In Good Company: Eyekonz

Voor een grote spiegel op een veld bij Mander Playground aan de noordkant van Philadelphia staan dertig meisjes op een rij. Eén voor één gaan ze voor de spiegel staan, terwijl hun coach, Jazmine A. Smith (Coach Jaz) hen aanmoedigt om 'zichzelf in de ogen te kijken' en zichzelf motiverend toe te spreken. De training begint niet voordat ze dit allemaal gedaan hebben.

Deze oefening om meer zelfvertrouwen te krijgen wordt gebruikt bij Eyekonz Sports, een lacrosse- en veldhockeyclub die is opgericht door Coach Jaz. De club richt zich met name op meisjes in en rondom Philadelphia en heeft als doel om meer vrouwen van kleur enthousiast te maken voor een sport die vooral door witte mensen wordt gespeeld.

De frisse, bijtende kou op deze doordeweekse avond duidt erop dat de herfst is begonnen, wat in normale omstandigheden samenvalt met de start van een nieuw schooljaar. Maar in coronatijd zien deze meisjes elkaar alleen in levende lijve tijdens deze trainingen. Meisjes van 5 tot 18 jaar beginnen zich warm te lopen — de oudste meisjes vooraan, de jongsten treuzelend erachteraan — totdat ze de opdracht krijgen om zich in twee groepen op te delen. Het zachte geklets van vriendinnen onder elkaar wordt abrupt doorbroken door Coach Jaz. "Wat zijn luistervaardigheden?", vraagt ze. "Een kwestie van leven en dood", antwoorden ze in koor.

Voormalig veldhockey- en lacrossespeler Smith (43 jaar) groeide op in de stad en was vaak het enige zwarte meisje in haar team. Jaren later, toen ze een lokaal team coachte, besefte ze dat de diversiteit op het veld helemaal niet groter was geworden. "Ik had zoiets van, er is niets veranderd", zei ze. "Dit is belachelijk." In 2019 waren slechts 16 procent van alle lacrossespelers in de Division I atleten van kleur. Twee procent was zwart.

De oudere meisjes beginnen de training met wiegen, oftewel rennen met de bal in het net van de stick. Bij sommige nieuwelingen valt de bal op de grond. Nyobi Murphy (15 jaar), daarentegen, trekt sprintjes heen en weer met de stick zelfverzekerd in haar handen. Vlak naast haar legt keeper Ayanna Reese (18 jaar) de gear klaar voor de volgende oefening. Later, wanneer de meisjes tweetallen maken om te oefenen met ballen van de grond scheppen, rent Erin Mobley (15 jaar) op de plaats om bij een jongere speler te kunnen blijven en haar aan te moedigen als ze moeite heeft met het beheersen van haar stick. Nyobi, Ayanna en Erin zijn de steunpilaren van het team. Deze drie jonge vrouwen belichamen alle idealen waarvoor Eyekonz is opgericht: toewijding aan het spel, het team, de community en zichzelf.

We spraken met hun over vriendschap, zelfmotivatie en het overwinnen van vooroordelen.

Nyobi: We hebben heel veel gemeen: we zijn allemaal Afrikaans-Amerikaanse meisjes die van deze sport houden. We willen gewoon spelen en de beste zijn. Coach Jaz zei altijd dat we op de schouders van onze voorouders staan wanneer we op dit veld spelen. We noemen elkaar zussen, omdat dat ons het gevoel geeft dat we allemaal dezelfde voorouders hebben en dat we samen moeten werken als een familie.

Coach Jaz: Ons programma loopt het hele jaar door, dus wanneer iemand zich wil aansluiten, kan dat. Iedereen krijgt een maatje, zodat niemand zich buitengesloten voelt. Mensen stoppen meestal snel weer met een sport als ze niemand kennen. Maatjes maken hen wegwijs, stellen hen voor aan anderen en helpen hen onderdeel te worden van het team.

Nyobi: Erin, wij zijn toch maatjes geweest?

Erin: Volgens mij ben ik met iedereen maatjes geweest.

Allemaal: Zelfmotiverende 'Ik ben'-uitspraken.

Nyobi: Het is een traditie om ons zelfvertrouwen te vergroten op het veld. Jaz houdt deze lange spiegel voor en dan kijk je naar jezelf en zeg je zo serieus mogelijk tegen jezelf: 'Ik ben..., vul maar in.' Bijvoorbeeld: ik ben sterk, ik ben mooi, ik ben beestachtig goed, ik heb een oerkracht in mij. Die laatste is de favoriet van Coach Jaz.

Wanneer nieuwe mensen het doen, valt het me op dat ze meestal een gebrek aan zelfvertrouwen hebben en niet gewend zijn om zichzelf zo toe te spreken. Coach Jaz wacht net zo lang totdat je jezelf in de ogen kijkt. Dan zegt ze: "Let op je houding, let op je toon. Schouders naar achter." Zij zorgt ervoor dat we met enorm veel zelfvertrouwen naar onszelf kunnen kijken en dat we weten dat we geweldige jonge atleten zijn en alles kunnen doen als we er maar in geloven.

Nyobi: Wij zijn geen meerderheid in deze sport, dus we moeten mentaal stabiel zijn om met andere mensen te kunnen concurreren die dit spel waarschijnlijk al sinds hun geboorte spelen.

Coach Jaz: We spelen bijna altijd tegen volledig witte teams. Door deze sport te spelen, breken we door het glazen plafond. De meiden banen niet alleen de weg voor zichzelf, ze leren mensen die er anders uitzien dan zij dat we hier horen.

Ayanna: Soms zijn ze aardig, maar soms ook niet. Ik heb het gevoel dat ze bang zijn dat we misschien wel heel goed zijn. Op een keer hield ik als keeper een schot van een meisje tegen en toen werd haar vader boos omdat ze aan het verliezen waren.

Coach Jaz: Ik heb altijd geweten dat die stad [waar we gingen spelen] erg racistisch is. Ayanna had al zes doelpunten gestopt toen er een vader rood aanliep en uit zijn dak ging. Hij gooide iets en begon het veld op te lopen naar onze spelers. De scheids stond erbij, maar hij was van plan haar een duw te geven. Ik moest het veld op, en toen zei de scheids tegen hem: "Ga van het veld af of ik bel de politie." Het was verschrikkelijk om mee te maken, maar we hebben er veel van geleerd.

Ayanna: Ik was echt geschrokken en helemaal in de war.

Nyobi: We zijn allemaal gek op deze [sport] en we vinden het ook gewoon gezellig. We gaan er lekker bij zitten, rustig ademen. En wanneer we de bal overspelen, zijn we altijd aan het bijpraten over wat iedereen meemaakt.

Ayanna: Soms raak ik in de stress, ga ik te veel nadenken en kom ik helemaal niet naar de training. Zij helpen me om meer zelfvertrouwen te krijgen, en vertellen me dat ik het aankan en dat ik goed ben.

Erin: We wilden iets doen om mensen bewust te maken van het politiegeweld tegen zwarte vrouwen. Het idee kwam van een Eyekonz-teamgenootje tijdens een Zoom-gesprek en toen hebben we samen ervoor gezorgd dat het gerealiseerd werd.

Nyobi: Coach Jaz zei: "We kunnen dit, jullie moeten dit samen organiseren." En met een beetje ondersteuning en een duwtje in de rug is het ons gelukt. Het was erg inspirerend omdat we ervan leerden dat we een idee tot uitvoer konden brengen. Een idee dat ontstond doordat een gewone Afrikaans-Amerikaanse vrouw geïnspireerd raakte door iets wat ze had gezien en door de pijn die ze voelde over het politiegeweld dat ze zag in de wereld om haar heen. Dat we naar aanleiding van dat idee samen een mars konden organiseren waar we veel erkenning voor kregen, dat was — ik moet er bijna van huilen — heel belangrijk voor ons.

Nyobi: Je kunt alles doen waar je in gelooft: zolang je maar een idee hebt, er echt voor wilt gaan en je alles wilt doen om het te realiseren.

Coach Jaz: We zijn weer work-outs via Zoom gaan doen, waardoor de meisjes contact met elkaar konden blijven houden. Helaas is in die periode ook Rosalyn, Anai'ya's moeder, overleden. Ik heb met haar gesproken voordat ze naar de IC ging en het was een confronterend gesprek. Ze zei: "Coach, vergeet het niet. Zorg ervoor dat Anai'ya een goede opleiding gaat doen." Ze hoestte en ik zei: "Probeer te ontspannen en uit te rusten, dan word je vast snel beter." En kort daarna ging ze naar de IC. Dat was hartverscheurend.

Er was een uitvaart en we wisten dat de meisjes niet bij de dienst konden zijn. We besloten om buiten de kerk een parade te organiseren, zodat de meisjes posters konden ophouden. Op die manier konden Anai'ya, Cookie en Adriana zien als ze naar buiten kwamen dat hun team er was om hen te steunen.

Adriana, die nu 8 jaar oud is, heeft al drie jaar lacrossetraining achter de rug. Ze was eerst vooral geïnteresseerd omdat ze graag bij haar oudere zus wilde zijn. Nu weet ze dat ze zelf ook graag op het veld staat. "Ik vind het fijn dat ik meer beweeg en gezond eet", vertelt Adriana, als ze de redenen opsomt waarom ze gek is op Eyekonz. "Daar heeft mijn coach me bij geholpen."

De meiden lopen terug naar de training, wetende dat ze samen als team al hun wensen kunnen realiseren: het kampioenschap, maar ook een BLM-mars.

Smith kijkt over het veld en roept een jongere speler bij zich die lusteloos rondjes aan het lopen is. Haar lange haar zwiert los in twists om haar hoofd. Smith vraagt haar om het haar vast te doen, maar het meisje protesteert. Ze heeft geen elastiekje én ze heeft net een nieuw kapsel. "Luister", zegt Smith, terwijl ze een elastiekje van iemand aan de zijlijn leent en het haar van het meisje in een staart doet. "Je bent een atleet en atleten moeten hun haar uit hun gezicht houden." Na haar deze moeilijke les geleerd te hebben, stuurt ze de beginnende lacrossespeler weer terug het veld op en draagt haar op om het laatste rondje te lopen alsof ze het meent. Eyekonz-spelers leggen de lat hoog en stimuleren elkaar om nog een tandje bij te zetten.