Een basketbalacademie voor kids met een migratieachtergrond
Community
Aan de kust in het noorden van Italië vinden kinderen uit migrantengezinnen een gemeenschap waar ze bij horen in basketbal.
Dit verhaal werd vastgelegd in november 2019.
De rit van Napels naar de kustplaats Castel Volturno duurt zo'n 40 minuten — een half uur met een Italiaan achter het stuur. Maar ondanks de korte afstand ten opzichte van de romantische sfeer van de Amalfi-kust voelt deze regio als een compleet andere wereld.
In de jaren 60 van de vorige eeuw werd er volop gebouwd in dit gebied, met onder meer 'Villagio Coppala' als ultieme vakantiebestemming voor rijke Napolitanen. Maar na een aardbeving in 1980 en de ontdekking dat veel woningen niet volgens het bestemmingsplan waren gebouwd, moesten velen het gebied verlaten en stortten de sociaal-economische structuren in.
Hier, tussen de verlaten gebouwen van een vervallen utopie, ligt een basketbalveld. De ondergrond vertoont scheuren door toedoen van de felle zon, de backboards zijn verkleurd en afgebladderd. Het naastgelegen strand biedt een prachtig uitzicht op zee. Het leven staat hier stil, met uitzondering van de katoenen netten die met een licht briesje meebewegen.
Dan wordt de stilte plots doorbroken. Uit een busje vlakbij komt een groep kinderen naar het veld gesneld. Het zijn leden van de plaatselijke Tam Tam Basketball Academy, die van dit veld hun thuisbasis hebben gemaakt. Weer of geen weer, ze spelen. Nadat de rijke inwoners van Castel Volturno vertrokken, werd de plaats overspoeld door ontheemde migranten, velen uit Nigeria, op zoek naar onderdak. Soms vinden ze dat zelfs in de vervallen gebouwen verspreid over het dorp. De academie, een non-profitorganisatie die wordt gerund door vrijwilligers, is opgericht en wordt gecoacht door local Massimo Antonelli. Hij wil kinderen uit de migrantengemeenschap een positieve omgeving en platform voor groei en ontwikkeling bieden. Daarnaast is het veld ook gewoon een prachtige plek om te basketballen. "Ik speel graag hier, waar ik het geluid van de golven kan horen", zegt de 12-jarige Cinzia Orobor. "De lucht aan zee is schoner."
Voor de kinderen dient het basketbalveld als toevluchtsoord, waar ze kunnen laten zien wie ze zijn zonder woorden, zonder titels, zonder oordelen. "Samen spelen, samen uitdagingen aangaan, dat is geweldig", aldus de 15-jarige Destiny Lawal. "Het brengt ons dichter bij elkaar."
Op het veld rekken en strekken de kinderen in een cirkel voordat ze beginnen aan lay-ups. Het gaat er rumoerig aan toe, gegil en gelach wordt alleen onderbroken door het fluitje van de coach. Dan is het na een reeks pass-, dribbel- en voetenwerkoefeningen tijd voor een partijtje. De sfeer verandert aanzienlijk. De competitieve kant van de spelers komt naar boven. Deze kinderen gaan er volledig voor, keer op keer. Ze zijn doordrenkt van het zweet en het stuifwater van de zee, de potjes verlopen op moordend tempo en telkens als iemand een geweldige actie maakt, wordt het spel onderbroken terwijl het veld volstroomt met juichende kinderen. Langs de lijnen kijken de coaches lachend met hun handen op hun heupen toe.
Het is in zekere zin heel puur, het basketbal dat hier wordt gespeeld, en om te zien hoe groot de impact van de sport nog steeds is op jonge mensen, zo ver buiten de Verenigde Staten, zo ver van financiële beloningen. "Basketbal is als familie voor me", zegt de dertienjarige Promise Kolawole, die naast het veld staat. Ze laat een stilte vallen, misschien om even op adem te komen, of misschien om wat ze heeft gezegd even goed in zich op te nemen. Desalniettemin is de stilte maar van korte duur. Voor het goed en wel is doorgedrongen is ze alweer weg, terug het veld op, in volle vaart achter de uitgebroken spelers aan. Het kan het beslissende punt zijn, en ze wil winnen — zeker van familie.