Verwacht het onverwachte met deze redactionele kijk op kleurrijke outfits

Michelle Li speelt graag met kleur — kleding, make-up of haar, het maakt haar niet uit. Het is meer dan een hobby: ze leerde het al tijdens haar designopleiding, waar ze een vak kleurtheorie volgde. "Hiermee leerde ik echt hoe kleuren samen kunnen werken," legt ze uit. "Ik doorloop nu verschillende kleurfases, dan richt ik me op [een kleur] en experimenteer ik met verschillende tinten en hoe die met elkaar combineren."

Tijdens haar jeugd in Indiana wilde Michelle opvallen in het onopzichtige milieu van het Amerikaanse Midwesten. Mode werd haar uitlaatklep. "Ik had een enorme behoefte aan prikkels en mode-inspiratie," weet ze nog. "Doordat er niet veel voorhanden was, werden we behoorlijk vindingrijk."

De mode-eindredacteur woont inmiddels in New York en zegt dat ze steeds weer geïnspireerd raakt door de stijl en mode van haar buurtgenoten. Haar eigen stijl is speels en opvallend. Patronen en prints combineert ze met lagen textuur en volume, en bij elke look horen sneakers — een trend die ze naar eigen zeggen pas laat oppikte.

De sneakers zijn er niet alleen voor de show. Als er iets is wat ze meer waardeert dan vorm, is het wel functie. Daarbij is Michelle een fanatieke sporter, die afhankelijk van hoe druk ze het heeft, tennist, hardloopt of fietst. Ze vertelt ons meer over hoe haar stijl zich heeft ontwikkeld en hoe zowel comfort als kleur daarin de hoofdrol speelde.

Ik woonde als kind in Greenwood, Indiana, een plaats die voornamelijk wit was. Mijn ouders waren uit China geëmigreerd en wij waren zo'n beetje het enige Aziatische gezin. Ik voelde me altijd een buitenbeentje. Toen verhuisden we naar Carmel, met veel meer Aziatische mensen. Dat was fijn, maar ik had zoiets van: "Ik wil opvallen." Ik stortte me op mode en gebruikte dat als manier om uniek en anders te zijn. Samen met mijn vrienden hulde ik me graag in bijzondere kleren. Dan droegen we een sport-bh boven een T-shirt en dat vonden we heel tof en funky. Daardoor ging ik styling en kleding combineren steeds meer waarderen.

Ik kijk graag naar highschool-films, naar het kledingontwerp en hoe de verschillende outfits werden gebruikt om de personages te duiden. Ik keek keer op keer naar dezelfde film om te zien wat ze precies deden. In 13 Going on 30 vond ik de mode echt fantastisch. Ik denk dat ik mijn kledingstijl op de middelbare school heel erg door die film liet inspireren.

Als je opgroeide in een buitenwijk, zoals ik, voelde je je, wanneer je iets droeg dat niet standaard in de winkels lag, je meteen heel bijzonder, snap je? Dus ja, het was een interessante tijd. Alles komt samen en het maakt weinig uit wat je doet of wat je draagt, maar hóe je iets draagt, en dat is heel cool.

Je kunt van ieders stijl iets leren. Ik zie altijd een oudere vrouw fietsen door Spring Street. Ze is een jaar of 60 denk ik, en ze heeft een fantastische stijl die me veel energie en inspiratie geeft. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten wat voor mij werkt. Ik voel me gezegend dat ik de outfits van al deze mensen kan zien en kan kiezen welke aspecten van die outfits ik ook wil gebruiken.

Voor mij is dat eerder iets mentaals dan visueels. Ik ben trots op mijn werk, op de outfits die ik samenstel, op mijn eigen stijl die ik volop uitdraag. Als ik nadenk over waarom ik me aangetrokken voel tot fleurige patronen met fijne lijnen en felle kleuren, dan koppel ik dat aan hoe mijn moeder zich kleedde toen ze naar Amerika kwam. Ze gaf haar eigen draai aan Amerikaanse kleding, maar wilde ook zichzelf blijven door verschillende Chinese prints te dragen.

Ik vind het altijd heel leuk om te spelen met de hoeveelheid kleur in een outfit om te zien hoe andere kleuren daarop reageren, hoe ze er samen uitzien. Ik heb trouwens echt wel kleuren die ik liever niet gebruik. Zo draag ik om onduidelijke redenen nooit geel. Ik heb het idee dat ik er dan uitzie als een banaan. Kleur kan gevaarlijk zijn — het kan hele specifieke gevoelens oproepen. Ik heb echt veel fouten gemaakt met mijn outfits, dat ik achteraf bijvoorbeeld dacht: "Wauw, dit is iets te veel Halloween".

Ik heb zoveel outfits gedragen die niet lekker zaten — comfort is nu mijn eerste vereiste. Ik draag bijna alleen maar sneakers. Ik combineer graag de strakke, praktische look van sportkleding met vrouwelijker kledingstukken. Dat spelen met kleur is altijd een leuke uitdaging.

Ik was in een boekwinkel in Japan toen het me voor het eerst duidelijk werd dat er al heel lang een sneakercultuur bestond. Ik vond een paar Nike catalogi over de achtergrond en ontwikkeling van de Air Max, Air Force 1 en Nike Shox. Toen dacht ik: hier wil ik meer over weten en ontdekken wat míjn sneaker is. Momenteel ben ik gek op de Nike VaporMax Plus. Ik wilde op de basisschool altijd al Nike Shox, maar die konden we niet betalen, dus dit was een verlaat cadeautje voor de kleine Michelle.

Tja, ik speelde van kinds af aan al tennis. Dat vind ik ook heel leuk, maar toen ik naar New York verhuisde, viel het me op dat hier maar weinig tennisbanen zijn. Ik speelde altijd drie uur per dag, dus de eerste jaren vond ik het lastig om een nieuwe work-outroutine te vinden. Af en toe een lesje volgen lukte wel, maar dat was een tijdelijke oplossing. Nu ben ik veel aan het hardlopen. Ik had daar altijd een hekel aan, zo van 'ik heb het idee dat ik mijn hele leven al probeer om hardlopen leuk te vinden'. Ik probeer nu mijn insteek te veranderen. Van 'ik moet elke dag 5 mijl lopen' naar 'ik wil hardlopen voor een gezonder hoofd, een leger hoofd.' Dat heeft echt geholpen. Dan voel je je ook goed als je niet zo ver loopt. Na een lange dag zeg ik tegen mezelf dat ik nog even ga hardlopen, ook al ben ik moe. Je kunt altijd wel 30 minuten vrijmaken, toch? Ik bedoel: ik ben elke ochtend alleen al 30 minuten kwijt aan Instagram.