Op de dag van haar allereerste voetbaltraining wilde Fran niet gaan. Een coach die haar op school had zien spelen, had haar gevraagd om mee te trainen. Maar alle kids in dat team waren ouder dan Fran, die pas zeven was. Ze vond het doodeng!

Haar moeder was geduldig en wist dat haar dochter gewoon een klein zetje nodig had. Uiteindelijk wist ze haar te overtuigen om toch mee te doen en na die eerste training was Fran verkocht.

"Ik vier elk doelpunt alsof ik weer dat kind op dat trapveldje ben."

Binnen no-time perfectioneerde Fran haar passes, schijnbewegingen en traptechniek met een grote grijns op haar gezicht. Haar moeder vond het heerlijk om Fran te zien voetballen en Fran vond het heerlijk om haar moeder glimlachend op de tribune te zien zitten. In de loop van de jaren vierden ze samen elke overwinning. Fran kreeg zelfs ooit een verjaardagskaart van haar moeder waarop ze geschreven had dat ze zeker wist dat Fran op een dag op grote wereldtoernooien zou spelen.

"Volgens mij had ze echt in haar hoofd dat ik prof zou worden", aldus Fran. "Ze wist hoe dol ik was op voetbal."

Op haar veertiende verloor Fran plotseling haar moeder. Ze miste haar zo erg dat ze stopte met voetballen. Ze had niemand meer om haar overwinningen mee te vieren. Niemand om haar tegenslagen heen te helpen. Fran borg haar voetbalschoenen, scheenbeschermers en bal op. Het was allemaal te pijnlijk.

Totdat een vriendin haar op een dag vroeg om met de amateurs mee te doen. Het verdriet was nog niet weg, maar na een paar vriendschappelijke wedstrijden wist Fran dat ze eraan toe was om haar droom weer op te pakken en profvoetballer te worden.

Hoewel haar moeder er niet meer is, weet Fran zeker dat ze trots zou zijn. Ze stond immers al op twee grote wereldtoernooien, precies zoals haar moeder had voorspeld.