, waarmee ze toernooien kon winnen. Dat is een van de beste dingen aan haar speelstijl: serveren en haar forehand.

Madison: Het is vaak voorgekomen dat een van ons geblesseerd was terwijl het met de ander juist goed ging, en andersom. We kunnen elkaar goed helpen op moeilijke momenten, vaak omdat de ander ook zoiets heeft meegemaakt.

Sloane: Geblesseerd zijn is natuurlijk verschrikkelijk. Ik geloof dat de US Open [in 2017] een van de weinige keren was dat we allebei op hetzelfde moment geblesseerd waren. We probeerden uit te zoeken wat we moesten doen. Zouden we weer op ons oude niveau kunnen spelen en aan wedstrijden deelnemen? Toen liepen onze blessures dus een keer synchroon, niet dat dat echt iets positiefs was.

Madison: Ik denk dat we allebei periodes hebben meegemaakt, vooral in het begin, waarin alles tegenzat, en we hebben beiden verschillende blessures gehad. Nu we ouder zijn, kunnen we veel beter de knop omzetten en denken: "Wat ga ik hieraan doen en hoe voorkom ik dat het nog eens gebeurt?" We hebben er goed aan gedaan om ons tijdens onze blessures bezig te houden met nieuwe dingen die ons interesseren. Sloane deed het geweldig op school. Ik was niet zo proactief. Ik kocht gewoon een stel planten en besteedde al mijn tijd aan dingen in de grond zetten. Sloane haalde haar diploma, en bleef daarna maar diploma's halen. En ik had zoiets van: "Oké, ik ga meer meubels en planten kopen."

Sloane: Ik hou er niet van geblesseerd te zijn, maar ik probeer mijn tijd optimaal te benutten en dingen te doen waar ik normaal niet aan toekom. Ik ben een keer een heel jaar geblesseerd geweest. Ik ging naar bruiloften in de zomer en kon dingen in de lente doen, gewoon omdat ik rare blessures heb. Ik maak er het beste van. Natuurlijk zijn er periodes van een week tot tien dagen waarin je erg somber, depressief en verdrietig bent. Daarna voel je je weer beter en denk je: "Oké, wat ga ik nu doen?" Tijdens die 'wat-ga-ik-nu-doen momenten' probeer ik altijd zo productief mogelijk te zijn, of dat nu een onrealistische vakantie plannen is of op bezoek gaan bij vrienden en familie.

Madison: Geniet ervan en neem niets te serieus. Je krijgt te maken met een hoop overwinningen en verliespartijen in een jaar, en als je daar te veel mee bezig bent, maak je jezelf gek. Vergeet niet dat je nog een lange carrière voor je hebt: wat nu je ergste verlies ooit is, hoeft dat in de toekomst niet te zijn. Hetzelfde geldt voor je beste overwinning. Blijf alles relativeren.

Sloane: Precies wat Madi zegt. Je hebt zoiets van: "O, ik heb vijf wedstrijden achter elkaar verloren." Ik zou zeggen: "Nee, ik kan dat overtreffen." De volgende stap is acht wedstrijden achter elkaar verliezen. Vervolgens win je een Major, en daarna verlies je 10 wedstrijden op een rij. Het is een hamsterrad. Je moet gewoon door blijven gaan. Als je het uitrekent, wordt het vanzelf duidelijker. Denk er maar eens over na: in een Grand Slam kan er maar een persoon winnen, maar er zijn... hoeveel doen er mee?

Madison: Honderdachtentwintig.

Sloane: Ja, dus maar één van die deelnemers wint. Als je bij de laatste vier komt, doe je iets goed. Als je bij de laatste twee komt, is het nog beter. Ik denk dat als je het relativeert en zegt: "niemand kan elke week winnen", dat je dan het grote plaatje ziet.

Sloane: Het is belangrijk dat mensen hun platforms gebruiken omdat er zoveel educatie komt kijken bij raciale ongelijkheid. Je ziet veel beroemdheden en influencers die hun platforms gebruiken om mensen voor te lichten. Veel dingen die ik niet wist of die Madi misschien niet wist, leer ik door te kijken naar de [Instagram] stories van andere mensen en de dingen die ze delen. Door erover te lezen en jezelf te informeren kun je iets vanuit een nieuw perspectief zien. We zijn al heel ver gekomen, omdat mensen er [vroeger] alleen maar mooi uit wilden zien op Instagram. Nu zien we een verschuiving naar leerzame dingen en dingen die er toe doen, zoals gaan stemmen.

Madison: Alles is ook extra intens door de pandemie. We waren al gestrest en gefrustreerd en er heerste veel angst, en dit alles zorgde voor de massale beweging die we nu zien. We zaten allemaal zo op één lijn dat we het gewoon zat waren. Voor het eerst in mijn leven zag ik een grote groep mensen zeggen: "Dit is de laatste keer dat ik dit wil meemaken en ik ga er iets aan doen." Veel mensen willen hun steentje bijdragen. Door zich uit te spreken en te praten over iets waarin ze geloven, krijgen ze het gevoel dat ze iets positiefs doen, waardoor het uiteindelijk niet meer zal gebeuren.

Sloane: In mijn jeugd speelde ik tennis bij een club, en mijn eerste ervaring daar was geweldig. Mijn coach was geweldig en maakte alles zo leuk. Ik zeg nu altijd dat die eerste ervaring de reden is waarom ik nog steeds tennis. Ik vond het fantastisch en wilde teruggaan. Ik zei: "Oh my god, ik wil Francisco zo graag weer zien. Hij was geweldig en ik had het daar zo leuk. Ik wil mijn vrienden zien." Volgens mij keren kinderen altijd terug naar die eerste ervaring, wat dat dan ook mag zijn. Als je voor het eerst tennist en je het niet leuk vind omdat de coach gemeen is, pak je waarschijnlijk nooit meer een racket op.

Tennis heeft me zoveel gebracht. Ik heb kunnen reizen, mensen ontmoet en zoveel geweldige dingen gedaan, en daarom wil ik diezelfde kans bieden aan kinderen die anders nooit zouden zijn begonnen met tennissen. Er is natuurlijk niet zoveel diversiteit in tennis, dus om rackets te kunnen geven aan kinderen die ze anders niet hadden gehad... dat was een belangrijke reden waarom ik mijn stichting heb opgericht. Ik wilde kinderen die op mij lijken en naar mij opkijken, het gevoel geven dat zij ook kunnen tennissen. Ook al ben je geen prof en speel je in je team op de middelbare school, tennis is een sport voor het leven. Als je naar deze oudere clubs gaat, zie je mensen van 85 en 90 jaar spelen. Zo'n sport voor het leven is geweldig, en het kan je zoveel brengen. Ik wilde dat mogelijk maken voor een nieuwe generatie, en nog meer soorten kinderen die anders nooit aan tennis hadden gedacht.

Madison: Ik ben [mijn stichting] begonnen omdat ik in het verleden met een [andere] stichting heb gewerkt die Fearlessly Girl heette. Daar lag de nadruk op het bijbrengen van zelfvertrouwen en leiderschapskwaliteiten bij tienermeisjes. Ik bezocht een aantal scholen, ontmoette de meisjes en praatte met hen, en vond het geweldig om dit te mogen doen. Ik wilde dit een beetje uitbreiden en me niet alleen richten op tienermeisjes, omdat er zoveel werkende vrouwen van mijn leeftijd en ouder zeiden: "Je boodschap is geweldig, maar wij willen dat ook en hebben er ook behoefte aan." Ook wilde ik het toegankelijk maken voor andere atleten die bij een stichting wilden horen, omdat zelf een stichting oprichten ingewikkeld kan zijn. Ik wilde iets creëren waar meerdere mensen deel van konden uitmaken en daarmee ons doel uitbreiden. Het idee van Kindness Wins beviel me omdat het een vrij breed idee is en je je op veel verschillende manieren kunt inzetten. Dat was de beste manier waarop ik de wereld een beetje kon helpen.

Madison: We zijn erg blij dat er al zoveel bereikt is. We zijn Billie [Jean King] en Venus [Williams] erg dankbaar voor alles wat ze voor ons hebben gedaan. Zonder hen had de wereld er voor ons nu heel anders uitgezien. We strijden nog steeds voor meer gelijkheid, en dat deze wordt geaccepteerd en gevierd. Er is dus nog werk aan de winkel, maar we zitten in een mooie positie om te zeggen: "We hebben veel, maar we zouden nog meer kunnen hebben," of: "Het zou gelijkwaardiger kunnen zijn," of: "Meer mensen zouden erover moeten praten!"

Sloane: Ja, zeker weten. We hebben zoveel geleerd van de [WTA Players] Council. Het is al moeilijk genoeg om vrouw te zijn, het gevoel te hebben dat we minderwaardig zijn en minder betaald krijgen dan mannen.

Ik denk dat het een blijvende strijd is. Je hoort ons nooit zeggen: "We hebben genoeg bereikt." We proberen altijd voor verbetering te zorgen. We vechten altijd voor meer. We willen altijd meer. Daarom speelt de Council voor ons een grote rol: we komen op voor de belangen van mensen die normaal niet kunnen zeggen "Oké, laat ik hier eens over nadenken." Ze weten dat ze meer willen, en het is onze taak om ervoor te zorgen dat ze het krijgen. Het draait dus altijd om verbetering, vechten voor meer en gelijkheid in alles wat we krijgen.